«Δεν είναι τώρα, ήταν πάντα ένας κόσμος που δε σεβάστηκε τα παιδιά. Και αυτοί οι κόσμοι, που χτίζονται επάνω στον πόνο και την θυσία των παιδιών, είναι καταδικασμένοι στην απόλυτη καταστροφή».
Εάν ανατρέξουμε σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, θα βρούμε ανατριχιαστικές ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστές είναι μικρά παιδιά ή μάλλον η εκμετάλλευση των μικρών παιδιών. Ιστορίες που πάνε αιώνες πίσω, αλλά δυστυχώς μέχρι και σήμερα τα μεγάλα θύματα αυτού του κόσμου συνεχίζουν να είναι τα παιδιά. Με άλλο τρόπο πια, πιο εξευγενισμένο, πιο κρυφό, πιο ύπουλο, πιο σκληρό και πιο τρομακτικό. Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι μια ιστορία για το τι συνέβαινε στα μικρά παιδιά στην Αγγλία του 17ου και 18ου αιώνα. Μάλιστα, δύο ολόκληρους αιώνες χρειάστηκε για να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα. Όταν σχεδόν όλα τα Αγγλικά σπίτια είχαν τζάκια, ίσως και παραπάνω από ένα το καθένα, υπήρχε η ανάγκη να καθαρίζονται οι καπνοδόχοι μια φορά το χρόνο. Κανένα εξάρτημα δεν είχε επινοηθεί εκείνη την εποχή για αυτή τη δουλειά. Οι εταιρείες καθαρισμού, λοιπόν, χρησιμοποιούσαν τα μικρά παιδιά για να καθαρίζουν τις καπνοδόχους των σπιτιών. Αυτά τα παιδιά είχαν ηλικία από 5 έως 10 ετών. Είτε τα έπαιρναν από τις φτωχές οικογένειες έναντι μιας ασήμαντης αμοιβής, είτε τα μάζευαν από το δρόμο. Τα άφηναν δε να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες με λιγοστό φαγητό, καθώς έπρεπε να είναι καχεκτικά και αδύνατα προκειμένου να χωρούν να περάσουν από τις στενές καμινάδες. Βρώμικα και πεινασμένα κοιμόντουσαν το ένα επάνω στο άλλο και πολλά από αυτά έβρισκαν τραγικό θάνατο μέσα στις καμινάδες, καθώς αυτές ή γκρεμίζονταν λόγω κακής κατασκευής, ή είχαν τόσες διακλαδώσεις που δεν επέτρεπε στο παιδί να πάρει ανάσα και έτσι πέθαινε από ασφυξία. Τότε έστελναν άλλα παιδιά για να μαζέψουν τα πτώματα και να συνεχίσουν τη δουλειά τους σα να μην συνέβη τίποτα. Μια ιστορία απάνθρωπης φρίκης την οποία γνώριζαν καλά και βέβαια υποστήριζαν τα μέλη της «καλής» αγγλικής κοινωνίας, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, αφού δεν υπήρχε ενναλακτικός τρόπος για τον καθαρισμό των τζακιών τους. Για πάνω από δυο αιώνες συντηρήθηκε αυτό το καθεστώς της αδιανόητης βαρβαρότητας και σκλαβιάς των παιδιών, σε μια κοινωνία που έκλεινε τα μάτια αδιαφορώντας και επιλέγοντας να βασανίζει και να σκοτώνει εν ψυχρώ τα παιδιά. Και φτάνοντας στο σήμερα τα πράγματα έχουν δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός, ότι κάποια από τα εγκλήματα εις βάρος της ψυχής και των σωμάτων των παιδιών δεν θα βγουν ποτέ στο φως, αφού εκείνοι που τα επιμελούνται και τα καθοδηγούν είναι τόσο υψηλά ιστάμενοι που πολύ δύσκολα θα αποκαλυφθούν. Και ύστερα είναι αυτά τα φανερά εγκλήματα, που καθόμαστε στον καναπέ μας ανήμποροι και τα παρακολουθούμε μέσα από τις τηλεοράσεις μας. Ο πόλεμος, που θυσιάζει παιδιά μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τις άρρωστες βλέψεις ψυχοπαθών, η πείνα που τα σκοτώνει και που συντηρείται από κάποιους που κερδίζουν ασύστολα, τα ναρκωτικά και ένα σωρό άλλα που καταλήγουν στη θυσία τους. Όλα αυτά είναι που κάνουν τον κόσμο μας ανυπόφορο όταν τα σκεφτείς.
Μόνο εάν σωθούν τα παιδιά, μόνο τότε θα σωθεί ο κόσμος μας.
