Τα όρια της ανομίας

Είναι γνωστό και κοινωνικά παραδεκτό ότι η βία παράγει βία. Ζώντας λοιπόν σε μια κοινωνία που καταπίνει καθημερινά φαινόμενα ανομίας και βίας χωρίς να τα αντιμετωπίζει αλλά απλά τα υποβαθμίζει χωρίς να τολμά να επιβάλει τη νομιμότητα, απαξιώνοντας τον θεσμό της αστυνομίας, αυτού του τύπου η κοινωνία ευθύνεται ότι εκκολάπτει παθογόνα εγκληματολογικά στοιχεία ικανά να ταράξουν ακόμα και να προκαλέσουν μελλοντική ρήξη του κοινωνικού ιστού.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ επέλεξε έναν ελληνικό όρο για να περιγράψει μία νέα κοινωνική κατάσταση στη δυτική Ευρώπη, αυτόν της ανομίας (anomie).
Το φαινόμενο της ανομίας      -δηλαδή της μη εφαρμογής των νόμων- αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα ενός λαού, εφόσον πιθανόν είναι να επιφέρει τον κοινωνικό κατακερματισμό και τη διάσπαση της συλλογικής συνείδησης.
Ποιος αμφιβάλλει ότι σήμερα στη χώρα μας η ανομία δεν έχει γίνει δυστυχώς καθεστώς; Πώς προστατεύεται η ασφάλεια των πολιτών και η ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων όταν πάνω έναν μήνα εισερχόμενοι στη χώρα μας αλλοδαποί κλείνουν τη σιδηροδρομική γραμμή της Ειδομένης που συνδέει τη χώρα μας με την Ευρώπη, προκαλώντας εκατομμυρίων ευρώ ζημιές στους Ελληνες εξαγωγείς χωρίς να τολμά η κυβέρνηση να επιβάλει τον νόμο; Οταν μέσα στη Βουλή των Ελλήνων σε ερώτηση βουλευτών της αντιπολίτευσης για τον συνεχιζόμενο αποκλεισμό της σιδηροδρομικής γραμμής, αρμόδιος υπουργός με καταγγελτικό ύφος, απευθυνόμενος στους βουλευτές της αντιπολίτευσης, είπε «θέλετε να χρησιμοποιήσω τα ΜΑΤ;».
Για να είμαι ειλικρινής μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι η προστασία του πολίτη και η επιβολή του νόμου ήταν υπόθεση της αστυνομίας, φαίνεται όμως πως στη σημερινή πολιτική ηγεσία και μόνο η επίκλησή της θεωρείται “αμάρτημα”.
Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι οι καθημερινές πλέον επιθέσεις των αναρχικών από το “άβατο των Εξαρχείων” και η αστυνομία απλά να παρακολουθεί.
Όπως πολύ σωστά αναφέρει η εγκληματολόγος κυρία Ιωάννα Χαρμπέα «κάθε κοινωνία αποτελεί ένα μωσαϊκό ατόμων, ετερόκλητα στοιχεία που συνιστούν την ποιοτική της ομοιογένεια. Για να υπάρξει όμως ως κοινωνία ατόμων απαιτείται η τήρηση ορισμένων κανόνων. Όταν οι κανόνες δεν τηρούνται, επέρχεται η ανομία, μια κατάσταση ρευστότητας αξιών και όπου ευνοούνται επιθετικές συμπεριφορές και καταστάσεις βίας. Τα όρια για το πέρασμα από την ανομία σε μορφές βίας είναι πολύ λεπτά, μια λεπτή κλωστή χωρίζει την ανομία από τη βία, η οποία, αν κοπεί η κοινωνία μας, δε θα διαφέρει από αυτή των θηρίων».
Σήμερα βασικές αρχές των δημοκρατικών μας θεσμών αμφισβητούνται και η προτροπή ή ανοχή σε αυτοδικία από σημερινούς υπουργούς δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτή και εδώ είναι η ευθύνη όλων των βουλευτών, αλλά και των δικαστικών αρχών, γιατί το όριο από την ευνοούμενη πολιτεία στη νομιμοποίηση της ανομίας συγκλίνει πολύ επικίνδυνα.