Τα παιδιά μέσα στην κουζίνα…

Ν’ αγωνιάς κάθε μέρα για το μεροκάματο, σπυρί – σπυρί να μαζεύεις τα προς το ζην για να ζήσεις την οικογένειά σου και όλο να μην φτάνουν τα βρισκούμενα.
Να σφίγγεται η καρδιά σου κάθε πρωί που ξυπνάς για το πώς θ’ αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, όλοι να ζητούν από σένα να βρεις λύσεις και εσύ (μέσα σε τούτο τον χαμό της οικονομικής δυσπραγίας) ν’ αδυνατείς να δώσεις λύσεις για την οικογένειά σου, για τα παιδιά σου, για τα θεόρατα (όπως τα κατάντησαν) ζητήματα της καθημερινής ζωής.
Να είσαι άνεργος μέσα σε τούτο το σκοτάδι που δεν δίνει ευκαιρίες, η ζήση σου ολάκερη να τσαλακώνεται μέσα στις κίβδηλες υποσχέσεις, στο “αύριο” που κρύβεται απειλητικό, στην κατάντια ενός μέλλοντος που σου γυρνά την πλάτη απειλητικά.
Και τα παιδιά σου να σε κοιτούν μέσα στα υγρά μάτια, να θέλουν να σου απλώσουν το χέρι και συ να μην μπορείς να το σφίξεις μέσα στο δικό σου, να θέλουν ν’ ακούσουν μια φωνή ενθάρρυνσης και η μιλιά σου να μην βγαίνει.
Μάσκες που φόρεσαν οι “θεατρίνοι” που υπόσχονται λύσεις, που διαψεύδονται καθημερινά.