Θαρρώ εδά που γίναμε παλιοί συνταξιούχοι
που ‘χουμε την πολλή ζωή με φτώχεια περασμένη,
πρέπει να είμαστ’ ευτυχείς ίσως προνομιούχοι
που μας αξίωσ’ ο Θεός κι είμαστε γερασμένοι.
Εδά θωρούμε τα παιδιά όσοι ‘χουμε κι εγγόνια
αναπολούμε λεβεδιά κι αξιοσύνη που ‘χαμε,
όντεν εμεγαλώναμε εκεινανά τα χρόνια
την αθρωπιά και την τιμή ποτέ μας δεν προδώσαμε.
Δύσκολα επιβιώναμε στην κοινωνία μέσα
καθένας με τον κόπο ντου και τη δουλειά μας ζούσαμε,
τίμια πορπατούσαμε είχαμε όμως μπέσα
ως τα βαθιά γεράματα αυτά αναζητούσαμε.
Γυναίκες εφροντίζανε τη νοικοκυροσύνη
απού την εμαθαίνανε οι κόρες π’ ακλουθούσαν,
στσοι ξένους πάντα δείχναμε ευγένεια, καλοσύνη
τα νια κορίτσια ορμήνευαν σε γάμο τα οδηγούσαν.
Ολημερνίς δουλεύανε οι άντρες στο χωράφι
το βράδυ που γυρίζανε και ήτονε δρωμένοι,
μια τσικουδιά επίνανε όσοι ‘χανε στο ράφι
συζήτηση επιάνανε μ’ ούλους αγαπημένοι.
Ετσά ‘ταν κείνο τον καιρό στον τόπο μας η ζήση
μα δεν εκαλυτέρεψε τσοι χρόνους που περάσαν,
ο ένας τ’ αλλουνού εδά δε θέλει να μιλήσει
μερκοί εμεγαλώσανε τον τόπο μας χαλάσαν.
