“ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ παντού με μάσκα”, το σλόγκαν! Απολυμαίνουμε τα χέρια, τηρούμε τις αποστάσεις.
ΕΤΣΙ, όσες φορές κατεβαίνουμε για ψώνια ή για οτιδήποτε άλλο, ο νέος τρόπος ζωής αρχίζει να καταντά μια αβάσταχτη και ανιαρή καθημερινότητα. Όταν δε διασταυρωθούμε με κάποιον “γνωστό” (υποθέτουμε, από μακριά), φορώντας μάσκα αδυνατούμε να αλληλοαναγνωριστούμε! Τα χαρακτηριστικά των προσώπων μας καλύπτονται: αυτό αφαιρεί τη δυνατότητα αναγνώρισης του άλλου, αφού βασικά στοιχεία όπως το στόμα, τα χείλη, το πρόσωπο, το πηγούνι… αγνοούνται!
ΦΟΡΩΝΤΑΣ μάσκα, δεν εξαφανίζουμε άραγε αμέσως και τα συναισθήματά μας; Δεν φαινόμαστε άχρωμοι, ουδέτεροι; Έστω κι αν μιλάμε συναισθηματικά φορτισμένοι; Η φωνή και η χροιά της, ο τρόπος που θα μας χαιρετίσει ο “άλλος” με το σώμα του, δεν θέτουν συνεχή ερωτηματικά αναγνώρισης;
ΚΙΝΗΣΕΙΣ “επιβεβαίωσης” του άλλου παλαιότερα (προ κορωνοϊού) ήταν οι χειραψίες, οι φιλοφρονήσεις, οι αγκαλιές, τα φιλιά (αν και είδαμε δύο ερωτευμένα παιδιά να βγάζουν βιαστικά τη μάσκα, να φιλιούνται στα κλεφτά και γρήγορα να τις ξαναφορούν!)
ΜΗΠΩΣ όμως σήμερα, δεν αρκεί μόνον η μιλιά μας; Μάλλον, διότι τα συναισθήματα προδίδονται από τα μάτια! Ανάλογα με τη λάμψη, το χρώμα και το βλέμμα (κοφτό, ήρεμο, φοβισμένο, επίμονο…), τα μάτια μάς επιτρέπουν να διαπιστώσουμε, εάν αυτός που μας μιλάει χαμογελά, κατσουφιάζει, είναι λυπημένος, θυμωμένος ή απελπισμένος.
ΑΝΕΚΑΘΕΝ τα μάτια ήταν η γλώσσα των συναισθημάτων. Έχετε διαπιστωσει πώς μιλούν τα πράσινα, τα μπλέ, τα καστανά, τα τσακίρικα, τα μαύρα ή τα “γατίσια” στην κάθε μας εκ του μακρού συνάντηση;
ΠΕΡΑ από τα λόγια, τις εκφράσεις προσώπου και τις πολλές άσκοπες κινήσεις του σώματος, πάντα “προδότης” είναι τα μάτια. Σήμερα δε, πολύ περισσότερο.
