Σχεδόν 800 οδηγοί και περισσότερες από 160 ομάδες έχουν λάβει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα από το 1950, όταν άρχισε η «παρθενική» σεζόν της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού, μέχρι σήμερα. Κάποιοι εξ αυτών πανηγύρισαν νίκες και τίτλους, ωστόσο κάποιοι άλλοι, πιο άτυχοι, πέρασαν στην Ιστορία για… λάθος λόγους, καθώς κατέχουν κάποια λιγότερο… επιθυμητά ρεκόρ στο πρωτάθλημα. Ορισμένα από αυτά, είναι τα εξής:
– Ο μόνος οδηγός που δεν βαθμολογήθηκε σε μια σεζόν, κατά την οποία «ομόσταυλός» του κατέκτησε το πρωτάθλημα: Ντέιβ Γουόκερ – 1972
Ο -παγκόσμιος πρωταθλητής του 1970- Γιόχεν Ριντ δήλωσε μετά την επικράτησή του στο γερμανικό γκραν πρι εκείνης της χρονιάς στο Χοκενχάιμ ότι «μια μαϊμού θα μπορούσε να έχει νικήσει με αυτό το μονοθέσιο», αναφερόμενος στη Lotus 72. Όμως, ο Ντέιβ Γουόκερ δεν τα κατάφερε. Ο Αυστραλός «πιλότος» είχε κατακτήσει αρκετούς τίτλους στη Φόρμουλα 3 οδηγώντας αυτοκίνητα της Lotus, με αποτέλεσμα να «υποχρεώσει» τον επικεφαλής της ομάδας, Κόλιν Τσάπμαν, να του δώσει θέση οδηγού αγώνων πλάι στον Βραζιλιάνο Έμερσον Φιτιπάλντι για τη σεζόν του 1972. Δυστυχώς για τον ίδιο, μολονότι ήταν… «οπλισμένος» με τη Lotus 72, ο Γουόκερ δεν μπόρεσε να «ξεδιπλώσει» το ταλέντο του στη Φόρμουλα Ένα, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να πάρει βαθμό στη μοναδική «πλήρη» σεζόν του στο πρωτάθλημα. Έχασε δύο από τους 12 αγώνες της χρονιάς και ακυρώθηκε από άλλο ένα γκραν πρι, ωστόσο η μηδενική βαθμολογική συγκομιδή του στη Φόρμουλα Ένα ωχριά πλάι σε αυτήν του Φιτιπάλντι, ο οποίος πανηγύρισε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του με πέντε νίκες.
– Περισσότερες εκκινήσεις χωρίς βαθμό: Λούκα Μπαντοέρ – 50
Εάν αναλογιστεί κανείς ότι στη διάρκεια της καριέρας του οδήγησε μονοθέσιο της Ferrari, θα νόμιζε κανείς ότι ο Λούκα Μπαντοέρ θα είχε καταφέρει να πάρει -τουλάχιστον- ένα βαθμό στις 50 εκκινήσεις του στη Φόρμουλα Ένα. Όμως, η καταστροφική θητεία του στη «σκουντερία» το 2009, η οποία διήρκεσε δύο αγώνες, ήρθε μια δεκαετία μετά την προηγούμενη συμμετοχή του σε γκραν πρι, ενώ στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της καριέρας του, από το 1993 έως το 1999, οδήγησε ορισμένα όχι πολύ καλά μονοθέσια των Forti και Minardi. Ωστόσο, ο Μπαντοέρ δεν είναι ο… αποκλειστικός υπεύθυνος γι’ αυτό το ρεκόρ του: ο Ιταλός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει με τη Minardi του στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού γκραν πρι του 1999 στο Νίρμπουργκρινγκ, ενώ βρισκόταν στην τέταρτη θέση του αγώνα. Μόλις βγήκε από το αυτοκίνητο, ο Μπαντοέρ γονάτισε δίπλα στο μονοθεσιό του κι έβαλε τα κλάματα, απογοητευμένος από την απώλεια της ευκαιρίας να πάρει τους πρώτους βαθμούς της καριέρας του στη Φόρμουλα Ένα.
– Μικρότερη απόσταση που διανύθηκε στην καριέρα ενός οδηγού: Έρνεστ Λόοφ – Δύο μέτρα
Μολονότι οι λεπτομέρειες γι’ αυτό δεν είναι πολύ… διαφωτιστικές, φαίνεται πιθανό ο Γερμανός οδηγός, Έρνεστ Λόοφ, να κάλυψε τη μικρότερη απόσταση στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα. Έχοντας καταταγεί 31ος στα δοκιμαστικά (σ.σ. 2 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα πίσω από τον -κάτοχο της pole position- Αλμπέρτο Ασκάρι) για το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα Ένα, στο γερμανικό γκραν πρι του 1953, λέγεται ότι η Veritas του Λόοφ προχώρησε για δύο μέτρα και σταμάτησε, λόγω προβλήματος με την αντλία καυσίμου. Και αυτό ήταν το τέλος της καριέρας του Λόοφ στη Φόρμουλα Ένα.
* Ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στον Μάρκο Απιτσέλα. Ο Ιταλός οδηγός εκκίνησε από την 23η θέση στο ιταλικό γκραν πρι του 1993 για λογαριασμό της Jordan. Αφού διένυσε 800 μέτρα, χτυπήθηκε σε σύγκρουση πολλών μονοθεσίων στη στροφή Ρετιφίλο, με αποτέλεσμα να σπάσει η κολώνα του τιμονιού, και εγκατέλειψε, ενώ δεν «έτρεξε» ποτέ ξανά στη Φόρμουλα Ένα.
– Ο μόνος οδηγός που ακυρώθηκε επειδή οδηγούσε υπερβολικά αργά: Αλ Πιζ
Υπάρχουν… ελαφρυντικά για το γεγονός ότι ο Αλ Πιζ ακυρώθηκε από το καναδικό γκραν πρι του 1969, το οποίο ήταν ο δεύτερος αγώνας της καριέρας του στη Φόρμουλα Ένα. Και αυτό γιατί οδηγούσε την… ξεπερασμένη Eagle T1G, ένα μονοθέσιο «ηλικίας» τριών ετών, αφού είχε σχεδιαστεί για τη σεζόν του 1966. Παρ’ όλα αυτά, γεγονός είναι ότι, αφού ο Βρετανοκαναδός είχε ολοκληρώσει 22 γύρους στην πίστα “Mosport Park” του Οντάριο, στον ίδιο χρόνο που χρειάστηκε ο -επικεφαλής του αγώνα- Τζάκι Ιξ να κάνει 46 (!), ο (επικεφαλής της Matra) Κεν Τίρελ διαμαρτυρήθηκε στους αγωνοδίκες και αυτοί με τη σειρά τους, αφού έκριναν ότι ο Πιζ οδηγούσε εξαιρετικά αργά, θέτοντας σε κίνδυνο τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, του έδειξαν μαύρη σημαία. Αυτή είναι η μοναδική φορά στην Ιστορία που ένας οδηγός ακυρώθηκε επειδή ήταν υπερβολικά αργός στη Φόρμουλα Ένα.
– Περισσότερα βάθρα χωρίς νίκη: Νικ Χάιντφελντ – 13
O Νικ Χάιντφελντ ήταν ένας τόσο γρήγορος οδηγός στα χρόνια που «έτρεχε» στις μικρότερες κατηγορίες, ώστε έπεισε τον -νυν επικεφαλής της ομάδας της Mercedes- Τότο Βολφ, με τον οποίο ήταν αντίπαλοι στο γερμανικό πρωτάθλημα Formula Ford, ότι ίσως θα ήταν πιο καλό να ασχοληθεί με τις τραπεζικές επενδύσεις. Τελικά ο Γερμανός έφτασε έως τη Φόρμουλα Ένα, στην οποία «έτρεξε» για 12 χρόνια, αποκτώντας και το προσωνύμιο “Quick Nick”. Όμως, όσο κι αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει μια νίκη. Ανέβηκε στο βάθρο σε 13 αγώνες, έχοντας μάλιστα τερματίσει οκτώ φορές στη δεύτερη θέση, και, ακόμη κι αν πήρε μια pole position στην καριέρα του (σ.σ. στο ευρωπαϊκό γκραν πρι του 2005, στο Νίρμπουργκρινγκ), δεν κατάφερε ποτέ να δει πρώτος την καρό σημαία.
– Περισσότερες νίκες χωρίς τίτλο: Στέρλινγκ Μος
Ο Σερ Στέρλινγκ Μος πανηγύρισε την «πρωτιά» σε 16 αγώνες στην καριέρα του, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στην 17η θέση της λίστας με τους πολυνίκες οδηγούς όλων των εποχών στη Φόρμουλα Ένα, ενώ από το 1955 έως το 1961 ο αείμνηστος Βρετανός δεν κατετάγη χαμηλότερα από την τρίτη θέση στη βαθμολογία του πρωταθλήματος οδηγών. Παρ’ όλα αυτά, ο Μος δεν στέφθηκε ποτέ πρωταθλητής. Η μεγαλύτερη ευκαιρία του να κατακτήσει τον τίτλο ήταν το 1958, αλλά εγκατέλειψε τις πιθανότητές του, όταν διαμαρτυρήθηκε για την ακύρωση του -συμπατριώτη του και συνδιεκδικητή του «στέμματος»- Μάικ Χόθορν στο πορτογαλικό γκραν πρι. Ο τελευταίος κατάφερε στη συνέχεια να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στο Μαρόκο…
– Περισσότερες pole position για οδηγό, χωρίς να βρεθεί στην πρωτοπορία ενός γύρου: Τέο Φάμπι – 3
Ο Τέο Φάμπι κατάφερε τρεις ολόκληρες φορές να βάλει το μονοθέσιό του στην πρώτη θέση της εκκίνησης στη διάρκεια της καριέρας του, η οποία «μέτρησε» 64 συμμετοχές σε αγώνες. Μια φορά πήρε την pole για λογαριασμό της Toleman στη Γερμανία το 1985 και δις για την Benetton -σε διαδοχικά γκραν πρι- στην Αυστρία και την Ιταλία το 1986. Και όμως, σε κάθε μια από τις τρεις περιπτώσεις, όταν τα μονοθέσια έφτασαν στο τέλος του πρώτου γύρου, κάποιος άλλος οδηγός βρισκόταν στην πρωτοπορία.
Η… ειρωνεία είναι ότι ο Φάμπι κατάφερε να πάρει την πρώτη θέση από τον «ομόσταυλό» του, Γκέρχαρντ Μπέργκερ, στον 17ο γύρο του αυστριακού γκραν πρι του 1986, αλλά ο κινητήρας BMW του μονοθεσίου του «παρέδωσε πνεύμα» κυριολεκτικά λίγα μέτρα μετά, εμποδίζοντας τον Ιταλό να περάσει πρώτος τη γραμμή εκκίνησης/τερματισμού, για να πιστωθεί το συγκεκριμένο επίτευγμα…
– Ο μόνος οδηγός που δεν προκρίθηκε στα δοκιμαστικά, εγκατέλειψε και ακυρώθηκε σε έναν αγώνα: Χανς Χάιερ
Ο Χανς Χάιερ είχε μια -και μοναδική- ευκαιρία στη Φόρμουλα Ένα κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό και το γεγονός ότι δεν κατάφερε να προκριθεί από τα δοκιμαστικά δεν τον… εμπόδισε από το να «τρέξει» στον αγώνα. Αφού… συνωμότησε με κάποιους από τους ανθρώπους του γερμανικού γκραν πρι του 1977, οι οποίοι έτυχε να είναι φίλοι του από την τοπική πίστα καρτ, συμφωνήθηκε η πύλη από το χώρο όπου βρίσκονταν τα μονοθέσια των οδηγών που είχαν αποκλειστεί από τον αγώνα, συμπεριλαμβανομένου του Χάιερ, να μείνει ανοιχτή στην εκκίνηση. Αφού… τακτοποίησε αυτή τη λεπτομέρεια, όταν δόθηκε η εκκίνηση στο γκραν πρι, ο Γερμανός, ο οποίος είχε καθήσει στη θέση του οδηγού της Penske του, πάτησε… γκάζι και βγήκε στην πίστα, ακολουθώντας τα μονοθέσια που «έτρεχαν» κανονικά στον αγώνα. Ο Χάιερ κατάφερε να κάνει εννέα γύρους στην πίστα του Χοκενχάιμ, προτού εγκαταλείψει λόγω προβλήματος στο κιβώτιο ταχυτήτων, ωστόσο στη συνέχεια ακυρώθηκε από το γερμανικό γκραν πρι και ακολούθως του επιβλήθηκε ισόβιος αποκλεισμός από τη Φόρμουλα Ένα.
– Περισσότεροι γύροι στην πρωτοπορία χωρίς νίκη: Κρις Εϊμον – 183
Ο Κρις Εϊμον πραγματοποίησε ορισμένες εξαιρετικές εμφανίσεις στην καριέρα του στη Φόρμουλα Ένα, αλλά η… μοίρα παρενέβη και του στέρησε τη νίκη. Αντιμετώπισε πρόβλημα με την πίεση του λαδιού στο γκραν πρι των Ηνωμένων Πολιτειών του 1967 και πρόβλημα με την αντλία καυσίμου στο ισπανικό γκραν πρι του 1968. Είχε την πρωτοπορία στο ιταλικό γκραν πρι του 1977, αλλά, εννέα γύρους πριν το τέλος, έσπασε χωρίς να το θέλει το τζάμι του κράνους του, ενώ ένα κλατάρισμα ελαστικού του (και ένα μεγάλο σε διάρκεια πιτ στοπ) του κόστισε την ευκαιρία να πάρει μια άνετη νίκη για λογαριασμό της Matra στο γαλλικό γκραν πρι του 1972. Συνολικά, ο Νεοζηλανδός «έγραψε» 183 γύρους στην πρωτοπορία, αλλά στο τέλος κανενός από αυτούς δεν υπήρξε καρό σημαία. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Εϊμον κατέχει το ρεκόρ για τις περισσότερες pole position (σ.σ. πέντε) χωρίς νίκη, με αποτέλεσμα να μπορεί να πει κάποιος ότι διεκδικεί με… αξιώσεις τον «τίτλο» του πιο άτυχου οδηγού στη Φόρμουλα Ένα.
– Περισσότερα γκραν πρι χωρίς παρουσία στο βάθρο: Νίκο Χούλκενμπεργκ – 179
Όταν ο Νίκο Χούλκενμπεργκ πήρε την pole position για λογαριασμό της Williams στο γκραν πρι της Βραζιλίας το 2010, στην πρώτη σεζόν της καριέρας του στη Φόρμουλα Ένα, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι επρόκειτο για έναν νεαρό οδηγό, ο οποίος είχε μπροστά του μια μακρά διαδρομή με βάθρα και νίκες. Δυστυχώς για τον «Χουλκ», αυτή η εκτίμηση δεν επαληθεύθηκε ποτέ, καθώς ο Γερμανός δεν πήγε σε μια πραγματικά μεγάλη ομάδα, ενώ, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν κατάφερε ποτέ να ανέβει στο βάθρο. Τρεις τέταρτες θέσεις σε 179 εκκινήσεις είναι το καλύτερο αποτέλεσμα στην καριέρα του, μολονότι έχασε κάποιες πολύ μεγάλες ευκαιρίες να πλασαριστεί στην πρώτη τριάδα ενός αγώνα. Έχοντας βρεθεί στην πρωτοπορία του βραζιλιάνικου γκραν πρι του 2012 για λογαριασμό της Force India, ο Χούλκενμπεργκ συγκρούστηκε με τη McLaren του Λιούις Χάμιλτον, ενώ ήταν τέταρτος, όταν η Renault του κατέληξε στις μπαριέρες στη διάρκεια του γερμανικού γκραν πρι του 2019 που διεξήχθη υπό βροχή.
– Περισσότερα γκραν πρι για μια ομάδα χωρίς νίκη: Arrows/Footwork – 382
Θεωρούμενη ως μια ενότητα, η Arrows/Footwork εκκίνησε σε 382 γκραν πρι ανάμεσα στο 1978 και το 2002, ωστόσο δεν κατάφερε να πανηγυρίσει μια νίκη. Πήρε pole position (μια) και βάθρα (εννέα), αλλά το ψηλότερο σκαλί του βάθρου… ξέφυγε από τους οδηγούς της. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ομάδας να πάρει μια νίκη παρουσιάστηκε στο ουγγρικό γκραν πρι του 1997, στο οποίο ο Ντέιμον Χιλ απέκτησε ένα τεράστιο προβάδισμα, αλλά έχασε τη νίκη στον τελευταίο γύρο, λόγω προβλήματος στα υδραυλικά της A18, το οποίο προκλήθηκε από σπασμένο εξάρτημα αξίας μισής στερλίνας…
– Περισσότερες προσπάθειες πρόκρισης από τα δοκιμαστικά χωρίς εκκίνηση σε αγώνα: Κλαούντιο Λάνγκες – 14
Υπήρξε μια χρονική περίοδος στη Φόρμουλα Ένα, όπου σε κάθε γκραν πρι συγκεντρώνονταν υπερβολικά πολλά μονοθέσια για να τρέξουν στον αγώνα. Έτσι, μια λύση για να μειωθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων στο ύψος που όριζαν οι κανονισμοί ήταν το λεγόμενο “pre-qualifying”, ήτοι μια επιπλέον περίοδος χρονομετρημένων δοκιμών, προκειμένου οι πιο γρήγοροι οδηγοί να «τρέξουν» στα κυρίως δοκιμαστικά. Το έπαθλο ήταν απλά η δυνατότητα να εκκινήσει κάποιος οδηγός στον αγώνα, ακόμη κι έτσι, όμως, το ρεκόρ του Κλαούντιο Λάνγκες είναι εντυπωσιακό: το 1990 ο γεννημένος στην Μπρέσια οδηγός προσπάθησε 14 φορές να βάλει την Eurobrun του μεταξύ των μονοθεσίων που θα εκκινούσαν σε ένα γκραν πρι εκείνης της χρονιάς, αλλά ισάριθμες φορές δεν κατάφερε να προκριθεί στα κυρίως δοκιμαστικά. Έτσι, στα στατιστικά της καριέρας του Ιταλού στη Φόρμουλα Ένα, η οποία κράτησε μόλις ένα χρόνο και περιλαμβάνει αυτές τις 14 συμμετοχές, μονοπωλούν τα αρχικά DNPQ (σ.σ. Did Not Pre-qualify, ήτοι δεν προκρίθηκε στα δοκιμαστικά)…
– Περισσότερες εκκινήσεις χωρίς νίκη: Αντρέα ντε Τσέζαρις – 208
Αυτό είναι ένα από τα αρκετά… ανεπιθύμητα ρεκόρ που κατέχει ο Ιταλός πρώην οδηγός -μεταξύ άλλων- των McLaren, Jordan και Minardi, μαζί με το ρεκόρ για τις περισσότερες εγκαταλείψεις (147), το οποίο μοιράζεται με τον συμπατριώτη του, Ρικάρντο Πατρέζε. Όμως, ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι το ρεκόρ του για τις περισσότερες διαδοχικές αποτυχίες να τερματίσει σε έναν αγώνα, το οποίο μοιράζεται με τον… εαυτό του. Σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις -από το γαλλικό γκραν πρι του 1985 έως το πορτογαλικό γκραν πρι του 1986 και ξανά από το γκραν πρι του Μονακό του 1987 έως το καναδικό γκραν πρι του 1988- ο ντε Τσέζαρις εκκίνησε σε 18 αγώνες, αλλά δεν κατάφερε να φτάσει στο τέρμα σε κανέναν από αυτούς…
