Στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, τα κόμματα αποτέλεσαν τον μεγάλο πρωταγωνιστή. Η οικοδόμηση μεγάλων μαζικών κομμάτων αποτέλεσε μεγάλη καινοτομία της μεταπολίτευσης, με επιπτώσεις όμως σ’ όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς από τις κοινωνικές οργανώσεις. Η πολιτεία οργανώθηκε σαν μια Δημοκρατία των κομμάτων. Η αντιπροσώπευση της κοινωνίας μονοπωλείτο από τα κόμματα και η ανάμειξή τους σ’ όλες τις φάσεις της λειτουργίας θεσμών και κοινωνικών οργανώσεων, περιόρισε την αποστολή τους.
Το εργατικό κίνημα κομματικοποιήθηκε και αποδιοργανώθηκε. Υπάρχει μόνο στις Μαρξιστικές αναλύσεις. Το φοιτητικό κίνημα είναι ανύπαρκτο και ό,τι έχει απομείνει είναι “όμηρος” των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων. Κι όμως αυτό το κίνημα πρωτοπόρησε στο παρελθόν στους δημοκρατικούς αγώνες.
Για την Κύπρο, για τον σεβασμό του άρθρου 114 του Συντάγματος, για την διεύρυνση της Δημοκρατίας, για την κατάργηση του αστυνομικού κράτους της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας όταν η δικτατορία την κατέλυσε, για το Πανεπιστημιακό άσυλο.
Στα τελευταία 10 χρόνια των σκληρών μνημονιακών μέτρων, που μας επιβλήθηκαν άδικα (όπως ομολόγησαν ακόμη και οι δανειστές) και οδήγησαν τον Λαό μας στην φτώχεια και την ταπείνωση, το φοιτητικό κίνημα “έλαμψε” δια της απουσίας του. Θα ‘πρεπε να δώσει το παρόν, ενάντια σ’ αυτά τα απάνθρωπα μέτρα των ξένων! Εάν το φοιτητικό κίνημα δεν έκανε αντίσταση κατά της Χούντας, ίσως σήμερα να ‘χαμε μια “ψευδοδημοκρατία”, με κουμανταδόρο τον στρατό!
Η τοπική Αυτοδιοίκηση είναι εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό από τις κομματικές παρεμβάσεις. Τρανταχτό παράδειγμα η εκλογή των εκπροσώπων στην ΚΕΔΚΕ. Κάθε φορά τα κόμματα μετρούν πόσους εκπροσώπους εξέλεξαν.
Γιατί δεν μένει η τοπική Αυτοδιοίκηση μακριά από κομματικές παρεμβάσεις;
Πιστεύουμε ότι έτσι έχουμε περισσότερη Δημοκρατία;
Μάλλον ταλαιπωρούμε την τοπική Αυτοδιοίκηση!
Στην μεταδικτατορική Ελλάδα λοιπόν, οι πολιτικές δυνάμεις, δεν άφησαν ανεπηρέαστο κανένα δημοκρατικό θεσμό και “ανενόχλητη” καμιά κοινωνική οργάνωση.
Βέβαια, τα κόμματα αποτελούν τον βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας και απαραίτητη προϋπόθεση της λειτουργίας της, αλλά η “αχρείαστη” πολλές φορές εμπλοκή τους, είτε στους δημοκρατικούς θεσμούς, είτε στις κοινωνικές οργανώσεις, κούρασαν τον Λαό και σε μεγάλο ποσοστό τον απομάκρυναν από την συμμετοχή του στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ας δούμε πόσοι ψηφίζουν στους επιστημονικούς συλλόγους, στα εργατικά συνδικάτα, στις Δημοτικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές. Λιγότεροι από τους μισούς!!
Φαίνεται λοιπόν ότι τα κόμματα άρχισαν να αποδομούνται. Αυτό το μήνυμα στέλνει η αποχή του 60%!
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, δηλαδή η αποχή του Λαού σε μεγάλο ποσοστό από τα κοινά, αλλά κάθε φορά που έχουμε εκλογές, επικρατεί μια υψηλή πολιτική πόλωση. Μια πόλωση που δεν εκπορεύεται από κανένα ταξικό αγώνα, αφού στην χώρα μας υπάρχουν ασαφείς ταξικές διαχωριστικές γραμμές, αλλά από οξείες κομματικές αντιπαραθέσεις. Αλλά κι αυτές τις περισσότερες φορές από την έλλειψη πολιτικών αντιπαραθέσεων, πάνω σε πολιτικά προγράμματα. Τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν επιθυμούν τέτοιες πολιτικές αντιπαραθέσεις, γιατί δεν… τραβάνε και σύρουν τον πολιτικό διάλογο είτε στην προσωπική ζωή των πολιτικών, είτε στην σκανδαλολογία! Δυστυχώς, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις είναι “όμηροι” αυτών των επιχειρηματικών συμφερόντων στα ιδιωτικά μέσα επικοινωνίας. Αυτή λοιπόν η υψηλή πολιτική πόλωση δεν παρατηρείται μόνο στις εθνικές εκλογές αλλά και στις ευρωεκλογές.
Ιδιαίτερα όταν έχουμε ευρωεκλογές, η εκάστοτε αντιπολίτευση τις μετατρέπει σε εθνικές εκλογές, θέτοντας ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση που τις διενεργεί.
Παρ’ όλα αυτά το εκλογικό σώμα δεν πειθαρχεί σε σημαντικό ποσοστό και ψηφίζει διαφορετικά στις ευρωεκλογές και διαφορετικά στις εθνικές εκλογές.
Ακόμη κι αν γίνονται την ίδια μέρα!
Συμπεριφέρεται δηλαδή πιο ορθολογικά από τα κόμματα. Τα παραδείγματα που θα παραθέσω, το αποδεικνύουν. Αποδεικνύουν ότι διαφορετική είναι η πολιτική βούληση του Λαού όταν ψηφίζει στις ευρωεκλογές ή Δημοτικές εκλογές και διαφορετική όταν ψηφίζει στις εθνικές εκλογές, για να εκλέξει κυβέρνηση.
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Στην Ελλάδα είχαμε τις πρώτες ευρωεκλογές το 1981, την ίδια μέρα και ώρα με τις εθνικές εκλογές.
Δύο διαφορετικές κάλπες δίπλα – δίπλα.
Θα περίμενε κανένας ότι το αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, θα ήταν ταυτόσημο.
Κι όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Συγκεκριμένα το ΠΑΣΟΚ έλαβε στις εθνικές εκλογές 48,06% και στις ευρωεκλογές 40,22%.
Η Ν.Δ. έλαβε στις εθνικές εκλογές 35,88% και στις ευρωεκλογές 31,4%. Δηλαδή υπήρχε μια διαφορά 8 μονάδων για το ΠΑΣΟΚ και 4,4 μονάδων για την Ν.Δ., ανάμεσα στις δύο (2) κάλπες των κομμάτων. Και μάλιστα όταν έγιναν οι εκλογές την ίδια μέρα.
Στις ευρωεκλογές του 1984, ο τότε αρχηγός της ΝΔ Αβέρωφ, όχι μόνο τις μετέτρεψε σε εθνικές εκλογές θέτοντας ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά δήλωσε ότι θα παραιτηθεί αν τις χάσει. Πίστευε ότι η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 ήταν “τυχαία”, ότι ο Λαός παρασύρθηκε από το ευχάριστο σύνθημα της “αλλαγής” και ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια παρένθεση (όπως υπολόγισαν και για τον ΣΥΡΙΖΑ)!
Η πολιτική πόλωση που ακολούθησε ήταν πρωτοφανής, για διεξαγωγή ευρωεκλογών.
Το ΠΑΣΟΚ σ’ αυτές τις εκλογές του 1984 πήρε 41,58% και η Ν.Δ. 38,05%. Η “ψαλίδα” δηλαδή μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από 13,8% μειώθηκε στο 3,5%, μέσα σε τρία χρόνια. Και όλοι περίμεναν ότι στις ερχόμενες εθνικές εκλογές του 1985, η διαφορά θα μηδενιστεί και ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα. Ο Αβέρωφ παραιτήθηκε και η Ν.Δ. οδηγήθηκε στις εκλογές του 1985 με νέα ηγεσία (Κ. Μητσοτάκης). Το αποτέλεσμα όμως ήταν αντίθετο προς τις προσδοκίες της Ν.Δ. και των εκλογολόγων της.
Το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει στο 45,82% δηλαδή 4,5 μονάδες περισσότερο από τις προηγηθείσες ευρωεκλογές. Αλλιώς ψήφισε το εκλογικό σώμα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Διαφοροποιήθηκε στη μια εκλογική αναμέτρηση που βγάζει ευρωβουλευτές και στην άλλη κυβέρνηση. Το 1989 ο ελληνικός Λαός οδηγείται σε εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές, μέσα σ’ ένα πολωτικό κλίμα επηρεασμένο από το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Πάλι την ίδια μέρα και ώρα.
Η Ν.Δ. παίρνει στις εθνικές εκλογές 44,3% και στις ευρωεκλογές 40,41%. Αλλιώς ψήφισε πάλι στις δύο ταυτόχρονες εκλογικές αναμετρήσεις!
Οι ψηφοφόροι του ίδιου κόμματος δεν επέλεξαν τις ίδιες κάλπες!
Το 1993 στις εθνικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ ξαναπαίρνει την κυβέρνηση με ποσοστό 46,88% και η Ν.Δ. παίρνει ποσοστό 39,3%. Στις ευρωεκλογές που ακολούθησαν, το 1994, το ΠΑΣΟΚ παίρνει 37,6% και η Ν.Δ. 32,6%. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ 10 μονάδες λιγότερο!
Ολοι περίμεναν πάλι στη Ν.Δ., ότι τις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα τις έχανε αφού η δύναμή του μειώθηκε σημαντικά.
Συγκρίναμε όμως πάλι ανόμοια πράγματα.
Στις εκλογές του 1996 το ΠΑΣΟΚ παίρνει 41,49% και διατηρείται στην κυβέρνηση. Δηλαδή 4 μονάδες παραπάνω από τις προηγηθείσες ευρωεκλογές.
Το 1999 έχουμε ευρωεκλογές και η Ν.Δ. έρχεται πρώτη με ποσοστό 36% και το ΠΑΣΟΚ παίρνει 32,91%. Δηλαδή η Ν.Δ. ξεπερνά το ΠΑΣΟΚ 3 περίπου μονάδες. Ολοι πάλι περίμεναν στη Ν.Δ. ότι στις ερχόμενες εκλογές του 2000, με τον “αέρα” του πρώτου κόμματος στις προηγηθείσες ευρωεκλογές, θα κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ και θα γινόταν κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ όμως έρχεται πρώτο κόμμα με ποσοστό 43,79%. Παίρνει δηλαδή 11 μονάδες παραπάνω από τις προηγηθείσες ευρωεκλογές πριν ένα χρόνο μόλις (είχε πάρει 32,91%)!!
Πάλι ο Λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τα κόμματα. Διαφορετικά ψηφίζω στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και δεν τις ταυτίζω!!
Το 2009 έχουμε πάλι βουλευτικές και ευρωεκλογές. Το αποτέλεσμα είναι ανόμοιο.
Συγκεκριμένα το ΠΑΣΟΚ παίρνει 43,92% στις εθνικές εκλογές και 36,64% στις ευρωεκλογές. Δηλαδή οι ίδιοι ψηφοφόροι ψηφίζουν πάλι διαφορετικά. Σε ποσοστό 7,3%, όσο είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο κάλπες του ίδιου κόμματος.
Βλέπουμε λοιπόν, από τα αποτελέσματα που παρέθεσα ότι, τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων όχι μόνο δεν ταυτίζονται ακόμη κι αν γίνονται την ίδια μέρα, αλλά και ότι δεν μπορούν να αποτελέσουν κριτήριο για την μελλοντική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος.
Μπορεί στην κάλπη των ευρωεκλογών το εκλογικό σώμα να στέλνει ένα μήνυμα δυσαρέσκειας προς την εκάστοτε κυβέρνηση που τις διενεργεί, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι δείχνει την ίδια προτίμηση στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Δηλαδή, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν προσδιορίζει την μελλοντική συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις εθνικές εκλογές, όταν βγάζει κυβέρνηση.
Τα κόμματα όμως φαίνεται ότι εσκεμμένα αγνοούν το μήνυμα αυτών των εκλογών, για την εκλογή ευρωβουλευτών. Οταν είναι ευνοϊκό γι’ αυτά ζητούν να παραιτηθεί η κυβέρνηση που τις διενεργεί και όταν είναι αρνητικό λένε ότι είναι… ευρωεκλογές!
Αλλιώς ψηφίζει λοιπόν ο Λαός μας στις ευρωεκλογές και αλλιώς στις εθνικές εκλογές. Αυτό αποδείχθηκε με τα αναμφισβήτητα στοιχεία που ανέφερα για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Ας το ‘χουν υπόψη τους τα κόμματα, είτε βρίσκονται στην ομάδα των ηττημένων, είτε βρίσκονται στην ομάδα των νικητών.
