Τα παράδοξα σηµεία της Μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής

Τρία είναι τα παράδοξα σηµεία της Πεντηκοστής, τα παράδοξα που «είδον τα έθνη πάντα εν πόλει ∆αυίδ, ότε το Πνεύµα κατήλθε το άγιον εν πυρίναις γλώσσαις, καθώς ο θεηγόρος Λούκας απεφθέγξατο» σύµφωνα µε το α΄ στιχηρό ιδιόµελο των αίνων της εορτής. Το πρώτο παράδοξο σηµείο είναι το αναφερόµενον εις τον 2ο στίχο του Β΄ κεφαλαίου των Πράξεων, όπου και συναντάµε το ιστορικό της χριστιανικής Πεντηκοστής «Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φεροµένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήµενου». ∆ηλ. ξαφνικά, ήλθε βοή από τον ουρανό σαν βοή σφοδρού ανέµου, ο οποίος κινείται µε ορµή και βιαιότητα. Και η βοή αυτή γέµισε όλο το σπίτι, όπου εκάθηντο οι Απόστολοι και όλοι οι µαθητές. Η παρουσία του Αγίου Πνεύµατος µε τη µορφή βίαιου ανέµου, σηµαίνει την καθαρτική του δύναµη. Όπως δηλ. ο βίαιος άνεµος σαρώνει τα πάντα και ξεριζώνει ακόµη δέντρα και θάµνους, ούτω και το Άγιο Πνεύµα καθαρίζει και ανακαινίζει τις ανθρώπινες ψυχές και ξεριζώνει πάθη και αδυναµίες. Οι µαθητές του Κυρίου είχαν ανάγκη αυτής της ανακαινιστικής δυνάµεως του Αγίου Πνεύµατος, χρειαζόντουσαν αυτήν την εσωτερική κάθαρση και ανανέωση. Ακόµα τους ήταν απαραίτητο το ξερίζωµα κάθε αδυναµίας και µικροψυχίας από τις καρδιές τους, προκειµένου να ξανοιχθούν εις τα έθνη και να σκορπίσουν το µεγάλο και αγέννητο µήνυµα του ευαγγελικού κηρύγµατος. Αυτή τη βίαιη πνοή του Άγιου Πνεύµατος που αποτελεί το πρώτο παράδοξο σηµείο της Πεντηκοστής – είναι ανάγκη να νοιώσουµε και εµείς µέσα στις ψυχές µας για να µπορέσουµε ξεκαινουργωµένοι και ανανεωµένοι να συνεχίσουµε την προσωπική µας πορεία µέσα στην Εκκλησία ως τέκνα «φωτόµορφα» αυτής. Το δεύτερο θαυµαστό σηµείο της Πεντηκοστής συναντάµε στον αµέσως επόµενο στίχο τον 3ον- πάντα του Β΄ κεφ. Των Πράξεων. «Και Ενώνονται και οι άνθρωποι, διάφορων εθνών και φυλών, αδελφώνονται. Το κ Πεντηκοστής ακούγεται πλέον και κατανοείται από κάθε άνθρωπο . Αλήθεια αυτή την εσωτερική κάθαρση και ανανέωση. Ακόµη τους ήταν απαραίτητο το ξερίζωµα «Και ώφθησαν αυτοίς διαµεριζόµενοι γλώσσαι ώσει πυρός, εκάθισέ τε έφ’ ένα έκαστον αυτών». ∆ηλαδή και είδαν οι µαθητές του Κυρίου µε τα µάτια των να διαµοιράζονται εις αυτούς γλώσσες παρόµοιες προς τις φλόγες του πυρός και στον καθένα από αυτούς εκάθησεν από µια γλωσσά. Η φωτιά της Πεντηκοστής έχει όλες τις ιδιότητες της κοινής φωτιάς, καίε φωτίζει, εξαφανίζει ότι σαθρό και ευτελές. Η διαφορά έγκειται εις το ότι η φωτιά αυτή ότι δεν µπορεί να αγγίξει η συνηθισµένη φωτιά. Εγγίζει το εσωτερικό του ανθρώπου και ό,τι άστατο και αµαρτωλό βρίσκεται εκεί, ταυτόχρονα φωτίζει, το νουν και τις δυνάµεις ψυχής, ενώ ό,τι είναι κατώτερο και σαθρό το εξαφανίζει. Οι Απόστολοι εχρειάζοντο φωτιά -το πυρ του Αγίου Πνεύµατος- τώρα που θα ανελάµβαναν ένα έργο τεραστίων διαστάσεων που θα είχε ως αντικείµενο τη σωτηρία του ανθρώπου. ∆ια να συντελέσει σ’ αυτή την σωτηρία έπρεπε πρώτα οι ίδιοι να καούν, να φωτισθούν και να εξαγνισθεί. Πόσο απαραίτητος δεν είναι πράγµατι και για µας αυτός ο εξαγνισµός και πόσο δεν χρειαζόµεθα εµείς τη φωτιά του Άγιου Πνεύµατος. Το τρίτον σηµείον της Πεντηκοστής είναι αναφερόµενον εις τον 4ο στίχον σύµφωνα µε τον «και επλήσθησαν άπαντες πνεύµατι Άγιου, και ήρξαντο ετέραις γλώσσαις, καθώς εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι». Το πρώτο χάρισµα που προσφέρει το Άγιο Πνεύµα σ’ εκείνους που επλήσθησαν εξ αυτού είναι η γλωσσολαλιά. Η δυνατότητα να λαλείς «ετέραις» δηλαδή διάφορες άλλες, εκτός της µητρικής των γλώσσες. Είναι ένα απαραίτητο σ’ εκείνους που «εις πάσαν τη γην» θα εξήρχετο «ο φθόγγος αυτών πέρατα της οικουµένης τα ρήµατα αυτών». Η ανοµοιογένεια εις την γλώσσα την έπαρση του ανθρώπου όπως αυτή εκφράστηκε εις την περίπτωση του πύργου – οπότε ο θεός «κατάβας τάς γλώσσας συνέχεε». Η σύγχυση των γλωσσών έφερε αποτέλεσµα τη διαίρεση των ανθρώπων. Τώρα δια του Άγιου Πνεύµατος οι γλώσσες ενώνονται και οι άνθρωποι, διάφορων εθνών και φυλών, αδελφώνται. Το κήρυγµα της Πεντηκοστής ακούγεται πλέον και κατανοείται από κάθε άνθρωπο. Αλήθεια το  χάρισµα των γλωσσών θα ήτο δυνατόν να εδραιωθεί το οικοδόµηµα της εκκλησίας στα έθνη;