ΜΙΑ από τις πιο θλιβερές διπλωματικές ήττες της μεταπολεμικής ιστορίας μας είναι τα “Σεπτεμβριανά” στην Κωνσταντινούπολη, το 1955. Τότε που ο ανθηρός ακόμη Ελληνισμός της Πόλης λεηλατήθηκε, χτυπήθηκε αγρίως, εκδιώχθηκε με δημεύσεις περιουσιών, κλοπές και φόνους.
ΠΡΙΝ ακριβώς από 62 χρόνια, τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955 (που ονομάστηκε και «νύχτα των κρυστάλλων»), το τουρκικό κράτος έθεσε σε εφαρμογή ένα πλήρες σχέδιο αφελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Αμέσως μετά την αποδεδειγμένη τουρκική «προβοκάτσια» με την τοποθέτηση βόμβας στον περίβολο του τουρκικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης, που η έκρηξή της προκάλεσε μικρές υλικές ζημιές στο παρακείμενο κτήριο όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, πλήθος στρατολογημένων Τούρκων («αγανακτισμένων») πολιτών, κατέστρεψε κάθε τι ελληνικό που υπήρχε στην Πόλη. Μάλιστα ό,τι δεν μπορούσε να λεηλατηθεί, καταστράφηκε εντελώς (φωτ.). Το πογκρόμ αυτό εναντίον των Ελλήνων της Πόλης (115.000 τότε) εξανάγκασε πάρα πολλούς Κωνσταντινοπολίτες να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η φυλετική «εκκαθάριση» των Τούρκων συνεχίστηκε 20 χρόνια αργότερα στην Κύπρο. Πάντα με τις ευλογίες των “συμμάχων” μας…
ΑΛΛΑ, να πώς περιγράφει τα γεγονότα (απόσπασμα) ο Ορχάν Παμούκ, ο Τούρκος διάσημος Νομπελίστας συγγραφέας, στο βιβλίο του “Ιστανμπούλ, πόλη και αναμνήσεις” (εκδ. Ωκεανίδα, 2005, σελ. 276 – 284):
«…Το 1955 όταν οι Εγγλέζοι ετοιμάζονταν να φύγουν από την Κύπρο και οι Έλληνες να αναλάβουν ολοκληρωτικά τη διακυβέρνηση του νησιού, ένας πράκτορας των μυστικών τουρκικών υπηρεσιών έβαλε βόμβα στο σπίτι που γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη.
Οταν οι εφημερίδες με έκτακτες εκδόσεις και μεγαλοποιώντας το περιστατικό κυκλοφόρησαν την είδηση, το εχθρικό προς τις μη μουσουλμανικές μειονότητες πλήθος που μαζεύτηκε στην πλατεία Τακσίμ, έκαψε, γκρέμισε και λεηλάτησε μέχρι το πρωί, πρώτα τα καταστήματα απ’ όπου ψωνίζαμε με τη μητέρα μου στο Μπέγιογλου κι έπειτα όλη την πόλη…».
ΚΑΙ δεν είναι ο μόνος Τούρκος που τολμάει να πει την αλήθεια…
Ομως τι ωφελεί, αν εκ των υστέρων ομολογούμε αλήθειες, αντί να προλαβαίνουμε τα γεγονότα; Επειτα, η ελληνική κυβέρνηση-η οποιαδήποτε έκτοτε- απαίτησε ποτέ από την τουρκική την αποζημίωση που θα έπρεπε, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να δοθεί στους Έλληνες πρόσφυγες της Πόλης; Και η οποία, αν δεν απατώμαι, ανέρχεται στο σημερινό ποσό των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ; Ή, μήπως στο βωμό της λυκοφιλίας, ούτε αυτό το στοιχειώδες χρέος δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε απένατι στους συν-Ελληνές μας;
