Και το ποίημά μου “Ιδού εγώ” (απ’ την “ΚΑΖΟΒΑΡ”) στο νου μου, ενώ διάβαζα με το μολυβάκι πάντα ανά χείρας για σημειώσεις (παλιά μου τέχνη κόσκινο) την ιδιαίτερα επιμελημένη ποιητική συλλογή “Όλα είναι όπλα” του νέου Χανιώτη ποιητή Ειρηναίου Μαράκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “Ατέχνως”. Σε τρίτο, βέβαια, πρόσωπο. Ιδού αυτός! Ο ποιητής, ως ο πρώτος και ο έσχατος άνθρωπος. Ο ποιητής που απευθύνεται εντέλει «σ’ εσένα που αντιστέκεσαι», αλλά και σ’ εσένα που έχεις χρέος να αντισταθείς, χαρίζοντάς σου τα παρά ένα σαράντα (τυχαίο;) ποιήματά του, που μοιάζουν με σταλαγμίτες αγωνίας για τα συμβαίνοντα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο και με σταλακτίτες αγώνα που παραπέμπουν στον τίτλο του βιβλίου του Τούρκου συγγραφέα Ασίζ Νεσίν «Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε»…
«Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986 και είναι απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει στις ποιητικές ανθολογίες “Τα Γράμματα της Ποίησης”, “Σκληρός Απρίλης 2020 μ.Χ.” (εκδόσεις “Ατέχνως”), “Ποιήματα Ανεμοδαρμένα, Συλλογή Ελληνικής Ποίησης του 21ου αιώνα” δίγλωσση έκδοση, ελληνικά – αγγλικά (εκδόσεις Provocateur) καθώς και σε ψηφιακά συλλογικά έργα (e-books). Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στο διαδικτυακό περιοδικό “Ατέχνως” και στο ιστολόγιο “Ποιητικό Σταυροδρόμι”. Διατηρεί το ιστολόγιο “Λογοτεχνία και Σκέψη”. Το “Όλα είναι όπλα” αποτελεί την πρώτη του ποιητική συλλογή». Το βιογραφικό του Ποιητή, όπως είναι γραμμένο στο φτερό του εμπροσθόφυλλου που το κοσμεί ένα ιδιαίτερα ομιλητικό σκίτσο που φιλοτέχνησε ο Κώστας Ευαγγελάτος. Ο ποιητής μόνος, απορημένος και άπορος μα και ταυτόχρονα πάντα έτοιμος, καθώς κατά που δηλώνει στο πρώτο κιόλας ποίημά του με τίτλο “Βιογραφικό σημείωμα”, «βαδίζει στο δρόμο της εξέγερσης/ κι αν χάνω τα πάντα στον Έρωτα/ τα κερδίζω στην Επανάσταση».
«Σφίξε τα δόντια, ετοιμάσου/ βγες στον δρόμο/ σαν έτοιμος από καιρό/ ωραίος σαν και πρώτα/ προχώρησε σε ρήξεις/ τις ανατροπές τραγούδησε// δεν αξίζει να είσαι ποιητής/ αν σε κάθε πρόκληση/ κάνεις κι ένα βήμα πίσω» (“Διαλεκτικό”). «Κι αν κλαις από φόβο/ δεν πειράζει/ έχουν και τα δάκρυα την αξία τους» (“Σ’ αυτή την εποχή”). «Τρέχει η νύχτα/ κρύβεται/ από ανθρώπους δειλούς/ που στη ζωή τους/ ποτέ δεν τόλμησαν/ ένα φιλί να δώσουν/ μια αγκαλιά» (“Αλλοτρίωση”). «Σε εποχή κρίσης/ ανθίζουν οι συνειδήσεις/ τα χέρια ενώνονται/ οι καρδιές/ και αν ξεστρατίσουμε στο μέλλον/ θα ξαναβρούμε/ το δρόμο μας». (“Εποχή κρίσης”). «Θέλω το ξημέρωμα να με βρει/ Καρούζο να διαβάζω στο μπαλκόνι/ το τσιγάρο να ‘χει σβήσει στο τασάκι/ ενώ μέσα από το δωμάτιό μας/ που θα φωτίζει το φεγγάρι/ εσύ να με καλείς/ σε νέες περιπέτειες» (“Επιθυμία”). «Φεύγεις/ κι εγώ αλήτης/ χαμένο κορμί/ να σου φωνάξω δεν μπορώ/ ίσως και να μη θέλω,/ βάζω το σακάκι μου/ και πάω για μπύρες» (Χαμένο κορμί”). «Όλα είναι όπλα/ η πένα και το μολύβι μας/ το χαρτί και το πληκτρολόγιο… Όλα είναι όπλα/ το τιτίβισμα των πουλιών/ μέσα κι έξω απ’ το κλουβί τους… Όλα είναι/ τα κυριακάτικα τραγούδια μας/ Καζαντζίδης, Μπέλλου, Τσιτσάνης… Όλα είναι όπλα/ οι φίλοι μας και τα πειράγματά τους/ ταινίες, βιβλία, παιχνίδια. Όλα είναι όπλα/ να το θυμάσαι… Να το θυμάσαι όταν θα της κρατάς το χέρι/ για να της πεις/ σ’ αγαπώ». (“Όλα είναι όπλα” (υπόδειγμα διαθήκης)”. Κάποιοι απ’ τους στίχους του Ειρηναίου Μαράκη, σαν δείγματα της γραφής του.
Όπλα ακαταμάχητα τα ποιήματά σου, Ειρηναίε! Εντάξει, δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο μ’ αυτά, το ξέρεις. Όπως δεν τον άλλαξαν άλλωστε όλοι οι ποιητές στους οποίους κάνεις αναφορές, ο Καββαδίας, ο Μαγιακόφσκι, ο Βάρναλης, ο Καρούζος και οι υπόλοιποι. Ότι βοηθούν τους αναγνώστες σου να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι για ν’ αγωνιστούν στη συνέχεια για την αλλαγή του κόσμου, το υπογράφω…
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Την πρώτη δόση έκανα, την άλλη περιμένω/ να γίνει ταίρι η φωτιά με κάρβουνο σβησμένο.// Να κάψουνε τον Κόβητα και να τον κάνουν στάχτη/ να βγάλω από μέσα μου το πιο μεγάλο άχτι». Θέμα των ημερών το πότε και αν κάναμε το περίφημο εμβόλιο. Μ’ αυτό ασχολείται στις σημερινές του μαντινάδες ο φίλος ιερωμένος.
Όνειρο εαρινής νυκτός το Πάσχα στο χωριό, όπως το ξέραμε. Αυτό δεν συζητείται. Τα που κατέχαμε να τα ξεχάσουμε για φέτος και από του χρόνου βλέπουμε. Απαισιοδοξίας, από έναν αισιόδοξο το ανάγνωσμα.
«Οι σάτυροι που κυνηγούν τις νύμφες/ δραπέτευσαν από τους αμφορείς/ και κυνηγούν τα όνειρα όσων πάθανε πολλά/ και τους αποδομούν./ Δακρυσμένες αναμνήσεις κάθε βράδυ/ πέφτουν στη λερωμένη χλαίνη τους». Το ποίημα “Βιώματα” του Αντώνη Μπουντούρη (Πηγή: Tokoskino.me)
