Τα Μνημόνια και τα παραμύθια μας

Τις προάλλες, ο Αρκάς έβαλε σε ενα σκίτσο τον Ελληνα να ρωτάει τον γέρο προφήτη.
-Προφήτη, τι πρέπει να κάνουμε σ’ αυτούς που μας έφεραν σ’αυτό το χάλι;
Απάντηση: -Να τους δώσετε μια γερή γροθιά στα μούτρα! Με προσοχή όμως, γιατί ο σπασμένος καθρέφτης  κόβει σαν ξυράφι!
Μάλλον, ο σκιτσογράφος σ’ αυτή την απάντηση τα είπε όλα…
Το μνημόνιο που έφυγε, μου θυμίζει μια σκηνή από ταινία ή επαναλαμβανόμενο εφιάλτη, όπου στον γερά δεμένο ωφειλέτη, βγάζουν  δυό-τρία σκοινιά για να δουν πως θα αντιδράσει…Αν θα συνετιστεί και πληρώνει  τις δόσεις του ή θα χρειαστεί να τον ξαναδέσουν όπως πριν…
Εντωμεταξύ παρακολουθούν τις επίσημες δηλώσεις Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης και ανάλογα, πότε γελάνε πότε κλαίνε, πότε απελπίζονται…Εξαγγελίες και υποσχέσεις σε μιά χώρα όπου όλος ο καυγάς γίνεται για πιο δίκαια διανομή ανύπαρκτου εισοδήματος , και για μιά μείωση της μικρής και μεγάλης διαφθοράς, και όπου τα ουσιαστικά 3 ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: Εκσυγχρονίζεις;  Παράγεις; Εξάγεις;
Αν δεν εκσυγχρονίζεις τον τρόπο που λειτουργείς, τον τρόπο που παράγεις, και δεν μελετάς  άλλο από την πονεμένη πρόσφατη και παλαιότερη ιστορία σου, τότε …περίμενε και η  ανάκαμψη θα έρθει από το Αγιο Πνεύμα….
Εδώ είμαστε, και ας μην πάμε μακρυά σε συνολικές αναλύσεις και βαθυστόχαστα πλάνα περιμένοντας κάποιους απροσδιόριστους «επενδυτές»  με άγνωστη προέλευση και με αδιεκρίνιστους στόχους. Επενδυτές αν και εφόσον έρθει κάποιος που δεν θα βρεί αλλού καλύτερη και σίγουρη απόδοση.
Αν θέλουμε να δούμε το τι ενδεχομένως θα πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε στις σημερινές συνθήκες ίσως θα πρέπει να να δούμε  επιτέλους τι έχουμε και δεν το εκμεταλευόμαστε.
Ισως να πρέπει επιτέλους να μην πιστεύουμε σε μύθους  για υποθαλάσια πετρέλαια ( με την σημερινή τιμή βαρελιού δεν συμφέρει ούτε κατάδυση..), βιομηχανικές και άλλες επενδύσεις κ.ά.
Αυτή τη στιγμή, ο τουρισμός κατέχει πάνω από το 55% του Ελληνικού ΑΕΠ. Και όποιος έχει μάτια βλέπει, και γνωρίζει πως είναι ένα προιόν που μοιάζει με αυγό. Θρεπτικό μεν αλλά και εύθραστο στην όποια ξαφνική και αρνητική συγκυρία –  όπως ενας μεγαλος σεισμός, μια πολεμική περιπέτεια, ή οτιδήποτε άλλο. Μόνο να φανταστούμε 2 σαιζόν με μηδενικό τουρισμό, καταλαβαίνουμε τι επίπτωση μπορεί να  έχει…
Δεν έχουμε διαμορφώσει μια οικονομία με ένα ισσοροπημένο μίγμα  μεταξύ γεωργικής παραγωγής, μεταποίησης, και παροχής υπηρεσιών, και το θεόρατο χρέος τρέχει όπου κανείς δεν πρόκειται να  μας το χαρίσει έβερ που λένε στα Αγγλικά….
Συνεχίζουμε να στέλνουμε το λάδι στην Ιταλία για να το εξάγουν εκείνοι, συνεχίζουν να σαπίζουν κάθε χρόνο χιλιάδες τόνοι πορτοκάλια, και παραγωγή τομάτας συνεχίζει να μην μπορεί να παρέχει ένα σταθερό προιόν όλο το χρόνο , με ανταγωνιστική τιμή και ελεγμένη ποιότητα.
Τι διάολο φταίει, και εξακολουθούμε να εισάγουμε (καλύτερη τιμή-ποιότητα-δίκτυα διανομής) Σύκα και κάπαρη από την Τουρκία, ραπανάκια από Ολλανδία, πατάτες Αιγύπτου, αμνοερίφια Βουλγαρίας;
Είμαστε σε θέση να φανταστούμε ολόκληρο το νησί να δηλωθεί και να παράγει  κάποια στιγμή αποκλειστικά βιολογικά προιόντα όπου η σφραγίδα με την  Κρήτη, να είναι διεθνώς πιστοποιημένη και να έχει ένα μεγάλο συγκριτικό γεωγραφικό πλεονέκτημα έναντι όλων ..
Μπορούμε να φτάσουμε τα πορτοκάλια μας στην ποιότητα που οι πρώτοι Εβραίοι έποικοι κατάφεραν από το 1930 κιόλας στη χώρα των Παλαιστινίων (δεν υπήρχαν πορτοκαλιές),και με σκληρή δουλειά  εφτιαξαν την ποικιλία Γιάφφα και έκαναν –από τότε- εξαγωγές σ’όλη την Ευρώπη;
Για να ρωτήσουμε  τι διαπιστώνουν τους λίγους πρωτοπόρους που κάθε χρόνο πάνε στις εμπορικές εκθέσεις και παλεύουν στην Κίνα με ελπίδα να ανοίξει κάποια πόρτα στις εξαγωγές, ή πάνε στην διεθνή έκθεση τροφίμων στο Παρίσι στο κέντρο  του Διεθνούς ανταγωνισμού τυποποιημένων προιόντων…
Μήπως να ζητήσουμε μαζί με την «επιτήρηση» και μερικά  έξτρα μνημόνια παραπάνω  (μιας και δεν τα καταφέρνουμε απο μόνοι μας και δεν στοιχίζουν τίποτα…),. Ενα για την μεταρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης, ένα της γεωργικής παραγωγής και διάθεσης, και ένα για την Παιδεία;
Να σημειώσουμε τέλος, ότι η  μεγαλύτερη ζημιά που πάθαμε πριν την κρίση, αυτή δεν είναι ορατή. Είναι η ζημιά που προκάλεσαν στην αξιοπιστία μας διαχρονικά σε  δύο θεσμούς: Εκείνον του Χρηματιστηρίου και εκείνον των Συνεταιρισμών….