Το έχουμε γράψει πολλές φορές ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας και του «δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πώς το λες». Για πολλούς είναι η εποχή στην οποία έχουν περιορισμένο ρόλο οι ιδεολογίες και οι πολιτικές θέσεις, αλλά σημαντικό ρόλο τα πρόσωπα τα οποία βγαίνουν μπροστά.
Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι μας ενδιαφέρει το πώς ένα πρόσωπο πλασάρει τον εαυτό του και τι χαρακτηριστικά ή ιδιότητες έχει, αλλά όχι τι πρεσβεύει σχετικά με τα μείζονα ζητήματα που καλείται να υπηρετήσει.
Έτσι, έχουμε περιπτώσεις νέων και -πιθανά ικανών- προσώπων που εμφανίζονται από το πουθενά και διεκδικούν θέση στην πολιτική σκηνή, χωρίς, ωστόσο να ξέρουμε τι σκέφτονται και τι θα πράξουν. Με όρους εμπορικής επικοινωνίας έχουν υψηλή συμβολική αξία αλλά άγνωστη αξία χρήσης.
Κάτι τέτοιο στο τέλος της ημέρας δεν μπορεί να είναι παρά εις βάρος της πραγματικής πολιτικής. Αυτής στην οποία δεν φτάνει μόνο το «αμπαλάζ», αλλά απαιτείται και το ανάλογο περιεχόμενο, προκειμένου να μη μιλάμε για ένα πουκάμισο αδειανό.
Καλό τo life style, καλό το inclusion, αλλά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να είναι τα μοναδικά κριτήρια επιλογής προσώπων.
