Ι.-ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ της εποχής μας, κυρίως οι νέοι, ζουν μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα στην οποία πρώτο λόγο έχει η πανδημία. Μόλις προχθές (14/12) είχαμε νέο ρεκόρ θανάτων, με 130 νεκρούς από τον κορωνοϊό και πάνω από 100 κρούσματα στα Χανιά…
ΕΧΕΙ κανείς την αίσθηση ότι τα πάντα σταμάτησαν κάπου, σε κάποιον παρελθόντα χώρο και χρόνο, με κάποιους άλλους ανθρώπους, σε άλλους κόσμους, όπου όλα υποθέτουμε πως ήταν φυσιολογικά, μέσα σε μια ανεκτή καθημερινότητα. Ενώ τώρα…
ΤΟ ΚΑΘΕ σήμερα ακολουθείται από ένα αβέβαιο ξημέρωμα, ένα αβέβαιο μέλλον στο οποίο ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η αλληλεγγύη, τα αυθεντικά συναισθήματα, δεν χωρούν πια, επειδή αυτό που προέχει είναι η επιβίωσή μας…
ΚΑΠΟΤΕ υπήρχαν αταλάντευτες βεβαιότητες, σήμερα πνιγόμαστε κυριολεκτικά στον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό αβεβαιοτήτων. Μόνη βεβαιότητα ο θάνατος. Αντιδρούμε σπασμωδικά, αντί να δράσουμε συντεταγμένα όπως θα έπρεπε. Ίσως υπάρχει έλλειψη πειθούς ή εμείς δεν θέλουμε να πειστούμε!
ΙΙ.- ΥΠΑΡΧΟΥΝ πάντα αυτοί που “φεύγουν”. Υπάρχουν αυτοί που απλώς βιώνοντας ένα μεταίχμιο, αναμένουν τον “από μηχανής Θεό” που θα τους λυτρώσει. Κάποιοι άλλοι, κουρασμένοι και απογοητευμένοι από την εργασία και τις άσχημες τωρινές συνθήκες της, κάνουν μια παύση (pause “αγνώστου διαρκείας”). Θα έλθει άραγε πότε το νέο; Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: τα ποσοστά των γυναικών που παραιτούνται από την εργασία τους είναι διπλάσια από αυτά των αντρών!
ΤΙ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ “έξω”; Ένας ανεξήγητος σαρκασμός, ένα αλαλούμ “έργων”, ένας μικροπανικός. Έχουμε αυτοχριόμενους “θεματοφύλακες του Συντάγματος”(!), φασιστικό κάψιμο βιβλίων, θεοποίηση της συνωμοσιολογίας, πεισματική άρνηση εμβολιασμού, επιθετικότητα, γυναικοκτονίες. Υπάρχει η απόγνωση στις ΜΕΘ και η ανισορροπία στον ψυχισμό μας.
ΟΙ ΗΜΕΡΗΣΙΕΣ εκατόμβες νεκρών δεν αφήνουν περιθώρια να παριστάνει κανείς τον “επαναστάτη”, μέσα ή έξω από τη Βουλή. Η πανδημία δεν ξεχωρίζει κόμματα, χρώματα, ιδεολογίες, θρησκευόμενους. Ήδη το 70% των νεκρών είναι ανεμβολίαστοι: στους 42 νεκρούς, μόνο ο 1 είναι εμβολιασμένος!
ΤΑ ΜΕΧΡΙ τώρα μέτρα είχαν ως αποτέλεσμα το μετριασμό ή τη σταθεροποίηση των ημερήσιων κρουσμάτων/θανάτων. Δυστυχώς, το τέλος της πανδημίας δεν μπορεί να προβλεφθεί, εν όψει του νέου κύματος που χτυπά πολλές Ευρωπαϊκές χώρες (μετάλλαξη “Ο”) και ειδικά τις χώρες με τη μικρότερη εμβολιαστική κάλυψη. Ας πρυτανεύσει επιτέλους η λογική της υπομονής…
