ΕΙΝΑΙ τα μεγάλα ελληνικά μεταπολιτευτικά κόμματα στα οποία κυρίαρχο στοιχείο δεν είναι πια η ιδεολογία τους, αλλά η συσπείρωση των οπαδών τους γύρω από τον αρχηγό του κόμματος και φυσικά το πώς θα διατηρηθούν στην εξουσία.
ΑΝ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ο αρχηγός, τότε το κόμμα φθείρεται, μεταλλάσσεται, διασπάται, ηττάται στις εκλογές ή διαλύεται.
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Καραμανλής (ο πρεσβύτερος) είχε εκλεγεί με το κόμμα “Συναγερμός” του Αλ. Παπάγου. Μετά τον θάνατο του Παπάγου, δημιούργησε την ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) και κατά τη Μεταπολίτευση τη “Νέα Δημοκρατία”, στην οποία το 1978 προσχώρησε το κόμμα Νεοφιλελευθέρων του Κ. Μητσοτάκη. Ως κόμμα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού», έχει επιβιώσει διότι είναι σταθερό στις ιδέες και τις πρακτικές του και έχει ένα σταθερό πυρήνα «καραμανλικών».
Ο ΑΝΔΡΕΑΣ, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δεν συνέχισε το κόμμα του πατέρα του- την “Ενωση Κέντρου”- αλλά δημιούργησε «νέο», το ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) που, με την πάροδο του χρόνου και τις πολλές μεταλλάξεις και αποσκιρτήσεις μελών του, είναι λίγο αμφίβολο αν θα αντέξει έναν ανήλεο πόλεμο που δέχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΟ ΙΔΙΟ θα δούμε να συμβαίνει, αργότερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν μετεκλογικά (όποτε κι αν γίνουν μέσα στο 2019 οι εκλογές), και μετά από μια αναμενόμενη ήττα, θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει την ιδεολογία του – που και τώρα δεν είναι καθαρή. Για να μη διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, μάλλον θα αλλάξει πρόσωπα (ίσως παροδικά και αρχηγό), καθώς και περιεχόμενο και… συνιστώσες. Οψόμεθα…
