… και ο αναµενόµενος σεισµός της Κωνσταντινούπολης
Ο Ιησούς Χριστός, Υιός, ο Παντοδύναµος Θεός. Που πριν από 2000 περίπου χρόνια ήρθε στον κόσµο µας, για να θυσιαστεί για εµάς, για να σώσει προπαντός τους πλανεµένους από το σκοτάδι ανθρώπους. Εκείνος.
Που πέρασε όλη την επίγεια ζωή του, νουθετών και διδάσκων ευεργετών και θεραπεύων.
Τις τόσο αχάριστες υπάρξεις της εποχής του αλλά µάλλον και κάθε άλλης εποχής. Που τελικά Αυτόν, τον ανυπέρβλητο ιατρό των ψυχών και των σωµάτων, οι παµπόνηρες εξουσίες µαζί µε τον επιπόλαιο λαό, τον οδήγησαν στον Σταυρό. Για να θανατωθεί έτσι, σαν ένας κακούργος στο ξύλο της ατίµωσης τότε, ο µόνος Αναµάρτητος. Για να καρφωθεί µε τα απαίσια καρφιά της αχαριστίας ο ενανθρωπήσας Θεός. Εκεί πάνω, στον φρικτό Γολγοθά, στου Κρανίου τον Τόπο. Για να καταργηθεί όµως έτσι, ο προαιώνιος εχθρός µας.
Ο πανκάκιστος Εωσφόρος, ο πρώτος αχάριστος της ∆ηµιουργίας, ο επιχειρήσας τόσο αναποτελεσµατικά κάποτε, τη διατάραξη της Θείας Αρµονίας του Σύµπαντος. Μα και για να λάµψουν τελικά, µε το ανέσπερο Φως της ένδοξης Ανάστασης του Αγνού Ναζωραίου, της οικουµένης τα πέρατα και όλοι οι απειράριθµοι πλανητικοί γαλαξίες…
Τα τρία, για άλλους τέσσερα, µεγάλα καρφιά, το πιθανότερο, µε τα οποία κάρφωσαν τον Χριστό µας επάνω στο πρώην άτιµο ξύλο. Που όµως αµέσως µετά την Σταύρωση, έγινε Τίµιο, Τιµιότατο Ξύλο. Και ο σεισµός, ο πολυαναµενόµενος πολύ δυνατός σεισµός στην Κωνσταντινούπολη. Αυτά τα δύο θέµατα, τα φαινοµενικά εντελώς διαφορετικά, είναι δυνατόν να συνδέονται; Εκ πρώτης όψεως, ναι, φαίνονται τελείως ασύνδετα αλλά µάλλον και ευτυχώς, συνδέονται. Και θα δούµε αµέσως το πώς. Όµως πριν, είναι απαραίτητη, η υπενθύµιση της Μεγαλοβδοµάδας, που έφτασε. Γράφει λοιπόν, ο µεγάλος µας ποιητής Κώστας Βάρναλης στο εξαίσιο ποίηµα του, ο Χορός των Σεραφείµ, θρηνολογώντας κι αυτός, για τη Σταύρωση του Λυτρωτή µας.
«Πικρή σαγίτα κι άξαφνη,
πέρασε στην καρδιά µας,
και µονοµιάς σκοτείνιασεν,
η αθάνατη φωτιά µας.
Και το κορµί τ’ άσαρκο
και το καθάριο πνέµα,
τον µάταιο κύκλο της ζωής,
τον πληµµυρίσαν αίµα.
Και από το κλάµα το άσωτο,
τα µάτια έχουν σβήσει,
κι εχάθη ο ήλιος άρατος,
για σένα Αλήθειας βρύση.
Γλυκαδερφέ, ανοιξιάτικε,
λουλουδιασµένη πλάση,
αιώνα που σ’ έχουν άνθρωποι,
σε ξύλα δυο κρεµάσει».
Και των σχετικών θρήνων τη σκυτάλη, παίρνει ύστερα, η φωνή των απλών ανθρώπων του λαού, το δηµοτικό µας τραγούδι του λαού. Που µιλάει πιο συγκεκριµένα, για τα πανίερα εκείνα καρφιά της άφατης θυσιαστικής οδύνης. Να τι λέει λοιπόν, ένα εξαίσιο ηπειρώτικο δηµοτικό τραγούδι.
«Χαλκιά, χαλκιά, φκιάσε καρφιά, φκιάσε τρία περόνια.
Κι ο Φαραώνης, το σκυλί, βάζει να φκιάσουν πέντε.
Εσύ, χαλκιά που τα φκιασες, εσύ να τα διατάξεις.
Εγώ, εγώ που τα φκιασα, εγώ να τα διατάξω.
Τα δυο, βάλτε στα χέρια του, τα δυο βάλτε στα πόδια,
το πέµπτο, το φαρµακερό, βάλτε το στην καρδιά του».
Ω, στον ταπεινό Ιησού, που συγχωρούσε τις πόρνες και τους τελώνες, που θεράπευε τους αρρώστους και ανάστησε τους νεκρούς, εµείς, οι νυν και πρώην αµαρτωλοί όλου του κόσµου, ενωµένοι, συνεχίσουµε µέχρι σήµερα να φτιάχνουµε, να σφυρηλατούµε το χειρότερο καρφί του κόσµου, µπήγοντας το ξανά στο κορµί του Αναµάρτητου. ∆ίνοντας του, µε τις κενές, υπερήφανες επιλογές µας, σταθερά και καθηµερινά, αντί για µάννα, χολή και αντί για νερό, ξίδι. Γιατί, ποιο νάναι άραγε, αυτό το τραγικό καρφί του ηπειρώτικου θησαυρίσµατος, εάν δεν είναι το φαρµακερό, το δηλητηριώδες καρφί της αχαριστίας;
Γιατί, αναµφίβολα και αντικειµενικά, πέρα από το Θείο Πάθος, αυτό δυστυχώς, το τρισµέγιστο αµάρτηµα της αχαριστίας, γεµίζει µε πίκρα και θανατώνει, ειδικά τους πιο άδολους από τους ευεργέτες. Αλλά έπειτα, µετά από όλα ετούτα, της καλής λογοτεχνίας και της λαϊκής Μούσας τα κοσµήµατα, ας δούµε, ήρθε η ώρα, µε ποιο τρόπο, πώς δηλαδή συνδέονται, αυτά τα ιερά καρφιά της Σταύρωσης του Χριστού, µε τον αναµενόµενο σεισµό της Κωνσταντινούπολης. Αλήθεια, γεννάται αµέσως, το ερώτηµα, πού να βρίσκονται άραγε, σήµερα, εκείνα τα καρφιά; Ας το ψάξουµε λίγο λοιπόν, βάζοντας σε µια σειρά τα πράγµατα. Λοιπόν, µια περιήγηση στο Internet µας πληροφορεί αµέσως πως περίπου 30 καθολικές εκκλησίες στην Ευρώπη, ισχυρίζονται πως έχουν στην κυριότητά τους, κάποια τεµάχια από τα καρφιά της Σταύρωσης του Χριστού.
Αναφέρουµε ευθύς, µερικές από αυτές. π.χ. η εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Βενετία είναι µία από αυτές. Επίσης, µία άλλη είναι η Santa Croce της Ρώµης. Συνεχίζοντας, πληροφορούµεθα, πάντα από το διαδίκτυο, πως τεµάχια από τους Τιµίους ήλους, υπάρχουν στο Μιλάνο της Ιταλίας και στη γαλλική πόλη Κάρπεντρας. Αλλά επίσης και στη Μόντζα στη Νυρεµβέργη και στην Πράγα. Αυτά λοιπόν, πάνω κάτω τα στοιχεία έχουµε, όσον αφορά στο θέµα µας, υπό το πρίσµα του Καθολικισµού. Ας ρίξουµε όµως τώρα µια µατιά στα καθ’ ηµάς, στις αντίστοιχες πεποιθήσεις του Ανατολικού, ορθοδόξου δόγµατος.
Θα αναφέρουµε αµέσως τρεις µονάχα, που όπως το διασταυρώσαµε, εν πολλοίς, θεωρούνται ορθοδόξως, οι πλέον έγκυρες και σωστές. Πρώτα πρώτα, σίγουρα υπάρχει ένα τεµάχιο, ολόκληρο και ακέραιο, ένα από τα ιερά καρφιά της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού, εκεί, στο επιβλητικότερο και ογκωδέστερο Μοναστήρι της νήσου Θάσου, εκεί, στην Αγία Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που είναι µετόχι, ανήκει δηλαδή, στην Ιερά Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος.
Το σωζόµενο αυτό, λέγεται πως είναι το καρφί, µε το οποίο καρφώθηκε το δεξί χέρι του Κυρίου ηµών Ιησού Χριστού, επάνω στον Σταυρό και είναι µια δωρεά, µια πολύ παλιά δωρεά, µε χρυσόβουλο µάλιστα, του Βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Βοτανειάτη, προς την Ιερά Μονή Φιλοθέου αρχικά. Μέχρι σήµερα, στην Θάσο, κάθε Τρίτη της ∆ιακαινησίµου, εορτάζεται πανηγυρικά αυτό το Τίµιο Καρφί, µαζί µε τον αρχάγγελο Μιχαήλ. Επίσης, δεύτερον, σίγουρα υπάρχει, ένα µεγάλο τεµάχιον εκ των Τιµίων Ήλων του Χριστού, στον Πατριαρχικό Ναό της Γεωργίας. Αυτό, το συγκεκριµένο ιερό καρφί, λέγεται πως δωρήθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, στον πρώτο χριστιανό Βασιλέα της Γεωργίας, τον Μίριαν τον Γ’. Επίσης, ένα τρίτο τεµάχιο εκ των Τιµίων Ήλων, µάλλον πως υπάρχει, πως διασώζεται στον Ιερό Ναό του Σωτήρος Χριστού, στην Μόσχα της Ρωσίας.
Όµως, προχωράµε κι άλλο, στο θέµα µας, το κυρίως. Στη σύνδεση δηλαδή του αναµενόµενου σεισµού στην Κωνσταντινούπολη µε τα καρφιά αυτά της Θείας Σταύρωσης. Λοιπόν, κάποιοι Τούρκοι ιστορικοί, ισχυρίσθηκαν πρόσφατα, πως τουλάχιστον ένα από τα καρφιά της Σταύρωσης του Χριστού, βρίσκεται θαµµένο, κάτω από το φηµισµένο µνηµείο και λουτρό της Κωνσταντινούπολης, το Cemberlitas, στο κέντρο ακριβώς της παλαιάς ιστορικής Κωνσταντινούπολης, δίπλα στο φηµισµένο Τοπ – Καπί. Και παραθέτει, τη σοβαρή αυτή εκδοχή του, µε επιχειρήµατα, στον τουρκικό Τύπο. Λέει, λοιπόν τα εξής: Όταν βασίλευε ο Μέγας Κωνσταντίνος εκεί που σήµερα βρίσκεται το Cemberlitas, είχε κτίσει για λόγους πολιτικών ισορροπιών, ένα µνηµείο, για να τιµώνται και οι άλλες θρησκείες, µια που λίγο πριν είχε υπογράψει το διάταγµα της ανεξιθρησκείας. Όταν η Αγία Ελένη, η µητέρα του, γύρισε από τα Ιεροσόλυµα, µετέφερε εκεί, στην Κωνσταντινούπολη µαζί µε τον Τίµιο Σταυρό και τους Τιµίου Ήλους, τους οποίους τοποθέτησε σε µια µεγαλοπρεπή µαρµάρινη θήκη, εκεί, σε αυτό το µέρος, το σηµερινό Cemberlitas.
Όταν εάλω η Πόλη, ο Μωάµεθ ο Β’ ο Πορθητής, έψαχνε αγωνιωδώς, όµως µαταίως, δεν βρήκε τίποτα. Έτσι, διέταξε να γκρεµισθεί ότι είχε αποµείνει από το ενυπάρχον έως τότε µικρό µαρµάρινο οικοδόµηµα και στη θέση του, να ανεγερθεί, ένα µουσουλµανικό µετζίτι, έχτισε δηλαδή ένα µουσουλµανικό κτήριο προσευχής, που ήταν δίπλα και στα τότε λουτρά της Κωνσταντινούπολης. Που ως τα σήµερα, µε το ίδιο όνοµα είναι γνωστά τα λουτρά, σαν Cemberlitas δηλαδή. Αυτά λοιπόν, τα άκρως σηµαντικά για την Ορθοδοξία τουλάχιστον, δηµοσιεύθηκαν πρόσφατα, σε πρωτοσέλιδα του τουρκικού Τύπου.
Η διά Χριστόν σαλότης, είναι ένα σπάνιο χάρισµα του Παναγίου Πνεύµατος. Έτσι, οι επονοµαζοµένοι διά Χριστόν σαλοί, στο πέρασµα των αιώνων, δεν είναι πολλοί. Οι σαλοί, που έβλεπαν τη ζωή διαφορετικά από όλους. Που κυριευµένοι από τον Θείο έρωτα, περιφρονούσαν τον κόσµο και επιδίωκαν τη συκοφαντία και την ανυποληψία, που στηλίτευαν τον φαρισαϊσµό και την υποκρισία. Ένας λοιπόν από αυτούς τους σαλούς, ένας πολύ µεγάλος σίγουρα, είναι ο Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός. Ο οποίος ήταν Σκύθης και έζησε κατά την εποχή του Λέοντος του Σοφού, στα τέλη του 9ου αιώνα. Τον βίο του έχει συγγράψει ο Νικηφόρος, ένας πρεσβύτερος, ένας ιερέας τότε, στον Ναό της Αγίας Σοφίας, τότε στην Κωνσταντινούπολη. ∆ιασώζεται λοιπόν, µια συζήτηση, µεταξύ του σαλού και του επιφανούς, ενός πνευµατικού του τέκνου. Μια µεγάλη προόραση, ενός ανθρώπου, ενός µεγάλου Αγίου, που βίωνε καθηµερινά, απίστευτες, υπερφυσικές και αποκαλυπτικές καταστάσεις, για το µέλλον του κόσµου.
Ρωτά, λοιπόν, ο Επιφάνιος τον Σαλό να του εξηγήσει πώς (από τότε υπήρχαν κάποιες σχετικές προφητείες) ενώ θα καταποντιστεί η Κωνσταντινούπολη, θα σωθεί η Αγία Σοφία; Κι ο άγιος απαντά στον µαθητή του: «Τι λες παιδί µου, αφού θα βυθιστεί όλη η Πόλις, πώς θα σωθεί η εκκλησία; Μήπως ο Θεός µας, όµως κατοικεί σε αχειροποίητους ναούς; Όχι βέβαια. Αλλά στη φήµη αυτή, στη διάσωση δηλαδή της Αγίας Σοφίας, υπάρχει η εξής αλήθεια, πως τουλάχιστον θα σωθεί αυτός ο µαρµάρινος στύλος που βρίσκεται στην αγορά, διότι κατέχει τους τιµίους Ήλους. Αυτός µόνο θα διασωθεί. Αλίµονο. Θα περνούν τα καράβια και θα θρηνούν, λέγοντας η µεγάλη, η αρχαία πόλις βυθίστηκε. Αυτά θα συµβούν όταν θα πλησιάζει η συντέλεια, τότε που η κατάσταση του κόσµου θα χειροτερεύει και οι συµφορές του θα πολλαπλασιάζονται».
∆ύο σύγχρονοι Τούρκοι σεισµολόγοι, ο Σουλεϊµάν Παµπάλ και ο Χουσεΐν Οζτούρκ, µα κι ένας δικός µας, ένας Έλληνας, ο κύριος Ευθύµιος Λέκκας, πρόεδρος του ΟΑΣΠ, ένα πράγµα, περίπου το ίδιο, υποστηρίζουν ακριβώς. ∆ηλαδή πως ο αναµενόµενος σεισµός στην Κωνσταντινούπολη, ισχύος 7-7,5 Ρίχτερ περίπου, που θα συµβεί σύντοµα στο ρήγµα της Ανατολίας, νότια του Μαρµαρά, σίγουρα θα έχει πολύ µεγάλες καταστροφικές επιπτώσεις σε όλη την Κωνσταντινούπολη και έως την Προύσα µα και σε όλα τα ∆αρδανέλια γενικώς.
Με όλα ετούτα, τα αποκαλυπτικά, βλέπουµε ότι κάλλιστα, τελικά, ο Θεός µόνο γνωρίζει, µπορεί η Αγιά Σοφιά µας, να πει, ναι Νενίκησε σε Χρόνε.
Μπορεί, ίσως, στα επερχόµενα σκληρά γεωπολιτικά γεγονότα, να φυλαχθεί ακέραιη και µεγαλοπρεπής, προς µεγάλη χαρά όλων των Ελλήνων και όλων των τιµίων ανθρώπων της γης. Επειδή, δίπλα της, όπως είδαµε, κατά την αποκάλυψη του Αγίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού, υπάρχουν οι Τίµιοι Ήλοι. Και µέχρι τη συντέλεια των αιώνων, να διασωθεί µε τη δύναµη του Θεού η Αγιά Σοφιά µας, το µέγα Μοναστήρι µας, µε τα κάποτε 400 σήµαντρα και τις 62 καµπάνες της. Να µην το λησµονούµε ποτέ, να δίνουµε µόνοι µας κουράγιο στους εαυτούς µας, έχουµε Θεό, Παντοδύναµο πατέρα, δίπλα µας. Και ποτέ να µη λησµονούµε, να γλυκαίνουµε και µε αυτόν, τις αγνές, ταπεινές ψυχούλες των παιδιών µας, µε αυτόν τον πόθο τον άγιο, που κράτησε, από την Άλωση και έπειτα, τον Ελληνισµό, όρθιο.
Τον «Η ∆έσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
Σώπασε κυρά ∆έσποινα και µην πολυδακρύζεις,
πάλι µε χρόνους µε καιρούς, πάλι δικά µας θάναι».
*∆ηµήτρης Α. Ανδρικίδης
Συγγραφέας, µέλος της Ένωσης
Πνευµατικών ∆ηµιουργών Ν. Χανίων
