Ζέστες! Ζέστες! Ζέστες! Καύσωνας με τα όλα του! Τι συμβαίνει; Πού οφείλεται;
Οι πρόγονοί μας που μελετούσαν, με τα μέσα που διέθεταν, τα φυσικά και τα άλλα φαινόμενα, με τη θεοσέβεια που τους διέκρινε τα απέδιδαν στους θεούς. Τα συμπεράσματά τους, που έφτασαν σ’ εμάς με τη μορφή μύθων, μπορεί να στερούνται της σύγχρονης επιστημονικής τεκμηρίωσης μα περιέχουν πολλά και χρήσιμα μηνύματα.
Ας δούμε όμως τα πράγματα όπως μας τα έχουν διασώσει οι συγγραφείς εκείνου του καιρού: Σύμφωνα με μια άποψη, υπεύθυνος για την πολλή ζέστη που έχομε είναι ένα φωτεινό και πολύ θερμό αστέρι, ο Σείριος, που σχετίζεται με τον Ωρίωνα και το σκύλο του. Πιο συγκεκριμένα: Αναφέρεται ότι ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, απόκτησε με την Ευρυάλη,(κόρη του Μίνωα την αναφέρει ο Όμηρος), ένα γιο τον Ωρίωνα.
Όταν μεγάλωσε ο Ωρίωνας, έγινε «ανήρ εξόχου καλλονής και δεξιώτατος κυνηγός». Ως κυνηγός είχε ένα μοναδικό σκύλο που κανένα άλλο ζώο δεν τον έφτανε στο τρέξιμο. Τόσο περίφημος ήταν αυτός ο σκύλος, ώστε ασχολήθηκε μαζί του και ο ίδιος ο Δίας.
Για ανταμοιβή της ικανότητάς του στο τρέξιμο τον ανέβασε στον ουρανό και τον κατέταξε μεταξύ των αστερισμών με αποτέλεσμα να γίνει αθάνατος.(αναφέρονται και άλλοι λόγοι για τον «καταστερισμό» του κυνός) Ως αστερισμός είχε βέβαια πάρα πολλά αστέρια. Το λαμπρότερο όμως αστέρι αυτού του αστερισμού ονομάζεται Σείριος( =καυτός, φωτεινός). Ο Σείριος είναι 27 φορές λαμπρότερος του Ήλιου, απέχει 8,6 έτη φωτός από τη γη, έχει 2 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο και η ακτίνα του είναι 1,5 φορά μεγαλύτερη από την ηλιακή. Κάθε χρόνο, από τις 21 Ιουλίου (κάποιοι λένε από τις αρχές του) και μέχρι τα μέσα Αυγούστου ανατέλλουν μαζί ο Ήλιος και ο Σείριος με αποτέλεσμα οι μέρες αυτές να είναι οι πιο ζεστές. Οι πρό-γονοί μας τις ονόμαζαν «κυνάδες ημέρες» ή «κυνικά καύματα» καθώς μόνο τα σκυλιά (οι κύνες) ήσαν τόσο ανόητα που τολμούσαν κι έβγαιναν έξω στον καύσωνα.
Στην αρχαιότητα η ανατολή του Σείριου συνδέθηκε με κακοτυχίες, αρρώστιες, δυσκολίες, δυστυχία και υψηλό πυρετό. Όπως αναφέρει αρχαίος συγγραφέας, όταν ο Σείριος πλησίαζε σε τροχιά τις Κυκλάδες, τις κατέκαιγε και προκαλούσε τα «κυνικά καύματα». Στέρευαν οι πηγές, δεν υπήρχε άνεμος, καταστρέφονταν οι καλλιέργειες, με αποτέλεσμα να υποφέρουν οι άνθρωποι. Οι κάτοικοι των Κυκλάδων ζήτησαν τη βοήθεια του θεού Απόλλωνα και του Μαντείου των Δελφών για να δώσουν λύση στο πρόβλημά τους. Ο Απόλλωνας τους έδωσε χρησμό να καλέσουν το γιό του, το θεό Αρισταίο. Ο Αρισταίος υπάκουσε στην εντολή του πατέρα του και ταξίδεψε στις Κυκλάδες. Όταν έφτασε στην Κέα πάνω στα βουνά του νησιού, έχτισε βωμό προς τιμήν του Ικμαίου Δία και θυσίασε σε αυτόν και τον Σείριο. Τότε ο Δίας, ως καλός πατέρας, έστειλε τα Μελτέμια που έπνεαν για 40 ημέρες κι έτσι σώθηκαν οι άνθρωποι… Από τότε κι ύστερα κάθε τέτοια εποχή φυσούν δροσεροί άνεμοι οι ετησίες (Μελτέμια) που κάνουν πιο υποφερτή τη ζέστη…
Αυτά οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Εμείς, που δεν αποδίδουμε βέβαια τους καύσωνες στους θεούς ή στους ήρωες, πώς τους αντιμετωπίζομε; Αυξάνοντας τους ρύπους της ατμόσφαιρας, καίγοντας και καταστρέφοντας τα δάση ή το αντίθετο;
Εμείς που νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, θα συνεχίσομε να δημιουργούμε τις ευνοϊκές προϋπο- θέσεις, εκμεταλλευόμενοι ακόμη και τα μελτέμια, για την αύξηση των πυρκαγιών;
