Τα παιδιά με τα γαλάζια μαντήλια στον λαιμό…

Η Αλκηστις από την Ιεράπετρα. Η Νικολέτα από τη Νίκαια του Πειραιά. Η Δήμητρα από τη Νέα Σμύρνη. Ο Παναγιώτης από τη Μυτιλήνη. Νέα παιδιά, σχεδόν παιδιά όλοι τους, φοιτητές κι οι τέσσερις στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου…  το βράδυ της Τρίτης στον καταυλισμό των Σύρων προσφύγων στον Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης.
Αγόγγυστα χωμένοι ως τον λαιμό μέσα στο ανθρωπομάνι των απεγνωσμένων. Ξεχώριζαν από το ότι δούλευαν με σύστημα. Η συνεννόηση αναμεταξύ τους θαρρείς και γινόταν με τα μάτια. Δούλευαν και χαμογελούσαν. Ο ένας στον άλλον, όλοι μαζί σε όσους τους περιτριγύριζαν.
Ξεχωρίζαν γιατί στον λαιμό τους είχαν ένα γαλάζιο μαντήλι. Και γιατί, μια τους τουλάχιστον, ψιλοτραγουδούσε… «Τι τραγουδάς;» τη ρώτησες. «Ένα τραγούδι» απάντησε. «Ναι, ένα τραγούδι αλλά ποιο;» ξαναρώτησες. «Ένα δικό μας τραγούδι. Λέει “αν φοράς το μαντήλι, που φοράει ο ουρανός, τότε πρέπει στα μάτια το ίδιο να ’χεις φως”».
Έλληνες Πρόσκοποι. Προχθές το βράδυ, επί ώρες στον καταυλισμό των προσφύγων. Τάισαν εκατοντάδες ανθρώπους, κράτησαν σε σειρές προκειμένου η απελπισία να απογραφεί, άλλους τόσους. Κουβάλησαν, χαμογέλασαν, σήκωσαν, τραγούδησαν, χάιδεψαν ένας Θεός ξέρει πόσα παιδικά κεφάλια… Πάντα με τα μάτια τους να φωτοβολούν το χρώμα του ουρανού, το χρώμα του μαντηλιού στον λαιμό τους, το χρώμα του τραγουδιού που ψιθυρίζουν δουλεύοντας…
«Γιατί το κάνετε αυτό; 20 χρονών παιδιά, τόσες ώρες σκληρής δουλειάς για κάποιους αγνώστους σας, κάποιους που σίγουρα δεν θα τους ξαναδείτε ποτέ στη ζωή σας… Γιατί το κάνετε αλήθεια;» ρώτησες.
Χαμογέλασαν όλοι τους…
«Γιατί… έτσι» απάντησαν. Και απόσωσαν: «Εσύ γιατί δεν το κάνεις;»
Καλημέρα Κεμάλ. Κοίτα να δεις που τελικά αυτός κόσμος θα αλλάξει. Καλημέρα…