Τα Σμυρναίικα Τραγούδια

Μ’ αυτό το τραγούδι πέρασε στην αθανασία… Γιατί πέρασε, είναι σίγουρο, η ευαισθησία του, βρίσκεται καταγεγραμμένη, και στο βινύλιο ακόμη θαρρω.
Κι είναι απορίας άξιον, αυτός ο έξοχος ύμνος της Ιωνίας, να περάσει στο διηνεκές, με δισήμαντο τέμπο!
Προφανώς γιατί σεβάστηκε ο Θαλασσινός τους αναβλύζοντες ήχους των παραλίων, που, είτε σε δυναμικό κι επιθετικό κυματισμό, είτε σε φλοίσβο τρυφερό και “συμβιβαστικό”, πότιζαν επαρκώς την Ελληνική ψυχή, από το “φλεγάδικο” φρέαρ της καταγωγής της… Τη Μικρά Ασία!
…Εννέα χρόνια ακριβώς, από τότε που αναχώρησε ο Ηλίας Κατσούλης για τα δροσερεμένα στέκια των ουρανίων, προκειμένου στις συναντήσεις του με συνθέτες και τραγουδιστές και με την πολυσυζητημένη ευγένεια και καλοσύνη του, θα διεκπαιρεώνει, λεπτομέρεις της συνεργασίας τους…
Ανθρωπος σεμνός και συγκροτημένος, φιλόλογος αγαπημένος στα εφηβικά νιάτα, και ποιητής που άρθρωσε νέο λόγο πραγματικά, τα 20-25 χρόνια που έλαμψε εκφραζόμενος πριν από το ενδεχόμενο του μέλους, αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε πολύ…
Τον θυμούμαι σε συνεντεύξεις, τόσο γλυκός, και και μειλίχιος, να εξομολογείται.
– «Εγώ, εγώ ένας Κορίνθιος είμαι, επειδή λάτρεψα την Ανατολή -αχ η Σμύρνη- νομίζουν πολλοί, ότι κατάγομαι από κει. Οχι, με ενέπνευσαν αυτά τα βασανισμένα μέρη… Τ’ αγαπώ πολύ…».
Μαυρουδής, Τάσος Γκρους, Παπάζογλου, ο Παντελής, ο Λιδάκης, ο Νίκος Ανδρουλάκης, η Χαρούλα, η Αρβανιτάκη, η Καίτη Κουλιά, ο Ανδρεάτος, συνεργάστηκαν μαζί του, και βεβαίως η αισθαντικότατη Βούλα Σαββίδη.
Ετσι, ό,τι θυμήθηκα… όσους θυμήθηκα… Δεν θέλω να παραλείψω τη Σόνια Θεοδωρίδου στα καρτ ποστάλ, τη Σοφία Παπάζογλου ζωντανά, τον Παντελή να πρωτοστατεί στη συναυλία αγάπης στην μνήμη του… Εκεί και ο δικός μας επίσης Βασίλης Σκουλάς, η Λένα η Αλκαίου, όλοι! Τον Ιούνιο του 2010, αν θυμάμαι καλά…
…Τώρα εκεί, στην Εδέμ τη μουσική, κάτω από του Παραδείσου τη λεμονιά, θα γράφει στιχάκια δροσιάς και ποιότητας, και θα σκέφτεται ποιος θα τα μελοποιήσει, και ποιος θα τα πει… Εκεί, στο Αϊβαλί που βλέπει ο Θεός και σταματά ο νους του, θ’ ανάβει κερί, και θα προσπαθεί να… ξεμπερδέψει σιγά-σιγά την εσάρπα που πιάστηκε στο μαγιάτικο κλαδί, για να μυρίσει το άρωμά της και να υποθέσει σε ποιο λαιμό φτερούγιζε… Κι όταν θα γυρεύει τα φτερά του έρωτα ν’ αγγίξει τον ύπνο της αγαπημένης, θ’ ακούσει την βραχνή φωνή με τον λυγμό ανάμεσα στους φθόγγους, της Βούλας, να λέει με παράπονο… “Κι αν πέφτουν τ’ άστρα σε τροχιές, χωρίς εσένα οι εποχές, το ίδιο θα ‘ναι… Τον Μάη λένε πως θα βρέξει, κι ένα παράπονο θα τρέξει, να σου το πει…”
Κι όσο να βγει, σήμερα την ένατη επέτειο του θανάτου του, για ν’ ακούσει το παράπονο ίσως ν’ αρχίσει να βρέχει… Και ο Αύγουστος έχει βροχή…