Tα πάθη του Χριστού

Αναμνήσεις από τη Λαμπρή στο Παϊδοχώρι Αποκορώνου πριν 50 χρόνια, έχω γράψει στα “Χανιώτικα Νέα” την Κυριακή 16 Απριλίου 2006 σελ. 27 (πριν έντεκα χρόνια). Επειδή κάθε χρόνο τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, λόγω ερήμωσης των μικρών χωριών μας ξεθωριάζουν διερωτώμαι μήπως υπάρχει σχέδιο αποχριστιανισμού της Ελλάδας μας.
Γράφω τα “Πάθη του Χριστού” όπως τα θυμάμαι, που τα λέγαμε τη Μεγάλη Παρασκευή, την πιο πένθιμη ημέρα του Χριστιανισμού, ενώ κτυπούσε πένθιμα η καμπάνα του Αγίου Γεωργίου, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Πρωί-πρωί παίρναμε την “Εικόνα της Σταύρωσης” από το δεκάορτο του τέμπλου της εκκλησίας και αφού την προφυλάσσαμε με άσπρη πετσέτα, τη στολίζαμε με λουλούδια, ξεκινούσαμε να πούμε τα “Πάθη του Χριστού” σ’ όλο το χωριό. Οι γυναίκες που τα’ άκουγαν, γιαγιάδες και μητέρες μας, δάκρυζαν. Δεν γνωρίζω αν τώρα λέγονται σε κανένα χωριό.
«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα./ Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται./ Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι,/ Οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι,/ Για να σταυρώσουν το Χριστό των Πάντων Βασιλέα./
Κι ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι/ Να λάβει δείπνο Μυστικό, να μην το μάθουν όλοι./ Κι η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της/ Τις προσευχές της έκανε για το Μονογενή της/ Φωνή ηκούσθη (εξήλθε) εξ ουρανού κι απ’ Αρχαγγέλου στόμα Σώνουν Κυρά μου οι προσευχές, σώνουν Κυρά οι μετάνοιες Και τον Υιό σου πιάσανε και στου χαλκιά τον πάνε/ Σαν κλέφτη τον επιάσανε και σαν φονιά τον πάνε/
Και στου Πιλάτου τις αυλές, εκεί τον τυραννάνε./ -Χαλκιά-χαλκιά φτιάξε καρφιά, φτιάξε τρία περόνια/ Κι εκείνος ο παράνομος βαρύ και φτιάχνει πέντε./ Συ φαραέ που τα φτιαξες, πρέπει να μας διδάξεις/ «Βάλτε τα δυο στα πόδια του και τα’ άλλα δυο στα χέρια/ Το πέμπτο το φαρμακερό βάλτε το στην καρδιά του/ Να τρέξει αίμα και νερό να λιγωθεί η καρδιά του./ Κι η Παναγιά πλησίασε για να τονε γνωρίσει/ Τηρά δεξιά-τηρά ζερβά κανένα δε γνωρίζει/ Τηρά και δεξιότερα, βλέπει τον Αη Γιάννη/
-Αη Γιάννη Πρόδρομε και Βαπτιστά του Γιου μου/ Μην είδες τον Υιγιόκα μου και σε το Δάσκαλο σου/ -Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω/ Μηδέ και χειροπάλαμα για να σου τονε δείξω./ Θωρείς εκείνο το γυμνό τον παραπονεμένο/Όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο/ Όπου φορεί στην κεφαλή ακάνθινο στεφάνι/ Εκείνος είναι ο Γιόκας Σου και με ο Δάσκαλος μου./ Κι η Παναγιά πλησίασε γλυκά τονε ρωτούσε/ -Δεν μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;/ -Τι να σου πω Μανούλα μου που διάφορο δεν έχεις./ Μόνο το Μέγα Σάββατο κοντά το μεσημέρι/ Που θα λαλήσει ο πετεινός, σημαίνουν οι καμπάνες/ Σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά το Μέγα Μοναστήρι/ Τότε και συ Μανούλα μου, θα χεις χαρά μεγάλη/ Κι απού τ’ ακούει σώνεται κι απού τα λέει αγιάζει/ Κι απού καλά τα’ αφουγκραστεί παράδεισο θα λάβει./ Παράδεισο κα λίβανο κάτω απ’ τον Άγιο Τάφο».
Καλή Ανάσταση
*δάσκαλος