Και τα καθαρά παπούτσια, σαν τις αμόλυντες ψυχές, αφήνουν, με το πέρασμά τους, τα χνάρια τους στο πάτωμα.
Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται, ακόμα κι αν από συνήθεια τα σκουπίζουμε, τα ίχνη εκείνα, αθόρυβα και δυσδιάκριτα, όταν ο χρόνος περάσει,δε χάνονται όπως των βρόμικων. Δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν…
Παραμένουν σαν άδυτος ήλιος στον ουρανό μας, και το αστραφτερό δάπεδο περισσότερο κάθε φορά στραφταλίζουν και ομορφαίνουν και ακούραστα σε πρωτόγνωρους τα καθαρά παπούτσια μάς οδηγούν περιπάτους. Σε πρωτόγνωρους, ψυχωφελείς και διδακτικούς δρόμους, σαν τις άδολες καρδιές …
Στους γονείς μου,
Ηρακλή και Σωτηρία,
ευγνώμων