Σε τι συνθήκες αναπτύσσεται η οινοθήρα;
Η οινοθήρα είναι ένα εντυπωσιακό φυτό εδαφοκάλυψης με πλούσια ανθοφορία που διαρκεί από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, ενώ μπορούμε να τη συναντήσουμε ανθισμένη ακόμα και μέσα στον χειμώνα. Στον ελληνικό χώρο το πιο διαδεδομένο είδος της, είναι η οινοθήρα που διαθέτει χαρακτηριστικά ροζ άνθη σε σχήμα ανοικτού κυπέλλου με κίτρινο χρώμα στο κέντρο. Η οινοθήρα παρουσιάζει πολύ γρήγορη πλευρική ανάπτυξη, δημιούργοντας ένας υπέροχο χαλί με λουλούδια σε χαμηλό ύψος 30-40 εκατοστών, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Το γεγονός αυτό, σε συνδιασμό με την παρατεταμένη ανθοφορία που μας δίνει, την καθιστά ιδιαίτερα δημοφιλή επιλογή για κήπους και παρτέρια. Επιπλέον, η οινοθήρα προσελκύει μέλισσες και πεταλούδες στον κήπο μας και θεωρείται μελισσοκομικό φυτό. Είναι ιδιαίτερα χωροκατακτητικό φυτό, καθώς όπου φυτευτεί έχει την τάση να εξαπλώνεται και να μην αφήνει άλλα φυτά να αναπτυχθούν. Η οινοθήρα είναι φυτό που αναπτύσσεται και ανθοφορεί τόσο σε ηλιόλουστες, όσο και σε ημισκιερές θέσεις. Ευδοκιμεί σε μεσογειακές και τροπικές περιοχές, ενώ είναι ευαίσθητη σε περιοχές με πολύ ψυχρό χειμώνα.
Πώς κλαδεύεται και πολλαπλασιάζεται η βουκαμβίλια;
Το κλάδεμα της βουκαμβίλιας γίνεται κάθε χρόνο στις αρχές της άνοιξης, αφού έχει περάσει η παγωνιά του χειμώνα. Κατά το κλάδεμα αφαιρούμε τα ξερά κλαδιά της παλιάς βλάστησης, τους αδύναμους βλαστούς και τους λαίμαργους από την βάση της βουκαμβίλιας για να τη δυναμώσουμε και να μας δώσει ανάπτυξη. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το πολύ αυστηρό κλάδεμα μπορεί να συντελέσει αρνητικά στην ανθοφορία της επόμενης χρονιάς, καθώς επιφέρει ανάπτυξη ζωηρής βλάστησης και περιορισμένη άνθιση. Ο πολλαπλασιασμός της βουκαμβίλιας γίνεται με μοσχεύματα που κόβουμε κατά την περίοδο του καλοκαιριού. Αφού αφαιρέσουμε φύλλα και άνθη, τα φυτεύουμε σε γλάστρα και τα διατηρούμε σε δροσερό περιβάλλον. Για καλύτερα αποτέλεσματα κατά τον πολλαπλασιασμό της βουκαμβίλιας, καλό είναι να χρησιμοποιούμε ορμόνη ριζοβολίας.
Πώς αντιμετωπίζεται η ξηρή κορυφή της ντομάτας και της πιπεριάς;
Μια πολύ σοβαρή μη μεταδοτική ασθένεια που πλήττει τις ντομάτες μας κάθε καλοκαίρι στον λαχανόκηπο είναι η ξηρή κορυφή ντομάτας που πολλές φορές αναφέρεται και ως ξηρή σήψη, ξηρά κορυφή, τάπωμα, «τάπα» ή μαύρισμα ντομάτας. Για την αντιμετώπιση της ξηράς κορυφής, με οικολογικά μέσα, πρέπει να λάβουμε μέτρα που εξομαλύνουν τα αίτια που την προκαλούν.
• Προσθήκη ποσότητας ασβεστίου στο χώμα πριν από τη φύτευση της ντομάτας και της πιπεριάς, βάζοντας μαρμαρόσκονη ή βιολογικό λίπασμα ασβεστίου.
• Περιορισμός στην υπερβολική χρήση αζωτούχων λιπασμάτων, ιδιαίτερα αμμωνιακών καθώς επιτείνουν την εμφάνιση της ξηρής κορυφής.
• Σταθερό πρόγραμμα ποτίσματος των φυτών της ντομάτας και της πιπεριάς, ώστε να αποφεύγονται οι απότομες διακυμάνσεις στην υγρασία του εδάφους που επιτείνουν το πρόβλημα της ξηρής κορυφής.
• Διαφυλλικός ψεκασμός των φυτών της ντομάτας και της πιπεριάς με υγρό βιολογικό λίπασμα ασβεστίου ανά 15 ημέρες κατά την περίοδο ανάπτυξης του καρπού.
Για περισσότερα άρθρα επισκεφθείτε το Garden blog που επιμελείται ο Κώστας Λιονουδάκης στο www.mistιkakipou.gr
