Τα πορτοκάλια της ανάγκης

Μια τσάντα με πορτοκάλια. Αφημένα στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον κάδο. Αυτός που τα άφησε, τα προόριζε για κάποιον που τα έχει ανάγκη για να χορτάσει την πείνα του, απρόσωπα δίχως να είναι εκεί για να δει τι και πως.
Κι όμως θα ήταν πιο ευγενικό, αν είχε περισσότερο προσωπικό χαρακτήρα η ενέργειά του.
Τι δηλαδή;
Μα να κάνει επίσκεψη σ’ ένα σπίτι που το έχουν ανάγκη, και να τα παραδώσει σαν δώρο, έτσι δίχως ανταπόδοση. Αν και το σίγουρο είναι πως ανταπόδοση θα πάρει. Ίσως το φωτισμένο χαμόγελο των μικρών παιδιών που αφθονούν σε φτωχές οικογένειες. Ίσως ένας χαιρετισμός από την μάνα ή τον πατέρα που κυνηγούν καθημερινά το μεροκάματο πότε αυτή ξενοπλένοντας και καθαρίζοντας, πότε αυτός στην οικοδομή και τα χωράφια.
Όχι δίπλα στον κάδο. Σαν να είναι για αδέσποτους ανθρώπους που τριγυρίζουν μαζί με τα γατιά. Μη χτυπάς την αξιοπρέπεια κάποιου που ξεκίνησε έχοντας τα ίδια όνειρα με σένα, αλλά τώρα βρίσκεται σε ανάγκη.