«Τα παιδιά/ που κόβουν με τα δόντια τους/ μπουκιές μπουκιές το σήμερα,/ έχουν θέση στην καρδιά τους/ για τη σπηλιά της Βηθλεέμ./ Τα πουλιά,/ που κουβαλούν μέχρι το αύριο/ την αναπνοή του ήλιου,/ έχουν θέση στα φτερά τους/ για τον ιστό της αναστάσιμης σημαίας./ Οσο υπάρχουνε παιδιά/ θα γεννιέται ο Χριστός./ Οσο υπάρχουνε πουλιά,/ ο σταυρωμένος Χριστός/ θα ανασταίνεται». Το ποίημα “Τα παιδιά και τα πουλιά” του γράφοντος (βλ. ποιητική συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
Και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού που ήταν χθες, αλλά και τον ερχομό των Χριστουγέννων σε λίγες μέρες το παραπάνω ποίημα. «Οσο υπάρχουνε παιδιά/ θα γεννιέται ο Χριστός…», «Οσο υπάρχουνε πουλιά/ ο σταυρωμένος Χριστός θα ανασταίνεται»… Πουλιά τα παιδιά…. Μικρά πουλιά που λαχταρούν να πετάξουν…. Μικρά αδύναμα πουλιά που ονειρεύονται να κατακτήσουν τους ουρανούς… Παιδιά τα πουλιά… Αθώα παιδιά που θέλουν να ζουν μέσα στην ασφάλεια και την κατανόηση… «Εν πλήρει συγχύσει αθώα», καθώς αγνοούν τους κάθε λογής κινδύνους που παραμονεύουν…
«Αν ζω μέσα στην κατανόηση, μαθαίνω να έχω υπομονή./ Αν ζω μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνω να είμαι δίκαιος./ Αν ζω μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνω να πιστεύω/ Αν ζω μέσα στην κριτική μαθαίνω να κατακρίνω./ Αν ζω σε εχθρικό περιβάλλον, μαθαίνω να καβγαδίζω./ Αν ζω μέσα στην ντροπή, μαθαίνω να αισθάνομαι ένοχος./ Αν με δέχονται όπως είμαι, μαθαίνω να βρίσκω την αγάπη μέσα στον κόσμο». «Τις αποκυλίσει τον λίθον», αυτό το “αν” που είναι μπροστά από κάθε στίχο του γνωστού ποιήματος, ενός ποιήματος που “παίζει” πολύ και στο Διαδίκτυο αυτήν την ημέρα; Ρητορικό το ερώτημα, όμως…. Ομως τα παιδιά επιμένουν να θέλουν δικούς τους τους ουρανούς για να πετάξουν. Πουλιά τα παιδιά… Πουλιά που χρειάζονται υπαράσπιση…
«Υπερασπίσου το παιδί/ γιατί αν γλυτώσει το παιδί/ υπάρχει ελπίδα». Τι στίχοι είναι κι αυτοί που έγραψε πριν από τέσσερις δεκαετίες περίπου ο Λευτέρης Παπαδόπουλος που τους “έντυσε” με τη μουσική του ο Μίκης Θεοδωράκης και πρωτοτραγούδησε ο αξέχαστος Παύλος Σιδηρόπουλος!
Λογοτεχνικές διαδρομές
Υστερα από τις “Λογοτεχνικές ανταύγειες” οι “Λογοτεχνικές διαδρομές” κι έπεται συνέχεια… Για τις ιδιαίτερα επιμελημένες εκδόσεις της ωραίας “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”, μιας “παρέας φιλικής και ανθρώπινης”, που ξεκίνησε την πορεία της τον Ιούλιο του 2013, έχοντας σαν σημείο προσέγγισης των μελών της, την «έμπρακτη ενασχόληση και αγάπη για την λογοτεχνία», ο λόγος. «Δεν είναι ουτοπία η ύψωση της σημαίας του “εμείς” στις ανηφοριές της καθημερινότητάς μας, έγραψα μεταξύ των άλλων στην στήλη (Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015) με αφορμή την παρουσίαση της πρώτης συγγραφικής δουλειάς, των “Λογοτεχνικών ανταυγειών”, της Παρέας. Το επαναλαμβάνω και σήμερα με αφορμή την παρουσίαση της δεύτερης των “Λογοτεχνικών διαδρομών” σε λίγες μέρες την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μητρόπολης. Η σημαία του “εμείς”, η σημαία του λογοτεχνικού “εμείς” στη συγκεκριμένη περίπτωση…
Στους Γιατρούς του Κόσμου (Παράρτημα Χανίων) διατέθηκαν τα έσοδα από τις παρουσιάσεις και τις πωλήσεις του πρώτου βιβλίου που περιλαμβάνει λογοτεχνήματα (πεζά και ποιητικά) των μελών της παρέας. Για τις ανάγκες της ΕΛΕΠΑΠ Χανίων, θα διατεθούν τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις του δεύτερου που είναι αφιερωμένο “στο πάσχον παιδί”. Μαρία Βογιατζάκη-Ντούζα, Γιάννη Γαβριλάκη, Ηλία Γατά, Μαρία Γρυφάκη, Ελευθερία Κατσιφαράκη, Μαίρη Κουτρούλη-Σκαμνάκη, Γιάννη Μαλαξιανάκη (Εννιαχωριανέ), παπα Αποστόλη Διαμαντούδη, Γιάννη Πολυράκη, Ηλέκτρα Πολυράκη, Δημήτρη Τυραϊδή και Σήφη Εμμ. Χιωτάκη σας συγχαίρω από καρδιάς! Πάντα κάτω από τον ίσκιο της σημαίας σας! Καλή συνέχεια!
