Τα σχέδια, οι τεχνητές κρίσεις, οι στρατιωτικές επεμβάσεις και ο γενικευμένος κομφορμισμός

Οπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, διανύουμε πλέον εποχές που όχι μόνο τα όποια ιδεώδη είναι εξαφανισμένα και οι ντελάληδες της «άλλης πλευράς» ξεχασμένοι  μέσα στον πακτωλό των χρημάτων, αλλά τα όποια σημάδια αναπτέρωσης του ηθικού πνίγονται στις ανίερες συμμαχίες της παγκόσμιας κυριαρχίας με τη μεσοαστική και όχι μόνο τάξη, που εκλιπαρεί -θα έλεγε κανείς- για ένα κομμάτι ψωμί και διαπραγματεύεται ασυστόλως τα ωράρια εργασίας, καταβαραθρώνοντας τα όποια κεκτημένα δικαιώματα των περασμένων δεκαετιών.
Οι συμμαχίες αυτές στις πλάτες χιλιάδων εργαζομένων, έχουν σαν αποτέλεσμα την άτακτη υποχώρηση των όποιων αξιώσεων για μια καλύτερη ζωή και την υποταγή στα κελεύσματα των σε διατεταγμένη υπηρεσία κομματικών μηχανισμών. Θύματα μιας καλά συμφωνημένης οπερέτας, μιας παγκόσμιας συνομωσίας που παρατείνεται για πολλές δεκαετίες ακόμη, οι εκατομμύρια πολίτες – θύματα των εκάστοτε γεοπολιτικών μεθοδεύσεων  – είτε υφίστανται την όποια τεχνητή οικονομική κρίση, είτε ευημερούν επίπλαστα – αντιμέτωποι με δεδομένα που αλλάζουν αναλόγως της σκακιστικής επιβολής προμελετημένων κινήσεων, βρίσκονται για άλλη μια φορά στην γκιλοτίνα και απλά διαβιούν τις τελευταίες στιγμές ενός μαρτυρικού βίου, γεμάτου υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και ψεύτικων υποσχέσεων. Μιλάμε πολύ απλά για μια ακόμη νίκη του γενικευμένου κομφορμισμού σε βάρος της ανέχειας και της υπομονής όλων αυτών των πολιτών που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις θέσεις τους, λες και δεν έχουν παραβεί ποτέ το στρατιωτικό παράγγελμα. Η ακραία φτώχεια συμβαδίζει με τον ασύλληπτο πλουτισμό στα χρηματιστήρια των ανηκέστου βλάβης μετόχων, που αναμένουν εναγωνίως τις στρατιωτικές επεμβάσεις ή τις κυβερνητικές κρίσεις για να αποκομίσουν κέρδος. Είναι μεγάλο το παιχνίδι και αμέτρητοι οι παίχτες, όσο θλιβερή είναι η είκονα των παραγκουπόλεων δίπλα στους ουρανοξύστες της ανάπτυξης του πουθενά. Η αίσθηση -γιατί περί αυτής πρόκειται- που αποκομίζει κανείς είναι ότι παρά την τραγωδία, προέχουν πάντα οι ανίερες συμμαχίες σε βάρος των όποιων δικαιωμάτων, που λογιάζονται ως μειοψηφικές αξιώσεις σε τραπέζια που έχουν ήδη στρωθεί από τους οικοδεσπότες της κοινωνικής σήψης. Αν δοθεί έστω και ένα κομμάτι από τα περισσευούμενα θεωρείται ευημερία, αν πετάξουν έστω και ένα κόκκαλο στους πεινασμένους, φιλανθρωπία. Αυτή η γενικευμένη υποκρισία καταναλώνεται μαζικά από πολίτες επιθυμούντες την αλλαγή στον βίο τους, εξαπατημένοι στην επίπλαστη κερδοφορία των μηχανισμών διατήρησης του παγκόσμιου εξουσιαστικού στάτους. Η κατανάλωση αυτή, που διακόπτεται ενίοτε από εξόφθαλμες εξαπατητικού χαρακτήρα οικονομικές κρίσεις, λανσάρεται μάλιστα και ως αναπτυξιακή έκρηξη, ακριβώς όπως ο εκάστοτε πρωθυπουργός των σε κρίση χωρών μιλά για επιστροφή στις αγορές και λύτρωση από τον δανεισμό, ενώ στις γειτονιές ο κόσμος λιμοκτονεί. Η κοροϊδία αυτή που διαμείβεται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, έχει έναν και μοναδικό στόχο: να δώσει στους πολίτες την εικόνα πως το κάθε κράτος βρίσκει πάντα τις απαραίτητες λύσεις, και πως η ομπρέλλα προστασίας είναι μεγάλη. Πολλοί πέφτουν στην παγίδα, γιατί ακριβώς έχουν ανάγκη την «μεγάλη αγκαλιά», επειδή πάντα πρέπει να υπάρχει ο προστατευτικός γονεϊκός κλοιός ακόμη και σαν φαντασίωση. Πολλές λοιπόν οι γκιλοτίνες και ακόμα περισσότερα τα υποψήφια θύματα. Οι ντελάληδες της «άλλης πλευράς» όμως απουσιάζουν επιδεικτικά, βουτηγμένοι στην λάσπη της αμαρτίας, που δεν εξαγνίζει καμιά προσευχή στα Θεία. Το ίδιο πολλές είναι και οι χώρες που αναμένεται να πληγούν από την κεφαλαιακή επέλαση, ενός μεταφερόμενου από χώρα σε χώρα κεφαλαίου, αναλόγως πόσο παρθένες είναι οι αγορές και φθηνές οι επενδύσεις. Όσο περισσότερη φτώχεια, – τόσο μεγαλύτερη κερδοφορία, όσο μεγαλύτερη κυριαρχία –τόσο ευκολότερο το χρηματιστηριακό παιχνίδι σε αγορές που ασθμαίνουν από το οικονομικό αδιέξοδο. Βρίσκουν, μάλιστα, άλλες φορές με ευκολία τις περιοχές εκείνες, όπου οι προσβάσεις είναι από κάθε άποψη ευνοϊκές (βλ. Κριμαία) και επεμβαίνουν στο όνομα της καθαρότητας και της διατήρησης των πάσης συμφερόντων. Υπογράφουν σε ανύποπτο χρόνο τις συμφωνίες, όσο χρόνο θα χρειάζονταν άλλοτε και μόνο να το σκεφτούν θεωρητικά. Οι δε απαντήσεις, αρκούντως πειστικές από την «αντιπέρα όχθη»: «Σταματήστε εκεί που είστε, εκεί που συμφωνήσαμε!». Αυτά, φίλες και φίλοι, έχουν ήδη προαποφασιστεί και κανείς δεν είχε αντίρρηση. Η πείνα όμως, που ήταν μέρος του σχεδίου, εξακολουθεί να υφίσταται. Μαζί με αυτήν και οι τόσες πολλές υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή άμεσα εξαρτημένη από την πορεία των μετοχών και την τιμή του πετρελαϊκού βαρελιού μετά τις όποιες στρατιωτικές επεμβάσεις ή κυβερνητικές κρίσεις. Μια ζωή άμεσα εξαρτώμενη από τις «ειρηνικές» δανειακές διεισδύσεις σε χώρες που πέφτουν από ψηλά και μέσω της γενικευμένης διαφθοράς επιζούν τεχνητά γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να μην αποκαλυφθεί η έκτασή της. Κοινώς, για να μην υπάρξουν ποτέ ξανά ντελάληδες που θα βροντοφωνάξουν όπως κάποτε για ουτοπίες ή εναλλακτικές λύσεις μετά την κατάρρευση του γενικευμένου κομφορμισμού. Και το έχουν πετύχει.