Τα κλισέ και ο µηδενισµός

Κάθε χρόνο η ανακοίνωση των βαθµολογιών στις πανελλαδικές εξετάσεις, είναι µια διαδικασία µε ανάµεικτα συναισθήµατα.
Κάποια παιδιά χαίρονται κι ενθουσιάζονται µε τις επιδόσεις τους και κάποια άλλα στεναχωριούνται ή απογοητεύονται.
Ενστικτωδώς, νοµίζω, όσοι είµαστε “έξω από τον χορό”, προσπαθούµε µε τα συνηθισµένα δηµοσιογραφικά κλισέ να εκτονώσουµε την απογοήτευση όσων δεν πήγαν όσο καλά περίµεναν ή θα ήθελαν.
Ταυτόχρονα όµως πέφτουµε στην παγίδα να “µηδενίσουµε” την επιτυχία των άλλων.
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά που συγκέντρωσαν υψηλές βαθµολογίες, πέτυχαν κάτι σηµαντικό. Άλλα κόπιασαν περισσότερο, άλλα ήταν πιο τυχερά, άλλα ξεκίνησαν από καλύτερη θέση σε αυτή την “κούρσα” για οικονοµικούς ή άλλους λόγους. Αυτή την προσπάθεια δεν µπορούµε να τη µηδενίσουµε. Γιατί οι πανελλήνιες σίγουρα δεν κρίνουν τη ζωή του καθενός στον βαθµό που παρουσιάζονται, όµως καθορίζουν την αρχή της µεταλυκειακής ζωής κάθε παιδιού.
Όσοι δεν πήγαν όσο καλά ήθελαν, σίγουρα δεν πρέπει να νιώθουν “ηττηµένοι”. Είναι τόσο συγκυριακό και πολυπαραγοντικό το ζήτηµα της απόδοσης στις εξετάσεις αυτές, που δεν πρέπει να νιώσεις απογοήτευση µεγαλύτερη από κάθε άλλη αντίστοιχη εξεταστική δοκιµασία.
Μοναδικός “ηττηµένος”, παραµένει το εκπαιδευτικό µας σύστηµα. ∆εκαετίες ακούµε για τις πανελλήνιες που καταργούνται µε στόχο ένα νέο σύστηµα εισαγωγής κι όµως ακόµη εφηβικά καρδιοχτύπια έχουµε κάθε τέτοιο καιρό.
Να πει κανείς ότι ελπίζουµε σύντοµα να δούµε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστηµα στην Ελλάδα; Αυτό κι αν θα είναι “κλισέ”…