Το facebook δημιουργήθηκε από τον Ζούγκεμπεργκ μεταξύ άλλων, για να φέρει σε επαφή παλιούς συμφοιτητές, όπως είχε πει ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη. Ωστόσο στις μέρες μας είναι τόσο χαοτικό ότι έχει να κάνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι διαστάσεις που έχουν πάρει στην ζωή των ανθρώπων παγκόσμια, είναι τεράστιες. Αν σκεφτεί κανείς ότι κατά καιρούς σε ανελεύθερα καθεστώτα υπήρξαν άνθρωποι που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν και γενικώς είχαν υποστεί τα πάνδεινα επειδή χρησιμοποίησαν αυτά τα μέσα. Το δημιούργημα ξέφυγε τελείως από τα χέρια του δημιουργού του και ακολούθησε ένα εντελώς δικό του δρόμο στις κοινωνίες παγκόσμια. Πάντως η θέση σχετικά με την επανένωση παλιών συμφοιτητών, νομίζω ότι είναι θεμελιακή για μένα τουλάχιστον που όταν συναντώ έστω και διαδικτυακά φίλους από την πρώτη άνοιξη της ζωής μου, κάτι παθαίνω, δεν ξέρω. Απλά νομίζω ότι όλα, λες και έγιναν μόλις χθες κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Δεν ξέρω γιατί έχει τόση σημασία αυτή η πρώτη επικοινωνία, οι φιλίες, η προσπάθεια για κοινωνικοποίηση και κοινωνική ένταξη. Ότι προσπαθούσες να δημιουργήσεις καταθέτοντας ώρες και μέρες από την καθημερινότητά σου δίχως να υπολογίζεις τον χρόνο. Γιατί ο χρόνος ήταν απλά μια λεπτομέρεια μπροστά στα όσα συνταρακτικά, στην κοσμογονία που συντελούνταν τότε. Και δεν είναι μόνο η αίσθηση σχετικά με τον χρόνο που μοιάζει σαν να μην έχει περάσει, είναι και η δύναμη που παίρνεις από τις ρίζες της ίδιας της ζωής σου όταν θυμάσαι εκείνες τις εποχές. Τις βεβαιότητες, τις ανασφάλειες μια άλλη εκδοχή του εαυτού σου ενταγμένη σε άλλο τόπο και χρόνο και διαφορετικές συνθήκες. Πιστεύω κυρίως, είναι η αισιοδοξία που κυριαρχούσε τότε στην δική μου ζωή, δεν ξέρω από πού την έχω κληρονομήσει ακριβώς αυτήν την αρετή, από τον πατέρα μου ίσως, σκέφτομαι καμιά φορά. Και γυρίζοντας πίσω, αυτό το αίσθημα είναι όλο και πιο λαμπερό, γιαυτό κι αυτά τα χρόνια είναι τόσο πολύτιμα για μένα. Kατά καιρούς σκέφτομαι τόσα πολλά, όπως να γράψω κάτι εμπνευσμένο από αυτήν την εποχή, κάτι σαν ιστορικό μυθιστόρημα, δεν ξέρω, ύστερα πάλι σκέφτομαι, πως είναι μάταιο να προσπαθείς να γυρίσεις πίσω έστω και με αυτόν τον τρόπο. Και έτσι απλά αισθάνομαι ότι αυτός είναι ένας τόπος στον οποίο αέναα θα επιστρέφω.
Κι ύστερα νοιώθω ότι ακόμα και αν έγραφα κάτι για εκείνα τα χρόνια, δεν ξέρω αν ήταν αναγνωρίσιμο από τους πρωταγωνιστές του, καθώς οι άνθρωποι που με είχαν συγκινήσει και επηρεάσει, εξελίχθηκαν τόσο διαφορετικά ο καθένας, που καθώς τους παρατηρώ από τα μέσα, έχουν γίνει αγνώριστοι. Όχι καλύτεροι ή χειρότεροι, απλά διαφορετικοί από τις προδιαγραφές τους. Έτσι, ότι και αν έγραφα, θα έμοιαζε μυθοπλασία έστω και αν απηχούσε την καθαρή αλήθεια. Ωστόσο ποιός ξέρει, ίσως κάποτε…
Κάτι άλλο που μου κληροδότησε αυτή η εποχή, αν και το πρωταρχικό της μέλημα ήταν οι κοινωνικοί αγώνες, είναι η αγάπη για τα γράμματα που με τον καιρό μετεξελίχθηκε σε δια βίου μάθηση.. Αυτό τον καιρό τυχαίνει να διαβάζω Harold Pinder τον οποίο γνώρισα σπουδάζοντας την δημιουργική γραφή που πολύ αγαπώ και μπορώ να πω ότι γοητεύτηκα από αυτόν τον συγγραφέα που από πολύ νωρίς μίλησε με έναν διαφορετικό τρόπο για μεγάλες αλήθειες Και έτσι με όλα αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα την δική μου και των άλλων, νοιώθω ότι διάγω μέσα στο πιντερικό κλίμα και ότι όλα είναι προέκταση αυτής της ατμόσφαιρας. Kαταστάσεις “Pinderesque”(*) όπως θα έλεγαν και οι μελετητές του ανά τον κόσμο, που δεν είναι και λίγοι, πράγμα που έκανε τον ίδιο να δυσανασχετεί.
*Pinderesque: ο όρος σχετίζεται με τα έργα του Άγγλου συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ, ιδίως με το αίσθημα της απειλής και τον διάλογο που χαρακτηρίζεται από πολλές παύσεις.
