Τα παιδιά σου δε σου ανήκουν. Είναι γιοί και κόρες της ίδιας της ζωής.
Χ. Γκιμπράν
Τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας, είναι παιδιά του θεού. Έρχονται σε αυτόν τον κόσμο για να τους διδάξουμε την αγάπη, το σεβασμό, την αδελφοσύνη, τη χαρά και να τα προστατεύσουμε από όλα τα άσχημα πράγματα, όμως όχι γιατί είναι αδύναμα αλλά γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία, ίσως και εμείς αναγκαστούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούσαμε μέχρι τη στιγμή που ένα παιδί ήρθε στη ζωή μας. Τα παιδιά μας δεν είναι ούτε αντικείμενα, ούτε μέσα για να επιτύχουμε αυτά που εμείς δεν καταφέραμε, ούτε ιδιοκτησία μας, ούτε καν όμοια η παρόμοια με μας. Εάν μπορούσαμε να αφήσουμε τα παιδιά να μας διδάξουν, τότε όλος ο κόσμος θα είχε πάρει μια μεγάλη τούμπα και θα είχε έρθει στα συγκαλά του. Εάν μπορούσαμε να αφήσουμε τα παιδιά ελεύθερα να ζήσουν όπως επιθυμούν τότε όλοι εμείς θα καταλαβαίναμε πόσο λάθος ζήσαμε. Τώρα ήρθε, λοιπόν, η ώρα να τα προστατεύσουμε, να τους δείξουμε σεβασμό, αγάπη και να υποκλιθούμε μπροστά τους. Εάν ο κόσμος αυτός έφτασε στο χείλος της καταστροφής εκεί ακριβώς ψάξτε να βρείτε την αιτία.
Στην εκούσια, την ακούσια, την συναισθηματική, την σωματική, την ψυχολογική κακοποίηση που έχουν υποστεί τα παιδιά. Δυστυχώς, οι πρώτοι και καλύτεροι για να κατηγορήσει κανείς είναι οι ίδιες οι μητέρες. Από εκεί άλλωστε, ξεκινούν και όλα τα δεινά αυτού του κόσμου, από τις μητέρες που ξέχασαν ή δεν έμαθαν ποτέ το σπουδαιότερο ρόλο της ζωής τους. Δεν κατάλαβαν ποτέ πόσο σημαντική ήταν η απόφαση τους να φέρουν ανθρώπους στον κόσμο. Δεν έμαθαν ποτέ να είναι μητέρες. Κι έπειτα έχει σειρά και ένας ολόκληρος άλλος κόσμος, το σχολείο, η εκκλησία, η κοινωνία στο σύνολο της και έτσι η ‘’ χρήση ‘’ των παιδιών καλά κρατεί. Ένα παιδί έχει τόσα πολλά να μας δείξει και να μας μάθει.
Ένα παιδί έχει τόσα πολλά να μας δώσει, κι όμως από τα πρώτα του χρόνια του κόβουμε τα χρυσά φτερά της ζωής που έχει για να πετάξει και στη θέση τους βάζουμε τα μαύρα φτερά του περιορισμού και του φόβου. Έτσι το πέταγμα για αυτά γίνεται οδυνηρό και αδύνατο συνεχίζοντας την κακοδαιμονία ενός ρημαγμένου κόσμου που εμείς οι μεγάλοι προσπαθούμε να τον στολίσουμε για να κρύψουμε όλα τα αίσχη του.
Εμείς οι μεγάλοι, που κάποτε ήμασταν παιδιά και μας έκαναν ακριβώς το ίδιο, καταλήξαμε ανάπηροι ενήλικες που παλεύουμε όλη μας τη ζωή για μια θέση στον ήλιο. Όσο και να θέλουμε να βλάψουμε τα παιδιά, για να μην μας θυμίζει τίποτα την αυθεντική μας κατάσταση, όσο και να υπάρχουν μητέρες που η αγάπη για τα παιδιά τους είναι ανύπαρκτη και έχει υποκατασταθεί από την παράφραση της αγάπης που το μόνο που δημιουργεί είναι καταστροφή, τόσο θα γεννιούνται νέα και μέσα από αυτά η ελπίδα θα συνεχίσει να υπάρχει.
Και κάποτε θα υπάρξουν μητέρες που η αγάπη τους για τα παιδιά τους θα είναι πάνω από την αγάπη για τον εαυτό τους. Αυτές μόνο είναι άξιες να ακούν, να απαντούν και να νοιώθουν περήφανες στο άκουσμα της λέξης μητέρα.
