Τα κόκκινα φανάρια

Μία ερασιτεχνική ομάδα της πόλης μας (Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Χανίων) επιχείρησε μία δύσκολη δουλειά και… πέτυχε!
Η αίθουσα του Ωδείου Χανίων γέμισε από ταλαντούχους ηθοποιούς, αλλά και από ενθουσιασμένους θεατές. Η ιστορία των κόκκινων φαναριών γνωστή και η σκηνοθεσία του Νάσου Αθανασόπουλου ακούμπησε πάνω της με σεβασμό!
Δεν την άλλαξε, την άφησε όπως ήταν τότε… ίσως απλά την προσκάλεσε να έρθει στην εποχή μας για να μας υπενθυμίσει πως το εμπόριο της σάρκας δεν προϋποθέτει απαραίτητα και πούλημα ψυχής. Μία πρόσκληση ευγενική για να μας πει πως η ζωή αξίζει… και οφείλουμε να ρωτάμε -με νόημα- κάθε τόσο τη σύντροφό μας: Δεν είναι όμορφη η ζωή Κατερίνα μου;
Πόρνες με αθώα βλέμματα, πόρνες με ελπίδα, πόρνες που δεν διάλεξαν τον δρόμο που πήραν. Αντρες που τις εκμεταλλεύτηκαν που τις γέλασαν, που τις αγάπησαν… Μια μάχη των δύο φύλων ξετυλίχτηκε μπροστά μου και με άφησε άναυδη! Πώς γίνεται να μπαίνουν εμπόδια στην αγάπη; Πώς γίνεται να μην αποκτά  ένα γιό, κάποια που το ονειρεύεται μια ζωή; Πώς γίνεται να πεθαίνει ένα δροσερό κορίτσι από έρωτα; Πώς γίνεται μία γυναίκα που καθαρίζει βρωμιές, να έχει τόσο καθαρό βλέμμα; Πώς γίνεται μία κοπέλα που φαίνεται τόσο ευάλωτη, τελικά να καταφέρνει να ξεφύγει από τον βούρκο; Πώς γίνεται μία κοπέλα να χαίρεται τον έρωτα ακόμη και πάνω σε βρώμικα σεντόνια; Πώς γίνεται μία γυναίκα να διοικεί έναν οίκο ανοχής, αλλά στην καρδιά της να έχει χώρο και για την αγάπη; Πώς γίνεται ένα όμορφο αγόρι να απαιτεί δίπλα του μια γυναίκα που θα του λέει πάντα “ναι”; Πώς γίνεται ένας άντρας να υπεξαιρεί χρήματα από γυναίκες που μοχθούν για να τα κερδίσουν και που τελικά μετανιώνει για τις πράξεις του αλλά είναι πια αργά; Πώς γίνεται ένας άντρας να υπόσχεται γάμο που δεν έχει τα κότσια να κάνει; Πώς γίνεται ένας άντρας να παραιτείται από μία σχέση που του γεμίζει την καρδιά, επειδή μαθαίνει πως η γυναίκα που ερωτεύτηκε δεν τηρεί τις κοινωνικές συμβάσεις;
Το κόκκινο σκηνικό, η μουσική, το παίξιμο της κιθάρας, οι φωνές των δύο κοριτσιών, το παίξιμο όλων -μα όλων των ηθοποιών- με έκαναν να ανατριχιάζω, να κλαίω, να θυμώνω… να νιώθω γεμάτη την ώρα που έφευγα.
Αν μία παράσταση καταφέρει να γεμίσει με αυτόν τον τρόπο έστω και έναν θεατή της, θεωρώ ότι είναι επιτυχημένη… πόσο μάλλον όταν όλοι οι θεατές δείχναμε να φεύγουμε … το ίδιο γεμάτοι!
Συγχαρητήρια σε όλους!