Ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων από το 1952 και τουλάχιστον για τριάντα χρόνια ήταν το δεύτερο σπίτι μου, για να μην πω το πρώτο και μου πρόσφερε μερικές από τις ωραιότερες και αλησμόνητες εμπειρίες της ζωής μου. Για παραπάνω από 15 χρόνια ήμουν το νεότερο μέλος του και είχα την αγαθή τύχη να συνοδοιπορώ με τους αλησμόνητους πρωτοπόρους, με τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους, που σήμερα, ίσως, σπάνια συναντάς και που τους διέκρινε μία μοναδική συντροφικότητα. Ημασταν μια οικογένεια στην κυριολεξία. Γι’ αυτό με απέραντη χαρά πληροφορούμαι πως κάθε βράδυ τα εντευκτήρια του Συλλόγου είναι γεμάτα από νέους και οι δραστηριότητές των πάμπολλες και επιτυχημένες. Με την αγάπη λοιπόν και το ενδιαφέρον που έχω για τον Σύλλογό μας θα ήθελα να επισημάνω και πάντα καλοπροαίρετα και με πνεύμα δημιουργικό, τα εξής: Στο φύλλο της 21-10-14 των “Χ.Ν.” ο πραγματικά τόσο δραστήριος πρόεδρος του Συλλόγου, αγαπητός Στ. Μπαδογιάννης, αναφέρθηκε σε μια από τις συχνές διαβάσεις του κακοτράχαλου φαραγγιού της Τρυπητής. Από τον τίτλο νόμιζα ότι θα ακολουθήσει κάποια περιγραφή της διάβασης. Δεν συνέβη όμως αυτό. Με δόση υπερβολής και ίσως απαξίωσης των ανθρώπων που πέρασαν από τον Σύλλογο ή αυτών των νέων που συχνότατα οδοιπορούν στις Μαδάρες πέρα από τις διοργανώσεις του Συλλόγου, ανέφερε: Για ομαδικότητα: Καμιά εκδρομή ή ορειβασία του Συλλόγου δεν πραγματοποιήθηκε από ιδρύσεώς του χωρίς μοναδική ομαδικότητα που πολλές φορές θύμιζε αδέλφια και όχι συνοδοιπόρους και φυσικά χωρίς τα σημερινά πολλαπλά εφόδια, μέσα και ανέσεις. Εξάλλου είναι αυτονόητο αυτό και γι’ αυτό το αυτονόητο δεν χρειάζονται οι πραγματικοί ορειβάτες επιβραβεύσεις. Ιδιοτέλεια: Οταν γράφεται ότι με ανιδιοτέλεια έγινε κάτι, τότε υπονοείται ότι άλλοι το έπραξαν με ιδιοτέλεια και θα πρέπει να αναφερθεί ο αρθρογράφος στα 84 χρόνια του Συλλόγου ποτέ και ποιος οδοιπόρησε με… ιδιοτέλεια.
Επιτυχημένη διάβαση: Και σε αυτό το θέμα ας αναφερθεί έστω και μία αποτυχημένη ανάβαση ή διαδρομή στα χρονικά του Συλλόγου και χωρίς τα εφόδια και τις γνώσεις των σημερινών. Στην πρώτη μεταπολεμική διάβαση του ίδιου φαραγγιού περάσαμε και με συμμετοχή οδοιπόρων που βάδιζαν για πρώτη φορά και τα κατάφεραν θαυμάσια χωρίς περιττές τυμπανοκρουσίες και καυχησιολογίες. Την πρώτη οργανωμένη διάβαση του δυσκολότερου φαραγγιού στην Κρήτη, Δώματα – Κλάδου, πραγματοποιήσαμε το 1974 με μοναδική επιτυχία επτά μέλη αυθημερόν σε 13 ώρες πεζοπορίας και χωρίς γνώσεις αναρριχητικής και σχοινιά χάρη στον αλησμόνητο οδηγό μας Σήφη Ι. Τζάτζιμο. Και φυσικά μη συνδέονται οι μεμονωμένοι “τουρίστες”, που χωρίς να γνωρίζουν τον τόπο, χάνονται ή πεθαίνουν στο βουνό, με τους ικανότατους νεαρούς ορειβάτες που πολύ συχνά πραγματοποιούν αναβάσεις και διαδρομές χειμώνα ή καλοκαίρι, πέρα από τον Σύλλογο. Αυτό γίνεται όχι ότι δεν αγαπούν τον Σύλλογο, αλλά γιατί είτε οι ημερομηνίες δεν τους εξυπηρετούν ή το αποφασίζουν ξαφνικά ή ακόμη συμβαίνει και αυτό, αποκλείονται από τον Σύλλογο ή πέφτουν στην περίπτωση “περιορισμένης” συμμετοχής. Υπάρχουν νέοι που θέλουν να απολαύσουν την ανυπέρβλητη γαλήνη του βουνού με μοναχικές αναβάσεις νοιώθοντας έτσι την απόλυτη ελευθερία με δικό τους ρίσκο, ακόμη και στους πάγους των Αλπεων, σε υψόμετρα 4.000 μέτρων. Οπωσδήποτε στο βουνό η ασφάλεια απαιτεί πειθαρχία, αλλά όχι “καλούπωμα”. Το λάθος που γίνεται σήμερα είχε και πολύ παλαιότερα, για πολύ λίγο, γίνει. Δηλαδή το να θεωρείται ο Σύλλογος ότι έχει σχέση ιδιοκτησίας με τα Λευκά Ορη ή την αποκλειστικότητα για αναβάσεις πάνω σ’ αυτά και όλοι οι άλλοι απορρίπτονται. Χαίρομαι πάντα, όταν δεκάδες νέοι, τόσο συχνά, φτάνουν στις κορφές, διαβαίνουν τα φαράγγια μας, κρέμονται στους βράχους του Θερίσου ή του Γκίγκιλου, γλιστρούν ελεύθεροι στο χιόνι είτε με τον Σύλλογο ή έξω από αυτόν. Στα ογδόντα μου χρόνια μια προτροπή έχω για τους νέους. Γνωρίσετε την ομορφιά, τη μεγαλοσύνη, τον υπέροχο κόσμο της Μαδάρας μας και δεν θα το μετανιώσετε. Σε άλλο σημείο το δημοσίευμα αναφέρει ότι “ξεκλειδώσαμε” τους όμορφους τόπους. Πιστεύω ότι εννοεί τον Σύλλογο που πραγματικά ξεκλείδωσε από το 1930 και μετά και από το 1950, έπειτα είναι όλοι… ξεκλειδωμένοι, ακόμη και αμέτρητες παραλίες που τότε χρειαζόσουνα ώρες πεζοπορίας για να φτάσεις ο Σύλλογος τις έκαμε γνωστές σε Χανιώτες και ξένους. Τις ξεκλείδωσε. Δεν γνωρίζω αν θεωρείται “ιδιοτέλεια” η για δύο χρόνια αφιέρωση της ζωής του δικηγόρου Νίκου Παπαδάκη και του Νίκου Ζωφάκη για να κτισθεί το πρώτο ορειβατικό καταφύγιο στην Κρήτη του Βόλικα, το 1958. Τα δύο χρόνια ζωής άλλων για τον Καλλέργη το 1970. Η ενός μηνός παραμονή, παρ’ ότι όχι νέος, του Χ. Χουλιόπουλου σε υψόμετρο 2.000 μέτρων για το καταφύγιο Σβουριχτής το 1992. Το ίδιο και για το καταφύγιο Ταύρης.
Η επένδυση με ξύλο όλων των δωματίων του Βόλικα και της Ταύρης με δαπάνη και προσωπική εργασία του Χ. Χουλιόπουλου. Η αφιέρωση μεγάλου χρόνου της ζωής του για να οργανώσει και δρομολογήσει τις παιδικές ομάδες του Ορειβατικού, για πρώτη φορά και μετά τις παιδικές εκπαιδεύσεις των ίδιων παιδιών στη χιονοδρομία σε χιον. κέντρα της Ελλάδος με προσωπική συνοδεία του. Η από τον ίδιο και άλλους δημιουργία το 1955 της πρώτης σπηλαιολογικής κίνησης στα Χανιά και το ξεκίνημα, για πρώτη φορά, της χιονοδρομίας στην Κρήτη. Από τον ίδιο οι ενέργειες για να αποκτηθεί το άφθονο πρώτο χιονοδρομικό υλικό που συντηρούσε ο ίδιος, μα και τα δύο τζιπ Λαντ Ρόβερ. Η κάθε χρόνο συνάντηση σε κάποιο κοινόχρηστο χώρο όλων των επιζώντων πρωτοπόρων ή απλώς παλαιών μελών, όπου πραγματικά επικρατούσε μια μοναδική συναδέλφωση. Σήμερο οι ελάχιστοι επιζώντες απαξιώθηκαν. Ιδιοτέλεια αποτελούσε ο αγώνας για την απόκτηση των ιδιόκτητων γραφείων του Συλλόγου που και η, τιμής ένεκεν, για το Συμβούλιο που πέτυχε αυτό, φωτογραφία πετάχθηκε. Οι έξοδοι και νύχτες ακόμη με το χιόνι παγωμένο, για έρευνες και διασώσεις, ακόμη και λαθροκυνηγών, αποτελούσαν ύψιστο κατόρθωμα προσφοράς, αυτοθυσίας και αγάπης προς το πλησίον παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε τότε κανένα τεχνικό βοήθημα. Και προς Θεού μη νομισθεί ότι το θέμα είναι προσωπικό του γράφοντος. Αρκετά με έχει τιμήσει η ορειβατική και σπηλαιολογική οικογένεια και οι φορείς με αποκορύφωμα, την έστω τυπική ιδιότητα του επίτιμου προέδρου του Συλλόγου, που ούτε θυμάμαι πότε και ποια γενική συνέλευσή του έγινε.
Ο καταξιωμένος λογοτέχνης Ηλίας Βενέτης, όταν γνώρισε το βουνό, πριν μισό αιώνα, είχε γράψει: «…Επειδή συμβαίνει τούτο το απίθανο: το βουνό, το αυθεντικό πάθος του βουνού, έχει δημιουργήσει ήδη μια κατάσταση. Μια παράδοση στον τόπο μας. Το σέβας και τη σιωπή. Εκείνοι που πράγματι ζουν στο βουνό, που υπηρετούν τη λατρεία του, έμαθαν πως πέρα από ένα σημείο η ανάβαση, η κατάκτηση μιας δύσκολης στιγμής του βουνού είναι λειτουργία ψυχική, όχι επίτευγμα τεχνικής ή δύναμης. Ξέρουν πως στο τέρμα του ανηφορικού δρόμου δεν υπάρχει καμιά λύτρωση σημαντική, καμιά χαρά του κέρδους, υπάρχει ουσιαστικά η επώδυνη αίσθηση πως η μυστική φωνή του κόσμου είναι ανεξάντλητη. Πως τίποτα δεν τελειώνει. Γι’ αυτό οι αυθεντικοί φίλοι του βουνού στην πατρίδα μας έμαθαν να σωπαίνουν, να μην κραυγάζουν, να μην κάνουν λιτανείες…». Σημ.: Οι φωτογραφίες είναι των Αντώνη και Σοφίας Πλυμάκη και έχουν δημοσιευθεί σε παλαιότερα κείμενα του γράφοντος για τα Λευκά Ορη.
