Είναι σμήνος ολόκληρο! Μικρά, ψιλά, ευκίνητα και κυρίως… πεινασμένα! Και ορμούν! Όλα μαζί σε μια πλήρως συγχρονισμένη, προμελετημένη επίθεση. Εναντίον σου βεβαίως!
Διότι τι άλλο να βρουν σε μια θάλασσα διάφανη, καθαρή, που το μόνο υπόλειμμα φαγώσιμου που επιπλέει είναι δυο-τρία κομμάτια από πλαστικό κυπελλάκι; Δεν τρώγονται αυτά βλέπεις!
Εσύ όμως τρώγεσαι μια χαρά! Εκτεθειμένη κάτω απ’ τα λαίμαργα βλέμματά τους, προσφέρεις τον τέλειο μεζέ! Κι όλο τσιμπούν όσο κι αν τα κλωτσάς! Σου μπαίνει μάλιστα η ιδέα, καθώς οπισθοχωρείς όλο και πιο βαθιά σε κάθε τους επίθεση, πως τα έχουν βάλει… μόνο μ’ εσένα, αφού κανείς άλλος ολόγυρα δεν δείχνει να ενοχλείται!
Αποφασίζεις να βγεις, αλλά τα άθλια σε καταδιώκουν ταχύτατα. Ανυποχώρητα! Ένα τσιμπιματάκι εδώ, ένα εκεί και το… τσιμπούσι συνεχίζεται μέχρι που το βάζεις στα πόδια και μ’ ανακούφιση πατάς άμμο! Θα ξαναμπείς στο νερό μέσα;
Μα βέβαια θα ξαναμπείς! Και θα τα ξανά υποστείς… Αλλά τι θα γίνει επιτέλους μ’ αυτά;
Τίποτα! Πρέπει κι αυτά να ζήσουν και κακώς λέγεται πως «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»! Καμιά φορά συμβαίνει το αντίθετο! Ευτυχώς να λέμε που δεν μας παίρνουν είδηση κάθε φορά που βουτάμε…
