“Τα σχολεία άνοιξαν και όλα μπήκαν ξανά
στον δρόμο τους, δίνοντας την σκυτάλη
στο φθινόπωρο και στην ρουτίνα του.
Γονείς και παιδιά, ρύθμισαν τα ξυπνητήρια
τους λίγο πιο νωρίς απ’ ότι το καλοκαίρι
και όλα μπήκαν σε έναν άλλον ρυθμό,
σε έναν καθημερινό αγώνα δρόμου.
Άρχισαν τα ατελείωτα δρομολόγια
πάνω – κάτω και το άγχος να τα
προλάβουμε όλα, να είμαστε εκεί
που πρέπει, την στιγμή που πρέπει.
Τα παιδιά μας φεύγουν για το σχολείο
και συνήθως επιστρέφουν στο σπίτι,
αργά το βράδυ, ακόμα και στις τάξεις
του δημοτικού.
Μετά την βασική εκπαίδευση,
ακολουθούν τα αγγλικά, κάποια αθλητική
δραστηριότητα, κάποια εκμάθηση
μουσικού οργάνου κτλ.
Και ο ελεύθερος χρόνος;
Ο χρόνος που έχουν ανάγκη τα παιδιά
για ανάπαυση, για παιχνίδι, για πνευματική
χαλάρωση ή ακόμα και κοινωνικοποίηση;
Πού είναι αυτός ο χρόνος,
που απαιτείται καθημερινά;
Έχει συρρικνωθεί μέσα στο
Σαββατοκύριακο…φυσικά στο ελάχιστο.
Έχουμε αναρωτηθεί, αν αυτό είναι που
θέλουν και έχουν ανάγκη τα παιδιά μας;
Μήπως προβάλλουμε πάνω τους τα δικά
μας θέλω, τα όσα δεν κάναμε εμείς
ως παιδιά ή τα όσα κάναμε
και ζητάμε ακόμα παραπάνω;
Γιατί τους στερούμε ό,τι πολυτιμότερο:
την ξενοιασιά των χρόνων τους;
Γιατί τα θέλουμε
καλοκουρδισμένες μηχανές;
Μήπως αυτό θεωρείται κοινωνική επιτυχία
και ανεβάζει το status της οικογένειας;
Μήπως θεωρείται αποτυχία
στον κοινωνικό περίγυρο, να έχει
το παιδί μας ένα χαλαρό πρόγραμμα;
Είναι αρχές της σχολικής χρονιάς ακόμα,
ας κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας
και ας καταλάβουμε: τι λένε αυτά τα μάτια;
Βλέπουμε χαρά και φως
ή βλέπουμε υποχρέωση και συνήθεια;
Καλή χρονιά σε όλους μας,
μιας ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας
των αλλαγών και των ξεκινημάτων
και των προβληματισμών.
*Η Ρούλα Παγιαλάκη
είναι αρθρογράφος βιωµατικής γραφής
