Είθισται να ανακηρύσσονται κάθε χρόνο από τον διεθνή Τύπο, ως πρόσωπα της χρονιάς, ποικίλες προσωπικότητες: από προέδρους δημοκρατιών, γραμματείς Οργανισμών και επιστήμονες, μέχρι συλλογικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα. Συνήθως πρόκειται για άτομα γνωστά για τη δράση τους.
Εμείς θεωρούμε ότι πρόσωπα της χρονιάς είναι αυτά τα μάτια των προσφύγων (φωτ. 1 και 2) και όλων των κατατρεγμένων όπου γης. Εδώ, τα μάτια μιας πενταμελούς οικογένειας Σύρων από τις χιλιάδες που ο εμφύλιος ξερνάει στις ακτές των αιγαιοπελαγίτικων νησιών μας. Αλλά και εκείνα του άλλου προσφυγόπουλου, στα οποία κάνει ζουμ ο φωτογραφικός φακός: τα θλιμμένα παιδικά μάτια ενός μικρού κοριτσιού στην αγκαλιά της μάνας του. Ο παιδικός πόνος δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο εκφραστή!
Μακριά από τις αυλές της Δύσης (Ε.Ε. – Αμερικής), εδώ στον ανατολικό μυχό της Μεσογείου, αιώνες τώρα, παίζεται το δράμα που λέγεται θρησκευτική πίστη, πόλεμος, εμφύλιος σπαραγμός, ανθρωπισμός. Εδώ γεννήθηκε το «οφθαλμόν, αντί οφθαλμού», αλλά και το «επί γης ειρήνη».
Οι αιώνες παρέρχονται. Ο άνθρωπος νομίζει ότι προοδεύει με το να κατασκευάζει σε ύψος και πολυτέλειες τεράστια οικοδομήματα, να κατακτάει τους πλανήτες και να υπεραίρεται, χάνοντας σε αυτογνωσία, ταπεινότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπό του.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πόλεμοι. Υπάρχει μόνο πόλεμος που οι συνέπειές του πάντα είναι ανυπολόγιστες, ενώ τα κέρδη του εφήμερα. Και δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν αυτά τα μάτια των προσφύγων που θα μας κοιτάζουν θλιμμένα σχηματίζοντας ένα μεγάλο γιατί…
