Τα παιδιά μες στην πλατεία

Κύριε διευθυντά,

με προσοχή και λεπτότητα παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες εύκολες αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πολλούς ανθρώπους των Χανίων. Διαμαρτυρίες για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί σε δρόμους και πλατείες της πόλης μετά τα μεσάνυχτα. Είναι πραγματικότητα ότι όλοι γινόμαστε θεατές μια άσχημης εικόνας, στην ουσία γινόμαστε αποδέκτες των υπολειμμάτων μιας ασυνείδητης εκτόνωσης.

Όμως, εδώ και αρκετές μέρες γονείς και φίλοι ζητούν μέσα από διαδικτυακές τοποθετήσεις και άρθρα την παρέμβαση της αστυνομίας ή των αρμόδιων αρχών του δήμου. Μάλλον για να φοβίσουν τα νέα παιδιά που κάθε βράδυ εμμένουν να στήνουν πάρτι στις γειτονιές και τελικώς να καθαρίσουν τις πλατείες από τα σκουπίδια και τους εμετούς. Με αγχώνει που οι Έλληνες στη πλειοψηφία των κοινωνικών προβλημάτων άμεσα επιθυμούμε την εμφάνιση της Αστυνομίας προκειμένου να σωφρονίσει τους εκάστοτε ανυπάκουους. Η απάντηση λοιπόν για άλλη μια φορά στις άβολες εκτονώσεις είναι η παρέμβαση των γκλοπ;

Αν υπήρχε η ελάχιστη ενσυναίσθηση, ίσως μια φορά, να τους καταλαβαίναμε εκείνους τους καταραμένους τους εικοσάρηδες. Θα καταλαβαίναμε το συναισθηματικό βούρκο και τον ερωτικό υποσιτισμό που βιώνουν τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες. Θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η πλειοψηφία τους δεν δουλεύει, δεν παίζει, δεν δημιουργεί, δεν έχει κίνητρα και ενδιαφέροντα σ’ ετούτη εδώ την κοινωνία. Εκείνοι οι νέοι και οι νέες, δεν έχουν να πάνε πουθενά, δεν ζουν στο σήμερα και το αύριο εμφανίζεται πιο σκοτεινό από ποτέ.

Αρκετά λοιπόν, με τον παραδειγματισμό των νέων. Αντιθέτως, ας ανοίξουμε την πόρτα, να ψήσουμε έναν ελληνικό καφέ και να καθίσουμε να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Έστω να τους δώσουμε την δυνατότητα να εκφραστούν και να ονειρευτούν. Κι έπειτα ας συνταχθούμε κοντά τους για να ανοίξουμε ορίζοντες, να συνυπάρξουμε με συζήτηση και όραμα χωρίς περιορισμούς. Να αγωνιστούμε για να γυρίσουν σπίτι τους, στα αμφιθέατρα, τα οποία είναι κλειστά εδώ και ένα χρόνο, να βρεθούν κοντά στους χώρους πολιτισμού και άθλησης που τόσο έχουν ανάγκη. Ας ανοίξουμε την καρδιά των νέων με λουλούδια, βιβλία και ευκαιρίες, ας τους δώσουμε λόγο και φωνή, όχι άλλη παρέμβαση στην ξέφρενη συναισθηματική κατάστασης της νιότης.

Και ενδεχομένως να μας γοητεύσουν με την αντίδραση τους…

Πιάνω να ζωγραφίσω
τα παιδιά μες στην πλατεία
σαν να ‘ταν όπως πρώτα
κι όπως θα ‘θελα.
Mα όλα αλλάζουν
και το χέρι μου αρπάζουν
αλλάξανε τα χρώματα
τα λόγια και τα στόματα.
Tα μάτια ΄μείναν ίδια
στα φώτα στα παιχνίδια.
(..)
Aμα δεν είναι όπως τα θες
δεν έχεις λόγους κι αφορμές,
δεν κάνεις βήμα…

*Τα παιδιά μες στην πλατεία, 1996

Με εκτίμηση,
Ακρωτηριανάκης Αντώνης,
Απόφοιτος Σ.Ε.Φ.Α.Α Αθηνών