Σε κάθε αυτοκίνητο, υπάρχουν δυο λογής φώτα. Αυτά με τα οποία μπορείς να φωτίζεις κοντά σου και να βλέπεις πού θα πας και τους γύρωθέ σου. Και εκείνα με τη βοήθεια των οποίων μπορείς να ρίχνεις φως σε μιαν πιο μακρινή σου απόσταση, για να μπορείς να ελέγχεις την κίνηση ή να ιδείς τι δρόμος, ευθύς ή με στροφές, ανήφορος ή κατήφορος, σε περιμένει παρακάτω, για να προσαρμόσεις ανάλογα την ταχύτητά σου. Είναι, όπως λένε οι μηχανολόγοι και οι ηλεκτρολόγοι αυτοκινήτων, πολύ σημαντικό να δουλέυουν και τα δύο φώτα σε ένα αυτοκίνητο πάντα και όχι μόνο τα εγγύς ή τα της μακρινής απόστασης.
Ιδίως, στις μέρες μας, που όλοι οι δρόμοι, αστικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο, έχουν πήξει στα αυτοκίνητα με, ευσυνείδητους και ασυνείδητους, οδηγούς. Και γι’ αυτό, οι ειδικοί συνιστούν να λειτουργούν σωστά ανά πάσα στιγμή και τα για μακριά και τα για κοντά φώτα, για το καλό, πρώτ’ απ’ όλα, του ίδιου του οδηγού!
Την ίδια δουλειά, όμως, αυτών των φώτων του αυτοκινήτου και τον ίδιο προορισμό έχουν σε έναν άνθρωπο και τα μάτια του ή θα έπρεπε να έχουν. Να είναι δηλαδή ορθάνοιχτα διαρκώς και σε εγρήγορση και για όσα συμβαίνουν γύρωθέ μας και για να μπορούμε να προβλέψουμε ό,τι μελλοντικά μπορεί να γίνει σε μας και στους άλλους, συνεπεία χειρισμών ή λόγων ή σκέψεών μας. Μολαταύτα, παρατηρείται ότι οι άνθρωποι συνήθως, και δίχως να είναι το καθημερινό άγχος ή η έξωθεν πίεση η αιτία, δεν ακούν την πραγματική φωνή της καρδιάς τους, δεν νοιάζονται για τα μακρινά φώτα, αλλά ενδιαφέρονται μόνον και περιστασιακά και από συνήθεια για τα κοντινά, με αποτέλεσμα συχνά θανατηφόρες συγκρούσεις. Τότε, δεν ομιλούμε για ατυχήματα, αλλά δυστυχήματα, με θύμα τον ίδιο τους τον ασυνείδητο εαυτό.
Το πιο τραγικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το ότι συχνότατα στρουθοκαμηλίζουν προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν και το ότι αυτοί μόνον φταίνε για όλα και το ότι οι ίδιοι πάντα στο τέλος την πληρώνουν κάθε τους λαθεμένη κίνηση, παρά την πρόσκαιρη χαρά που τους γέμισε το τρέξιμο με υψηλή ταχύτητα στη λεωφόρο…
