Τα λόγια και τα έργα

» Στις 17-2-2015 ο κ. Τσίπρας, επιλέγοντας ως ΠτΔ τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Σήμερα, είναι αναγκαία όσο ποτέ η ενότητα του λαού μας. Η ενότητα στην κοινωνία, αλλά και σε επίπεδο πολιτικό και πολιτειακό. Η ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση είναι προϋπόθεση να αντεπεξέλθουμε κάθε δυσκολία. Η επιλογή του προσώπου δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τη συγκυρία και τις επιτακτικές της ανάγκες».
Πόσο, άραγε, έχει επιτευχθεί μια minimum ενότητα του λαού στα παραπάνω; Στην κοινωνία οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, ενώ οι πλούσιοι παραμένουν άθικτοι από την κρίση (και το φορολογικό). Σε πολιτικό επίπεδο, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η «αριστερή» κυβέρνηση δεν κερδίζει νέους ψηφοφόρους (μάλλον χάνει), ενώ και η καθημερινότητα του πολίτη γίνεται πιο ανυπόφορη.
Ο λαός αδημονεί για μια «έντιμη συμφωνία», ώστε να φύγει ο βραχνάς του αγνώστου και αχαρτογράφητου τοπίου των διαπραγματεύσεων που θυμίζει περισσότερο κινούμενη άμμο. Αν δε η συμφωνία θα είναι έντιμη, για ποιο λόγο η κυβέρνηση να μην έχει τότε την «ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση»;