Πάντα υπάρχουν όρια στην υπομονή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όταν τα όρια αυτά ξεπερνιώνται, έρχεται το σύστημα εξουσίας και αναδιπλώνεται με νέους τακτικισμούς των εκπροσώπων του.
Στην Ελλάδα της κρίσης όπου τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί, οι πολίτες βρίσκονται ακόμη μακριά από την καθολική διαμαρτυρία και ξεσηκωμό, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα έχουν υπερκαλύψει την ανοχή και τα μέτρα που έχουν ληφθεί, έχουν καταρρακώσει το ηθικό.
Σε τούτο τον τόπο όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει, και δηλώνει ό,τι δεν είναι, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι παρά ένα ακόμη μπάχαλο από υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται και αποφάσεις που αναβάλλονται εις το διηνεκές.
Ουδέν μεμπτόν και καταδικαστέον στην χώρα της αναξιοπιστίας, όπου η κάθε αλήθεια που λέγεται, χάνει την επόμενη στιγμή την σημασία της. Ουδέν άξιον απορίας όταν τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο αλλά παρόλα αυτά οι υπαίτιοι παραμένουν στις θέσεις τους.
Τίποτε απ’ όλα δεν είναι άξιον μελέτης ούτε από τους ειδικούς ούτε από τους κάθε λογής κομπορρημονούντες.
Προέχει μόνο το γεγονός ότι οι φανφαρολόγοι έχουν ακόμη τη θέση τους στην κοινωνία και οι παρασκηνιακοί εξακολουθούν να παίζουν με την τύχη του διπλανού τους.
Πάντα υπάρχουν όρια στην υπομονή καθενός. Αυτά μπορεί όμως να τα γνωρίζει μόνο ο ίδιος, και σίγουρα δεν υπάρχουν εκεί που τα θέλει η κοσμοθεωρία του ιδεολόγου που θέλει να στηρίξει τις θεωρίες του.
Είναι απόλυτα υποτιμητικό να πιστεύει κανείς πως τα όρια της αντοχής των ανθρώπων τα ορίζουν άλλοι. Οι άνθρωποι δεν είναι πρόβατα, κύριε Ζάχαρη, που τα κατευθύνουν οι πολιτικοί όπου θέλουν, ναι έχουν ελλείψεις σε γνώσεις και στην ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά και αυτές οι ελλείψεις έχουν όρια. Κάποτε έβλεπα και εγώ τους ανθρώπους σαν μια άμορφη μάζα και πίστευα πως μόνο λίγοι έχουν μυαλό και αξία. Τώρα όμως που μεγάλωσα στα χρόνια και σε εμπειρίες ξέρω πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένα θαύμα και αξιοσέβαστος ανταγωνιστής- άσχετα πως ο καθένας έχει κάπου αλλού τα δυνατά του σημεία.