Το Κοντό Κυνήγι, είναι ένα µικρό χωριό της µέχρι τώρα κοινότητας Βουτά Σελίνου, του οποίου οι κάτοικοι σήµερα δεν πλησιάζουν ούτε τους δέκα.
Έχει, όµως, πολλές και αφάνταστα όµορφες ιστορίες, θρύλους, παραδόσεις.
Νότια του χωριού υψώνεται ο λόφος Μαζερό, που µοιάζει µε κάστρο που φυλάει το χωριό από τα νότια.
Εκεί, µπορείς να φτάσεις µε έναν πρόχειρο αγροτικό δρόµο ή πεζοπορώντας.
Στο Μαζερό, συναντούµε το Βυζαντινό εκκλησάκι του θαυµατουργού Άι Γιώργη, µε όµορφες µα κατεστραµµένες επί το πλείστον τοιχογραφίες και εντοιχισµένα µέλη από πολύ παλαιότερο ναό ή ακόµη και αρχαίο.
Μια σπάνια τοιχογραφία παρουσιάζει την Αγία Πολυχρονία, µητέρα του Άι Γιώργη.
Νότια από τον Άι Γιώργη, στην τοποθεσία “Βάρδια” διατηρούσαν οι παλιοί µετερίζια, όπου φυλαγόντουσαν από τους Τούρκους.
Ένας από τους τελευταίους λεβέντες του χωριού, ο αλησµόνητος Σταύρος Τσιράκης, µε “ξενάγησε” πριν 20 χρόνια στην περιοχή. Ήταν 85 χρονών.
Απέναντι στα απότοµα γκρεµνά, το σπήλιο του ∆ιγενή, όπου µέχρι λίγα χρόνια πριν υπήρχε το ραβδί του. Ένα ραβδί σαν δοκάρι των δύο µέτρων, µε καµιά εικοσαριά πόντους διάµετρο.
Κι εδώ στο Μιζερό ή Πατέ (πατιά) του ∆ιγενή, ή του Έλληνα, ο θρυλικός ∆ιγενής ερχότανε κι επατούσε το ένα του πόδι και το άλλο στο απέναντι ύψωµα για να σκύψει να πιει νερό από τον ποταµό του φαραγγιού Ατζουµπανιές. Πιο πέρα σκαλισµένα στα βράχια τα “Φουρνάκια”, όπου υπάρχουν περισσότερα από τριάντα λαξευτοί τάφοι της ελληνιστικής εποχής, τους οποίους οι χωρικοί ονοµάζουν “Φουρνάκια” και µάλιστα διηγούνται πως τα παλιά χρόνια έβαζαν σ’ αυτά όποιους είχαν µεταδοτικές ασθένειες για να µην τις µεταδώσουν και στους άλλους.
Στην άκρη του γκρεµνού, η “Παραθύρα τση Βασιλοπούλας”. Ένα τετράγωνο διαµπερές λάξευµα, όπου λέει µια βασιλοπούλα καθότανε στ’ αρχαία χρόνια κι αγνάντευε τα γκρεµνά. Ποιά ‘τανε αυτή η βασιλοπούλα δεν γνωρίζουµε. Ίσως η ίδια του θρύλου της Σούγιας, ίσως άλλη. ∆ίπλα στην Παράθυρα, στην άκρη του γκρεµνού, βρίσκεται η τοποθεσία “Περίχειλα”. Ένας χώρος σαν µεγάλο τεχνητό αλώνι βαθύ. Ο µπάρµπα Σταύρος καθίζει λίγο εδώ κι αναθυµάται. Αναθυµάται ιστορίες από τον πατέρα, αλλά και από τον παππού του από τις αρχές του αιώνα µας.
Η πιο όµορφη είναι η ιστορία για τα Σαϊτούρια. Εδώ, λέει, στα αρχαία τα χρόνια έγινε µια φοβερή µάχη. Αµέτρητοι οι νεκροί από την πλευρά όσων υπερασπίζονταν τον τόπο, αλλά και από την πλευρά εκείνων που τον πολιορκούσαν. Βροχή τα βέλη από τα τόξα των πολεµιστών, οι σαΐτες όπως τις έλεγαν στα χωριά. Ήταν τέτοιο το κακό και η µανία της µάχης, που το πνεύµα των νεκρών πολεµιστών δεν βρήκε τη γαλήνη του άλλου κόσµου, αλλά δυόµισι χιλιάδες χρόνια τώρα, µόλις πέσει για τα καλά το σκοτάδι της νύχτας, ξαναρχίζουν το φοβερό πόλεµο. Έτσι, αν βρεθείς εδώ θ’ ακούσεις µέσα στο σκοτάδι να σφυρίζουν στ’ αφτιά σου οι σαΐτες των πολεµιστών.
Τα Σαϊτούρια, όπως έλεγε ο µπάρµπα Σταύρος, τ’ ακούς µε τον χαρακτηριστικό ήχο φσστττ, όπως λέει, να περνούν τριγύρω σου. Τ’ άκουσε και ο ίδιος πιο νέος, όταν έστενε µπροσκάδα στσοι λαγούς. Εκείνη την περίοδο, την ελληνιστική κατά που λένε οι αρχαιολόγοι, στην Κρήτη επικρατούσε µια διαρκής αναταραχή από τοπικούς πολέµους µεταξύ πόλεων και συµµαχιών. Ο θρύλος που έφτασε ως τις ηµέρες µας, δεν µπορεί να µας φωτίσει για ακριβή χρονολογία και για τους αντιµαχόµενους.
Βόρεια από το Μαζερό και τα Περίχειλα, προς τα Κατσιβελιανά, τα µηχανήµατα του δρόµου πριν λίγα χρόνια αποκάλυψαν ένα άλλο νεκροταφείο της ίδιας εποχής µε τα Φουρνάκια, αλλά εδώ η ταφή γινόταν σε µεγάλα πιθάρια.
∆εν µπορούµε να γνωρίζουµε αν πάνω στο Μαζερό κι εδώ τάφηκαν οι νεκροί πολεµιστές. Οι ∆ροσουλίτες των Σφακίων παρουσιάζονται µιαν ορισµένη περίοδο, κάθε Μάη. Ετούτα δω τα πνεύµατα κυκλοφορούν ολοχρονίς, κάθε νύχτα και δεν λένε ν’ αφήσουν το µίσος να καταλαγιάσει δυόµισι χιλιάδες χρόνια.
Ακόµη στην κοιλάδα του Βουτά και κοντά στο Μύλο του Μακράκη, ζούσε µέσα σ’ ένα σπήλιο ένας γιγαντόσωµος Σαρακηνός µε µεγάλη γενειάδα και υπεράνθρωπη δύναµη. ∆εν δεχότανε να µιλήσει µε κανένα παρά µόνο µε τον γέρο παπά του χωριού, µα στο τέλος τον σκότωσε κι αυτόν.
Πιο πέρα σ’ ένα γκρεµνό βρίσκεται του Νταγκουναντώνη το Πήδηµα.
Ιστορία καινούρια, δραµατική.
Οι Τούρκοι κατακτητές πέταξαν από εδώ κάτω και σκότωσαν έναν Νταγκουνάκη.
Αλλά οι διηγήσεις δεν έχουν τελειωµό…
