Τώρα καιρό, γίνονται εκκλήσεις βοηθείας από τους πρόσφυγες.
Καλούν την Ευρώπη για λίγη ανθρωπιά.
Κραυγάζουν το φόβο τους, για να μην επιστρέψουν στη χώρα τους.
Ζητούν βοήθεια να κάνουν μία νέα αρχή, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, μακριά από τον πόλεμο.
Αλλά τίποτα! Τα πάντα κλειστά!
Τα σύνορα, τα σπίτια, οι καρδιές.
Οι άλλοι Ευρωπαίοι, έχουν εξαντλήσει τη μεγαλοσύνη τους, φροντίζοντας και υιοθετώντας σκυλάκια και γατάκια, που πολλές φορές προέρχονται από τη μη φιλόζωη Ελλάδα.
Εχουν εξαντλήσει, λοιπόν, εκεί την αγάπη τους. Σε συζητήσεις που έχουν γίνει, μιλούν με τόσο πάθος για τα σκυλάκια και με τόσο μένος εναντίον αυτών που δεν τα φροντίζουν, που δεν μπορώ να μη συγκρίνω αυτές τις δύο περιπτώσεις.
Για τους πρόσφυγες, ποιος θα φωνάζει τα δικαιώματά τους;
Ποιος θα τους δώσει το δίκιο τους;
Ποιος θα ζητήσει να μην τους σκοτώνουν μέσα στα σπίτια τους;
Ποιος θα τους κάνει πόλεμο, χαλώντας τις ζωές τους; Αλλά είπαμε. Όλη η ενέργεια και μεγαλοσύνη τους, σταματά στα ζώα που περιθάλπουν (καλώς βέβαια τα περιθάλπουν), αλλά κατηγορούν τους Έλληνες ως μη φιλόζωους.
Εμείς πώς θα πρέπει να τους χαρακτηρίσουμε λοιπόν;
Αν έβλεπαν ότι υπάρχει ένα σκυλάκι δεμένο σε λασπόνερα αβοήθητο, θα είχε ενεργοποιηθεί το σύμπαν μέσω ιστοσελίδων του ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
Μήπως να στείλουμε ένα “μήνυμα – παρατήρηση”, εμείς ο απλός κόσμος, προς τις χώρες με κλειστά σύνορα και καρδιές, μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ, σε ανάλογες ιστοσελίδες, ζητώντας να ανοίξουν τα σύνορα;
Άλλωστε ο κόσμος δε φτιάχτηκε με συρματοπλέγματα!
Κάθε πόλη της Ευρώπης θα μπορούσε να “υιοθετήσει” δύο οικογένειες, παρέχοντάς τους σπίτι, δουλειά, περίθαλψη, σχολεία και το πρόβλημα θα λυνόταν, μέχρι τον επόμενο πόλεμο φυσικά, σε ένα άλλο μέρος του κόσμου.
Αλλά δυστυχώς, σε ακόμη έναν τομέα κυριαρχεί το παράλογο.
Πουθενά λογικές προτεραιότητες!
*ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας
