@ Τι διαπιστώσαμε πριν μερικές μέρες. Πως με ενωμένη φωνή και κοινή αντίληψη για το συμφέρον της χώρας μας, οι ιδεολογικές διαφορές μπορούν να μείνουν στο περιθώριο και να πρωταγωνιστήσει η κοινή γραμμή, η συμπόρευση που οδηγεί στην ευπρεπή παρουσία και ατσαλάκωτη εικόνα της Ελλάδας.
@ Πρωταγωνιστές της ενότητας οι βουλευτές Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ήτοι, οι Σπήλιος Λιβανός, Μανούσος Βολουδάκης, Ανδρέας Λοβέρδος, Θεοδώρα Τζάκρη. Όλοι τους ένα μέτωπο που κατά τις εργασίες στην επιτροπή κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, δεν επέτρεψαν στον Τούρκο υπουργό Άμυνας Χουλουσί Ακάρ να αγνοεί την αλήθεια για ζητήματα όπως οι υπερπτήσεις και το Κυπριακό.
@ Ο υπουργός εκνευρίστηκε και μονολογώντας ότι «…πολλούς Έλληνες άκουσα σήμερα», αποχώρησε. Οι Έλληνες Βουλευτές, δεν επέτρεψαν επίσης ο κ. Ακάρ να θέσει θέμα κυριαρχίας των Ελληνικών νησιών και ως μία γροθιά απέδειξαν αυτό που φωνάζουν, που ζητούν όλοι οι Έλληνες και αφορά στην ενότητα των κομμάτων, ιδιαίτερα αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο, που η χώρα και οι πολίτες της βάλλονται πανταχόθεν.
@ Μέχρι αυτή την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, όσες δημοσκοπήσεις έχουν παρουσιασθεί αναδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κόμμα που στις Εθνικές Εκλογές που θα εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Τι σημαίνει τούτο; Πολύ απλά ότι με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, θα είναι αναγκαίες οι μετεκλογικές συνεργασίες ώστε η χώρα όχι απλά να κυβερνηθεί αλλά με φουσκωμένα τα γερά πανιά της, να μπορέσει να αντιμετωπίσει τους δυνατούς ανέμους που πνέουν στο Ελληνικό και διεθνές πέλαγο.
@ Φουσκωμένα πανιά που θα χρειαστούν επίσης για την πλεύση μεταξύ των συμπληγάδων, που έχουν να κάνουν με την απλή αναλογική σε πρώτη φάση και κατόπιν, σίγουρα με την κατά κάποιο τρόπο ενισχυμένη αναλογική. Αν επαληθευτεί (υπόθεση εργασίας) ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάνει λόγο για σύμπραξη των τριών πρώτων κομμάτων, έτσι όπως το πολιτικό σήμερα υποδηλώνει, τότε πρέπει να θεωρήσουμε ότι μία νέα περίοδος πολιτικής, ξεκινάει για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Πρόκειται για την περίοδο των συναινέσεων, των υποχωρήσεων σε προγραμματικές σταθερές των κομμάτων, μα πάνω από όλα πρόκειται για τη νέα εποχή μιας πολιτικής κουλτούρας για την ανάγκη της οποίας γίνεται λόγος από το 2010. Ορισμένοι δεν επιθυμούν μία τέτοια εξέλιξη. Κατανοητό… Για το λόγο αυτό διακρίνω, πως αρκετά είναι τα στοιχεία που δείχνουν μία πόλωση η οποία θα κυριαρχήσει την προεκλογική περίοδο.
@ Όμως προσωπικά δε φοβάμαι την πόλωση αυτή, διότι η έκρηξη της κομματικής χύτρας θα απελευθερώσει δυνάμεις πολιτικές, οι οποίες υποψιάζομαι θα ενισχύσουν τη λογική, σχετικά με το πως πρέπει να κυβερνηθεί για κάποια χρόνια η χώρα μας. Αναρωτιέμαι, ποιος είναι αυτός που θα αρνηθεί πως χρειαζόμαστε, σε αυτές τις τόσο επικίνδυνες, πονηρές, δύσκολες, απειλητικές εποχές, όχι μόνο τη σταθερότητα, όχι μόνο το λογικό αλλά και πολιτικούς, ανθρώπους δηλαδή που δε θα φοβούνται να δώσουν ο ένας στον άλλον το πολιτικό του χέρι, για να κρατηθεί γερά το πηδάλιο που θα κυβερνήσει το πολύτιμο σκάφος της Ελλάδας;
