Ο ΚΑΘΕ άνθρωπος έχει την ιστορία του. Αυτές τις μέρες «παρελάσανε» από τα τηλεοπτικά κανάλια πολλοί “παλιοί” άνθρωποι, αγωνιστές του ’40, εκπ/κοί ή απλοί χωρικοί, που αφηγήθηκαν συγκινητικά συμβάντα της ζωής τους: αλβανικός πόλεμος, γερμανική Κατοχή, εθνική αντίσταση, απελευθέρωση, εμφύλιος… Ωραίες ιστορίες που όμως καμιά Ιστορία δε θα συμπεριλάβει στις σελίδες της.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, την επίσημη ιστορία ενός έθνους δεν την γράφουν οι λαοί, αν και είναι αυτοί που τη δημιουργούν. Τη γράφουν οι νικητές, από όπου κι αν προέρχονται ιδεολογικά: δεξιοί, φασίστες ή αριστεροί βάζοντας και τη σφραγίδα τους!
ΝΑ, κάπως έτσι συμβαίνει με την καταγραφή της ιστορίας, όπως τα λέει, ποιητική αδεία, ο Νικηφόρος Βρεττάκος σε ένα ποίημά του με τον τίτλο “Η ιστορία”. Κι αυτό μέχρι να έλθει ο αμερόληπτος Ιστορικός που θα την καταγράψει σωστά βασιζόμενος σε πάρα πολλές και διαφορετικές πηγές:
«Δεν μας προσμένει η ιστορία στο βάθος αλλά προχωρεί μαζί μας. Με τα χέρια μας κωπηλατεί το χρόνο. Είμαστε το ρεύμα που κουβαλάει πάνω του το αύριο, χωρίς να είμαστε το αύριο. Η μοίρα μας είναι μες τη ροή που συνεχώς αλλάζει όψεις. Κύματα θολά νιώθω να σπάζουν πάνω στα πλευρά μου».
ΑΛΛΑ έτσι, όπως παρουσιάζεται ακόμη πολυμορφική η ιστορία των γεγονότων του Πολέμου, η αλήθεια δε μαθαίνεται ποτέ. Ή, μαθαίνεται μόνο η μισή. Γι’ αυτό και είμαστε «ανάπηροι» συναισθηματικά σε ό,τι αφορά το παρελθόν μας, αφού κοντά 8 (οκτώ) δεκαετίες μετά τον πόλεμο του Σαράντα, την Κατοχή και τον εμφύλιο, αγωνιζόμαστε ακόμη οι μεν να επιβάλλουμε στους δε τις δικές μας και μόνον απόψεις.
ΤΟ ίδιο δεν κάνουμε και στις μεγάλες εθνικές επετείους; Τα κόμματα δεν αγωνίζονται (ειδικά για το θέμα της Αντίστασης του λαού στη γερμανική Κατοχή) να οικειοποιηθούν, με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, εκείνα τα ηρωικά γεγονότα του απλού λαού;
ΤΑ “Μεγάλα Χρόνια” πέρασαν, οι απόγονοι όμως των ηρώων, προσπαθούν με τους εγωισμούς και τις ιδεοληψίες τους να τα κοντύνουν κατά το δοκούν.
