Στην προσπάθεια προστασίας του πλανήτη από τη ρύπανση τον ορυκτών καυσίμων, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πραγματικά η παγκόσμια ατμομηχανή για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Εντεκα χρόνια μάς χωρίζουν από το 2030, το έτος που έχει ορίσει η Ενωση ως όριο για να μειωθούν κατά 40% οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. «Κλειδί» στην ευρωπαϊκή μετάβαση προς ένα πιο πράσινο μέλλον είναι οι πηγές ενέργειας που προσφέρει απλόχερα η φύση – άλλωστε, ένας από τους κυριότερους στόχους του πλαισίου πολιτικής της Ε.Ε. για το κλίμα και την ενέργεια είναι το ένα τρίτο της ενέργειας της Ενωσης να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές.
Στην Ελλάδα, παρότι το μεσογειακό κλίμα και οι γεωμορφολογικές συνθήκες είναι ιδανικές για την ανάπτυξη ενός πλαισίου ανανεώσιμων πηγών, οι προκλήσεις επιμένουν σθεναρά. Η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται ακόμα ως επιχείρημα για την υποτονική ανάπτυξη των ηλιακών και αιολικών πάρκων, και οι ενστάσεις της κοινής γνώμης και των φορέων συνεχίζουν να επικρατούν. Τρανό παράδειγμα: η πρόσφατη απόρριψη του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων για τη δημιουργία αιολικού πάρκου στη Μακρόνησο, με αιτιολογία πως οι επεμβάσεις «αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του ιστορικού τόπου και δεν συνάδουν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του».
Διαβάστε περισσότερα στη Καθημερινή
