Τα “πρέπει”, τα “όχι” και τα “ναι” των γονέων

Ως κοινωνία επιβιώνουμε με πολλές παθογένειες από τα παλιά, με καχυποψίες, με αναβολές, με υπεροψίες, με άκρατη κριτική και φλυαρίες, με υποκρισίες κ. ά. Σήμερα και εν μέσω κρίσης, φαίνεται, πως δεν μάθαμε από τα λάθη του παρελθόντος! Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια; Σχεδόν τίποτα! Και σκάνδαλα δημιουργούνται και κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος γίνεται, η διαφθορά ανθεί και λουλουδίζει, το μαύρο χρήμα ρέει, ως μαύρος χρυσός στο Σαρωνικό και όλοι εμείς στον ύπνο του δικαίου, ονειρευόμαστε! Ονειρευόμαστε ένα κόσμο καλύτερο και πάντα εναποθέτουμε τις ελπίδε2ς μας στο… μέλλον! Επιπλέον και το «δε βαριέσαι αδερφέ», όσο παλιομοδίτικο κι αν ακούγεται, εξακολουθεί να συμβιώνει με την αποστασιοποίηση των πολιτών από τα τεκταινόμενα, ενώ φαίνεται πως επαληθεύεται το κοινότυπο, νεοελληνικό δόγμα, ως άλλοθι: «μας ψεκάζουν»! Η κρίση έφερε κρίση παντού, στην οικογένεια, στην εργασία, στις σχέσεις, στην επικοινωνία μας με τα παιδιά, όπου, εδώ θα εστιάσουμε τις σκέψεις μας στο σημερινό μας κείμενο! Αν ανατρέξουμε την ιστορική χρονογραμμή της κοινωνίας, αλλά και της οικογένειας θα διαπιστώσουμε, «κατά κοινή ομολογία», με αύξουσα πορεία ότι οι άρρηκτοι δεσμοί, οι γέφυρες επικοινωνίας, η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων έχουν διαρρηχτεί ανεπανόρθωτα! Η συνοχή της οικογένειας, ως πρωταρχικό κύτταρο συνοχής της κοινωνίας αμφιταλαντεύεται μεταξύ αληθινής και υποκριτικής σχέσης ή απλά μιας συγκατοίκησης ή το απλούστερο, ενός συμφώνου συμβίωσης! Αυτό έχει, πολλές φορές, ως επίπτωση, στις σχέσεις και τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογένειας και κυρίως μεταξύ των γονέων και των παιδιών. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης πολλοί δεν έμαθαν από το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, δεν μπορούμε πλέον να ζούμε σ’ ένα πλασματικό κόσμο, τον κόσμο του «δήθεν» και του «φαίνεσθαι»! Δε γίνεται να εφαρμόζουμε τετριμμένες συνταγές του παρελθόντος που οικειοποιήθηκαν πολλές γενιές παιδιών! Οι ρήσεις που περιέχουν διδακτισμό, ηθικοπλαστικές διδαχές και καθωσπρεπισμό, θεωρούμε πως σήμερα στην εποχή των μεγάλων αλλαγών του κοινωνικού, πολιτισμικού και ψυχολογικού status , έχουν γίνει παρελθόν! Το «μάθε παιδί μου γράμματα» ή «διάβαζε» ή να γίνεις καλό παιδί ή να προσέχεις, είναι παρωχημένες παραινέσεις χωρίς κανένα νόημα, αφού δεν εξετάζουν το «πώς» και το «γιατί», δεν υπολογίζουν σε ποιο άτομο διαφορετικής νοημοσύνης, ψυχολογικής και πνευματικής διαβάθμισης απευθύνονται! Ας πάρουμε ως αφετηρία ότι: κάθε παιδί είναι διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο! Τα «πρέπει» για το παιδί είναι απόλυτα σχετικά! Κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο, χρόνο και χώρο που μπορεί να αφοσιωθεί, όπως αυτό μπορεί, όποτε μπορεί και εκεί που του αρέσει! Θεωρούμε ότι οι εργασίες για το σπίτι δεν είναι απαραίτητες, αφού σε αυτές επεμβαίνουν οι γονείς και μάλιστα πολλές φορές, αντικαθιστούν το μαθητή, αλλά και το πιο άσχημο είναι όταν ορίζουν οι ίδιοι το χρόνο και τον τρόπο εκτέλεσης των εργασιών! Φυσικά οι φωτοτυπίες είναι μια πλήρως ξεπερασμένη μέθοδος, δεν έχουν καμιά αξία, αφού τις περισσότερες φορές είναι αντιγραφή από τα βιβλία του εμπορίου! Είναι μύθος ότι καλός δάσκαλος είναι εκείνος που δίνει αμέτρητες φωτοτυπίες για το σπίτι! Καλός δάσκαλος είναι εκείνος που εμπνέει τους μαθητές του, τους ενθαρρύνει, τους καλλιεργεί την κριτική και θετική σκέψη, τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν, αυτός που αποπνέει εμπιστοσύνη και μοιράζεται χαμόγελα και συναισθήματα με τα παιδιά! Το σημερινό Σχολείο είναι μεσαιωνικού τύπου, με τις κλασικές μεθόδους διδασκαλίας, με τη χρήση κακογραμμένων βιβλίων, με ξεπερασμένο αναλυτικό πρόγραμμα διδακτέας ύλης, με μη επιμορφωμένους εκπαιδευτικούς στα σύγχρονα θέματα του κόσμου(π.χ. προσφυγικό, κλιματική αλλαγή, επιβίωση κ.ά.). Είναι το Σχολείο του πρέπει και του καθώς πρέπει!
Τα «όχι» των γονέων στα παιδιά τους χρειάζεται να είναι περισσότερα από τα «ναι» και αυτό διότι, αφενός μεν οι γονείς δείχνουν πυγμή και δεν είναι χαλαροί με τα παιδιά τους που και τα ίδια δεν θέλουν να είναι χαλαροί και αφετέρου βάζουν όρια στα θέλω τους που από τη φύση τους τα παιδιά τα θέλουν όλα, τώρα! Επιπλέον μαθαίνουν στην αυτοσυγκράτηση, στην αυτάρκεια, στην εκτίμηση όσων έχουν και κυρίως μέσα από την ανάγκη να αποκτήσουν κάτι που είναι χρήσιμο, μαθαίνουν να το διεκδικούν! Τα «όχι» έχουν πολλές μορφές αιτιολόγησης, όπως της επεξήγησης, του διαλόγου, της επιλογής του σημαντικού και του απέριττου! Ένα ξερό «ΟΧΙ» σε παραπέμπει απλά στο ιστορικό «όχι», όταν είναι απόλυτο και χωρίς αιτιολόγηση! Τα «όχι» και τα «ναι» είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συζητάμε με τα παιδιά μας τις προτεραιότητες, τα σημαντικά της ζωής, έχοντας πάντα στη σκέψη μας άλλα κατατρεγμένα παιδιά του κόσμου που υστερούνται ακόμα κι ένα ποτήρι νερό ή ένα πιάτο φαγητό! «Ναι» μπορεί να είναι η επιβράβευση της προσπάθειας, της εργατικότητας, της συνέπειας, της πρωτοβουλίας κ. ά, έννοιες που κάθε στιγμή αφειδώς προσφέρουμε στα παιδιά μας! Το «ναι» σε όλα, χαρακτηρίζει γονείς με πολλές ενοχές και λάθη που προσπαθούν να καλύψουν δίνοντας τα πάντα για τα παιδιά τους! Είναι μεγάλο λάθος οι γονείς να νιώθουν ενοχές για τα παιδιά τους, όταν κάτι δεν έκαναν σωστά! Επιδίωξή τους δεν είναι η αγάπη, η φροντίδα και γενικά η έγνοια τους για τα παιδιά; Για όλα αυτά δεν πασχίζουν καθημερινά; Γιατί πρέπει να κουβαλούν το φορτίο της ενοχής πάνω τους; Τα παιδιά δεν θέλουν πολλά, αυτό που πραγματικά θέλουν είναι η αγάπη μας, το χαμόγελό μας, η έγνοια μας, η διακριτική παρουσία μας στη ζωή τους! Η παρεμβατική παρουσία μας με απόλυτες λύσεις, στεγανά και εξουσιαστική διάθεση στη καθημερινότητα των παιδιών φέρνει αρνητικά αποτελέσματα!
Για το ανεξέλεγκτο «παρκινγκ» των παιδιών μας στον κόσμο της οθόνης θα μιλήσουμε σε επόμενο κείμενό μας!