«Ακόμη και μέσα σ’ ένα πλαίσιο λαϊκισμού και παραλογισμού μπορούμε να κάνουμε αναθεώρηση του συντάγματος, αναθεώρηση του λαού δεν μπορούμε να κάνουμε»,
Βαγγέλης Βενιζέλος
Oλοι ζήσαμε την τεράστια οικονομική κρίση, την ύφεση, και την σκληρή επιβολή της λιτότητας μέσω των μνημονίων και την πολύ μεγάλη λαϊκή αντίδραση, την αντίδραση των αγανακτισμένων. Τώρα εκ των υστέρων μπορούμε να αποδεχθούμε τα διδάγματα της σκληρής αυτής εμπειρίας και το θαύμα του πολιτεύματος της Δημοκρατίας, της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Mε την δημοκρατική διαδοχή των κυβερνήσεων στη διάρκεια της κρίσης δεν επήλθε απλά η εκτόνωση της λαϊκής οργής και η ομαλοποίηση της πολιτικής μας ζωής. Κυρίως επήλθε η κατά το δυνατόν αντικειμενική κατανόηση της οικονομικής κρίσης και ένας σωστός επιμερισμός των ευθυνών. Ο επιμερισμός αυτών των ευθυνών της κρίσης δεν αφορά μόνο τους κυβερνητικούς παράγοντες που έτσι κι αλλιώς φέρνουν πάντοτε την πολιτική ευθύνη των γεγονότων αλλά και όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Αναγνωρίστηκε όμως πλέον και η ανάλογη συμμετοχή στην ευθύνη, ολόκληρου του εκλογικού σώματος και ολόκληρης της κοινωνίας.
Όλοι σχεδόν σήμερα αναγνωρίζουν ότι η κορύφωση της οικονομικής κρίσης ήρθε από το εξωτερικό, από την πτώχευση της Leeman Brothers και της Goldman Sachs, από το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων στην Αμερική. Εμείς όμως στην κρίσιμη αυτή περίοδο κι ενώ ήδη ζούσαμε πάνω από τις οικονομικές μας δυνατότητες στην Ελλάδα, δεν πήραμε τα επιβαλλόμενα περιοριστικά μέτρα αλλά αντίθετα κάναμε ανεύθυνη επεκτατική και σπάταλη πολιτική παροχών και διορισμών.
Όλοι σήμερα ξέρουν ότι δεν υπήρξε μόνο ένα πρόσωπο υπεύθυνο για την κρίση, τη διαφθορά και τη σπατάλη, όσο κι αν η περίπτωση Τσοχατζόπουλου είναι ένα θλιβερό παράδειγμα πολιτικής κατάντιας με τις μίζες που πήρε για τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν φοβερές σπατάλες και καταχρήσεις δημοσίου χρήματος σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής, στις οποίες συμμετέχουν ακόμη και κάποιες διοικήσεις κάποιων οργανισμών αλλά και απλοί υπάλληλοι του Δημοσίου, των οργανισμών και των τραπεζών.
Όλοι γνωρίζουν για την υπερφορολόγηση των πολιτών αλλά και για τα 100 δις της φοροδιαφυγής, που κάνουμε ίσως όλοι αλλά κυρίως οι έχοντες και κατέχοντες. Όλοι γνωρίζουν ότι θέλαμε να ζήσουμε σε μια επίπλαστη ευημερία, πάνω από τις οικονομικές μας δυνατότητες αυξάνοντας τα ελλείμματα και το Δημόσιο χρέος.
Αυτό τα θαύμα της εξομάλυνσης της πολιτικής μας ζωής, αυτή η προσγείωση των πάντων στη σκληρή πραγματικότητα, αυτή η σωστή αξιολόγηση της κρίσης και αυτή η σωστή κατανομή των ευθυνών, έφερε κατά συνέπεια και την απομυθοποίηση του δήθεν αγνού λαϊκισμού των αγανακτισμένων, αρχηγών και απλών οπαδών. Κάποιοι από αυτούς ήταν ένοχοι των δικών τους αμαρτημάτων.
Μόνο η Δημοκρατία μπορούσε να επιτύχει ένα τόσο ευεργετικό αποτέλεσμα. Όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν τώρα ότι χωρίς το Ευρώ θα είχαμε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, στα πλαίσια μιας ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας.
Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτοί οι ίδιοι λαϊκιστές ηγέτες αλλά και οι οπαδοί τους που επρόβαλαν το πρώτο μνημόνιο ως ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της Ελλάδας και των Ελλήνων, και ότι από το μίσος τους δεν θα το καταργούσαν απλά αλλά θα το έσκιζαν, μετά τη γνωστή κωλοτούμπα και την επιβολή νέου, τρίτου, σκληρότερου μνημονίου από τους ίδιους και την παραμονή μας στο Ευρώ, παρουσιάζουν πλέον τα μνημόνια ως ΣΩΤΗΡΙΑ της Ελλάδας και των Ελλήνων. Για την καταστροφή φταίνε μόνο οι άλλοι, η σωτηρία ανήκει μόνο σε αυτούς. Και όλα αυτά μέσω των μνημονίων.
Και αν αναρωτιέστε πού βρίσκονται τώρα αυτοί οι αγανακτισμένοι, όλοι αυτοί ανήκουν μεν κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν πλέον καταφύγει και στη ΝΔ και στο ΚΙΝΑΛ και στο ΚΚΕ και υπάρχουν βέβαια πάντα και οι αιώνιοι ακροδεξιοί φασίστες.
Προκύπτει λοιπόν ένα εύλογο ερώτημα μέσα σε αυτό το πλαίσιο του λαϊκισμού, που φτάνει στον παραλογισμό, να παρουσιάζουν κάποιοι τα μνημόνια συγχρόνως ως ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ και ως ΣΩΤΗΡΙΑ της Ελλάδας αναλόγως ποιος τα επιβάλλει. Είναι δυνατόν μέσα σε αυτό το πλαίσιο να υπάρξει ένα απαραίτητο κλίμα συναίνεσης για μια σημαντική αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος όπως σχεδιάζεται; Όπως χρειάζεται για να πετύχουμε τουλάχιστον την κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας για την ποινική ευθύνη των υπουργών και την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διενέργεια νέων εκλογών και τόσα άλλα μέτρα που χρειάζονται;
Εκεί έρχεται η απάντηση του Βαγγέλη Βενιζέλου, του ιδιοφυούς πολιτικού ηγέτη που ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες αγνοώντας το πολιτικό κόστος στη διάρκεια της μεγάλης αυτής οικονομικής κρίσης. Μας είπε στο ΕΒΕ Χανίων στη συζήτηση που είχα μαζί του, «ακόμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να κάνουμε αναθεώρηση του Συντάγματος, αναθεώρηση του λαού δεν μπορούμε να κάνουμε». Πράγματι υπάρχει η συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και δημοκρατικής αντιπολίτευσης τουλάχιστον στα δυο αυτά βασικά θέματα της αναθεώρησης του Συντάγματος.
Αυτή η ρήση του Βαγγέλη Βενιζέλου σημαίνει ότι αδιακρίτως πως ψηφίζει το εκλογικό σώμα εμείς οι δημοκράτες παραμένουμε πιστοί στο Δημοκρατικό Πολίτευμα και σεβόμαστε απόλυτα τις αποφάσεις των Ελλήνων πολιτών, αναλαμβάνοντας τον πολιτικό ρόλο που οι Έλληνες πολίτες μας αναθέτουν.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος προσθέτει ότι ο λαϊκισμός και η δημαγωγία αλλά και η σύγκρουση και η αντιπαλότητα υπάρχουν πάντοτε στο Δημοκρατικό Πολίτευμα. Άλλωστε και το Δημοκρατικό Πολίτευμα έχει ελαττώματα όπως είπαν οι Έλληνες στην αρχαιότητα για την Άμεση Δημοκρατία και ο Τσώρτσιλ στη νεότερη εποχή για το πολίτευμα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, είναι το ολιγότερο κακό πολίτευμα.
Σε μια Δημοκρατία τα κόμματα με τις συγκρούσεις και τις αντιπαλότητές τους είναι τα συνταγματικά όργανα του πολιτεύματος. Το Δημοκρατικό Πολίτευμα δεν έχει αδιέξοδα, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές του, όπως υπήρξαν οι στιγμές και οι ώρες της επιβολής των σκληρών μνημονίων, λόγω της οικονομικής κρίσης και ύφεσης.
Όλα αυτά τα σκληρά μέτρα έλαβαν χώρα σε μια εποχή με τεράστιες οικονομικές ανισότητες στα πλαίσια του καπιταλισμού. Τα μνημόνια αυτά δυσκολέψανε τη ζωή των Ελλήνων, αφού διαλύσανε τη μεσαία τάξη. Όλοι όμως αναγνωρίζουν τώρα ότι η μεγάλη οικονομική κρίση και η ύφεση έφεραν τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο.
Η σκληρή δοκιμασία από την κρίση, την ύφεση και τα μνημόνια μας δίδαξε και μας απέδειξε τη θαυματουργή και λυτρωτική λειτουργία της Δημοκρατίας, μας προφύλαξε από μια νέα εθνική καταστροφή και ένα νέο εμφύλιο πόλεμο από μια ανεξέλεγκτη χρεωκοπία και την επάνοδο στη Δραχμή.
Άλλωστε μέσα στα πλαίσια της απομυθοποίησης των ιδεολογιών, της απαξίωσης της πολιτικής και το ότι αιματηρές επαναστάσεις καταλήγουν στην εποχή μας σε ιδιοτελή, σκληρά, προσωποπαγή καθεστώτα, τι άλλο έχει απομείνει ως όπλο στη σύγχρονη κοινωνία από το πολίτευμα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, την Ειρήνη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη;
