Τα Σαϊτούρια: Κάποιοι άλλοι… δροσουλίτες

Το Κοντό Κυνήγι, είναι ένα μικρό χωριό της μέχρι τώρα κοινότητας Βουτά Σελίνου, του οποίου οι κάτοικοι σήμερα δεν πλησιάζουν ούτε τους δέκα.
Eχει, όμως, πολλές και αφάνταστα όμορφες ιστορίες, θρύλους, παραδόσεις.
Νότια του χωριού υψώνεται ο λόφος Μαζερό, που μοιάζει με κάστρο που φυλάει το χωριό από τα νότια.
Εκεί, μπορείς να φτάσεις με έναν πρόχειρο αγροτικό δρόμο ή πεζοπορώντας.
Στο Μαζερό, συναντούμε το Βυζαντινό εκκλησάκι του θαυματουργού Άι Γιώργη, με όμορφες μα καταστραμμένες επί το πλείστον τοιχογραφίες και εντοιχισμένα μέλη από πολύ παλαιότερο ναό ή ακόμη και αρχαίο.
Μια σπάνια τοιχογραφία παρουσιάζει την Αγία Πολυχρονία, μητέρα του Άι Γιώργη.
Νότια από τον Άι Γιώργη, στην τοποθεσία “Βάρδια” διατηρούσαν οι παλιοί μετερίζια, όπου φυλαγόντουσαν από τους Τούρκους.
Ένας από τους  τελευταίους λεβέντες του χωριού, ο αλησμόνητος Σταύρος Τσιράκης, με “ξενάγησε” πριν 20 χρόνια στην περιοχή.  Ήταν 85 χρονών.
Απέναντι στα απότομα γκρεμνά, το σπήλιο του Διγενή, όπου μέχρι λίγα χρόνια πριν υπήρχε το ραβδί του. Ένα ραβδί σαν δοκάρι των δύο μέτρων, με καμιά εικοσαριά πόντους διάμετρο.
Κι εδώ στο Μιζερό ή Πατέ (πατιά) του Διγενή, ή του Έλληνα, ο θρυλικός Διγενής ερχότανε κι επατούσε το ένα του πόδι και το άλλο στο απέναντι ύψωμα για να σκύψει να πιει νερό από τον ποταμό του φαραγγιού Ατζουμπανιές. Πιο πέρα σκαλισμένα στα βράχια τα “Φουρνάκια”, όπου υπάρχουν περισσότερα από τριάντα λαξευτοί τάφοι της ελληνιστικής εποχής, τους οποίους οι χωρικοί ονομάζουν “Φουρνάκια” και μάλιστα διηγούνται πως τα παλιά χρόνια έβαζαν σ’ αυτά όποιους είχαν μεταδοτικές ασθένειες για να μην τις μεταδώσουν και στους άλλους.
Στην άκρη του γκρεμνού, η “Παραθύρα τση Βασιλοπούλας”. Ένα τετράγωνο διαμπερές λάξευμα, όπου λέει μια βασιλοπούλα καθότανε στ’ αρχαία χρόνια κι αγνάντευε τα γκρεμνά. Ποιά ‘τανε αυτή η βασιλοπούλα δεν γνωρίζουμε. Ίσως η ίδια του θρύλου της Σούγιας, ίσως άλλη. Δίπλα στην Παράθυρα, στην άκρη του γκρεμνού, βρίσκεται η τοποθεσία “Περίχειλα”. Ένας χώρος σαν μεγάλο τεχνητό αλώνι βαθύ. Ο μπάρμπα Σταύρος καθίζει λίγο εδώ κι αναθυμάται. Αναθυμάται ιστορίες από τον πατέρα, αλλά και από τον παππού του από τις αρχές του αιώνα μας.
Η πιο όμορφη είναι η ιστορία για τα Σαϊτούρια. Εδώ, λέει, στα αρχαία τα χρόνια έγινε μια φοβερή μάχη. Αμέτρητοι οι νεκροί από την πλευρά όσων υπερασπίζονταν τον τόπο, αλλά και από την πλευρά εκείνων που τον πολιορκούσαν. Βροχή τα βέλη από τα τόξα των πολεμιστών, οι σαΐτες όπως τις έλεγαν στα χωριά. Ήταν τέτοιο το κακό και η μανία της μάχης, που το πνεύμα των νεκρών πολεμιστών δεν βρήκε τη γαλήνη του άλλου κόσμου, αλλά δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα, μόλις πέσει για τα καλά το σκοτάδι της νύχτας, ξαναρχίζουν το φοβερό πόλεμο. Έτσι, αν βρεθείς εδώ θ’ ακούσεις μέσα στο σκοτάδι να σφυρίζουν στ’ αφτιά σου οι σαΐτες των πολεμιστών.
Τα Σαϊτούρια, όπως έλεγε ο μπάρμπα Σταύρος, τ’ ακούς με τον χαρακτηριστικό ήχο φσστττ, όπως λέει, να περνούν τριγύρω σου. Τ’ άκουσε και ο ίδιος πιο νέος, όταν έστενε μπροσκάδα στσοι λαγούς. Εκείνη την περίοδο, την ελληνιστική κατά που λένε οι αρχαιολόγοι, στην Κρήτη επικρατούσε μια διαρκής αναταραχή από τοπικούς πολέμους μεταξύ πόλεων και συμμαχιών. Ο θρύλος που έφτασε ως τις ημέρες μας, δεν μπορεί να μας φωτίσει για ακριβή χρονολογία και για τους αντιμαχόμενους.
Βόρεια από το Μαζερό και τα Περίχειλα, προς τα Κατσιβελιανά, τα μηχανήματα του δρόμου πριν λίγα χρόνια αποκάλυψαν ένα άλλο νεκροταφείο της ίδιας εποχής με τα Φουρνάκια, αλλά εδώ η ταφή γινόταν σε μεγάλα πιθάρια.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν πάνω στο Μαζερό κι εδώ τάφηκαν οι νεκροί πολεμιστές. Οι Δροσουλίτες των Σφακίων παρουσιάζονται μιαν ορισμένη περίοδο, κάθε Μάη. Ετούτα δω τα πνεύματα κυκλοφορούν ολοχρονίς, κάθε νύχτα και δεν λένε ν’ αφήσουν το μίσος να καταλαγιάσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Ακόμη στην κοιλάδα του Βουτά και κοντά στο Μύλο του Μακράκη, ζούσε μέσα σ’ ένα σπήλιο ένας γιγαντόσωμος Σαρακηνός με μεγάλη γενειάδα και υπεράνθρωπη δύναμη. Δεν δεχότανε να μιλήσει με κανένα παρά μόνο με τον γέρο παπά του χωριού, μα στο τέλος τον σκότωσε κι αυτόν.
Πιο πέρα σ’ ένα γκρεμνό βρίσκεται του Νταγκουναντώνη το Πήδημα.
Ιστορία καινούρια, δραματική.
Οι Τούρκοι κατακτητές πέταξαν από εδώ κάτω και σκότωσαν έναν Νταγκουνάκη.
Αλλά οι διηγήσεις δεν έχουν τελειωμό…