«Τι θα πεί ευτυχία; Να ζείς όλες τις δυστυχίες. Τι θα πεί φώς; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».
Ν. Καζαντζάκης
Σε όλη τη διάρκεια της ζωή μας παίρνουμε μαθήματα, κάποια είναι μικρά και κάποια άλλα μεγάλα. Το μέγεθος τους καθορίζεται από το μέγεθος της πνευματικότητας και της συνείδησης μας καθώς και από την επιθυμία μας να εξελιχθούμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια του επίγειου βίου μας. Όταν έρχονται αυτά τα μαθήματα σχεδόν κανείς μας δεν τα καλοσωρίζει αλλά, αντίθετα, αρχίζει αυτόματα η αντίδραση από την πλευρά μας, αρχίζουν οι ερωτήσεις «γιατί σε εμένα, τι έκανα για να το αξίζω όλο αυτό;» και πολλές παρόμοιες ερωτήσεις οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν απάντηση με τον τρόπο που τις κάνουμε. Η ζωή τότε καταντάει μίζερη, διότι συνήθως αυτά τα μαθήματα δεν είναι εύκολα, ούτε έχουν εύκολες λύσεις. Και ξαφνικά το μόνο που προσδοκούμε είναι να γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν, που κατά τη γνώμη μας όλα ήταν αν όχι τέλεια, τουλάχιστον καλύτερα. Όμως δεν είναι έτσι. Γιατί από τη μία δεν γίνεται να επιστρέψουμε στο παρελθόν και από την άλλη δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως πρίν, μετά την κατανόηση ενός μαθήματος. Πόσοι είναι εκείνοι που μέσα από μια δύσκολη διαδικασία κατάφεραν να αναγνωρίσουν και να αλλάξουν αυτό που τους έφερε μπροστά σε μία μικρή η μεγάλη δοκιμασία; Και εδώ βρίσκεται κρυμμένο ένα μεγάλο μυστικό. Οι μικρές δοκιμασίες όταν μας βρίσκουν ανένδοτους, αμετακίνητους, αδιάφορους και αδιάλλακτους, τότε είναι που αναγκάζονται να επιστρέψουν ισχυρότερες και δυσκολότερες. Όταν η ανάγκη ή η αλλαγή χτυπήσει ευγενικά την πόρτα μας, εάν δεν της ανοίξουμε, θα επιστρέψει χτυπώντας την δυνατά και ρίχνοντας την κάτω. Όταν η αποδοχή ή η απόρριψη ενός ‘’μαθήματος’’ γίνει συνείδηση, όταν αυτός γίνει ο τρόπος για να ζήσουμε τη ζωή μας, τότε θα αρχίσουμε πρώτα από όλα παρατηρώντας τα μαθήματα των άλλων ανθρώπων, συμμερίζοντας τη δυστυχία και τον πόνο τους και ίσως δε θα χρειάζεται πια να μας χτυπήσει κανείς την πόρτα γιατί θα την έχουμε ήδη ανοίξει εμείς οι ίδιοι από δική μας επιλογή. Γιατί η επιλογή ήταν, και δεν θα πάψει ποτέ να είναι, δική μας. Κανένας Θεός και κανένας άνθρωπος δε θα ευθύνεται ποτέ για ό,τι μας έχει συμβεί ή για ό,τι πρόκειται να μας συμβεί. Ο διπλανός μας είμαστε εμείς. Ο πόνος του διπλανού μας είναι και δικός μας πόνος. Εαν εξαιρέσουμε τον εαυτό μας από αυτή τη διαδικασία τότε θα μας συμπεριλάβει σε αυτό η ζωή από μόνη της δίχως να μας ρωτήσει. Τότε είναι που πραγματικά θα υποφέρουμε. Τίποτα δεν είναι εύκολο όταν είμαστε μόνοι μας στο δρόμο της ζωής, όμως όλα είναι φωτεινότερα, όταν περπατάμε παρέα.
