Τα ΣΟΥ και τα ΜΟΥ της αποστασιοποίησης

Υπάρχει ένας δογµατισµός και µία αντίληψη στην αντιµετώπιση από πολλούς, προς τις µικρές επιχειρήσεις του τόπου µας, ο οποίος ΝΑΙ είναι µικρός, αλλά ΝΑΙ πρέπει να έχει ζωή, να ανθίζει από τις δράσεις και πρωτοβουλίες όλων µας.
Οι µικρές επιχειρήσεις στα Χανιά, µέρος δηλαδή του 99,6% της Ελλάδας που αριθµούν κοντά στις 900.000 χιλιάδες, δίνουν συνεχή αγώνα επιβίωσης, σε αντίξοες οικονοµικές συνθήκες και µε ένα πείσµα των καταναλωτών απέναντί τους που έχει να κάνει µε τη σύγκριση των τοπικών επιχειρήσεων µε τα καταστήµατα πολυεθνικών.
Σίγουρα το πορτοφόλι κι η δύναµη που έχει, όποτε το ανοίγει ο πολίτης, παίζει εκ των πρώτων ρόλων στις αποφάσεις για αγορές και επιλογή προϊόντων.
Όµως, δίχως να ρίχνω υπερβολή ή φαντασιοπληξία στη συνταγή της γραπτής σκέψης… από τη µία το δηµογραφικό πρόβληµα από την άλλη το ξήλωµα των περιπτέρων, τα λουκέτα στις µικρές επιχειρήσεις, το ξεθώριασµα της Ελληνικής Τοπικής Αγοράς, η αρπαγή της αναγκαίας µικρής περιουσίας από τους ξεκάθαρα ευάλωτους, όλα αυτά, τείνουν να πείσουν τον κάθε µε ευαισθησία σκεπτόµενο δηµότη, πολίτη, πως δεν είναι µακριά από τη µέρα που ίσως να νιώθουµε ξένοι στον τόπο µας.
Λύσεις υπάρχουν. Επίσηµη πολιτεία υπάρχει… Μα πάνω από όλα η θεραπεία στην αρρωστηµένη αυτή πραγµατικότητα, είναι να στηρίξουµε τις δικές µας επιχειρήσεις, των δικών µας ανθρώπων, µε τους οποίους λέµε το γεια σου και η δική τους αγωνία χτυπά ως κώδων συναγερµού για όσα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να µας βάλλουν.
Είναι πραγµατικότητα πως βρισκόµαστε στην απόλυτη µετάβαση σε όλα τα πεδία, από Εκπαίδευση, Εκκλησία, Πολιτική, Οικονοµία, εξωτερικά και εσωτερικά θέµατα.
Είναι λοιπόν η ώρα να στηρίξουµε όλα όσα και όλους όσους, στη µετάβαση αυτή, επιθυµούν στις βαλίτσες τους να κουβαλήσουν κάτι από την ταυτότητά µας, ως ένας τόπος που δεν δείλιασε να υπάρχει, να αγωνίζεται όταν άλλοι πριν ακόµα δεχτούν επίθεση είχαν παραδοθεί.
Η φράση «δεν µπορούµε να κάνουµε τίποτα» όποιος την εκφέρει, δε σηµαίνει τίποτα λιγότερο από το ότι «δεν µε ενδιαφέρει ο δίπλα µου, το τόπος µου, οι άλλοι».
Ας επιλέξουµε λοιπόν µε ποιους είµαστε. Τώρα… όχι αργότερα.