«Αυτός που αγωνίζεται µπορεί να χάσει, όµως αυτός που δεν αγωνίζεται, ήδη έχει χάσει».
Μ. Μπρεχτ
Χτίζουµε τα σπίτια µας µέσα στους άλλους ανθρώπους.
Τα χτίζουµε και έπειτα τα διακοσµούµε µε όλη την αγάπη, την φροντίδα και τον σεβασµό που έχουµε και όλα αυτά τα συναισθήµατα µας κάνουν να αισθανόµαστε ασφαλείς µαζί τους στο τέλος της ηµέρας.
Τα χτίζουµε βάζοντας µέσα την καρδιά µας, δίπλα δίπλα στην καρδιά του άλλου.
Επενδύουµε στους ανθρώπους γιατί τους έχουµε ανάγκη και γιατί έτσι είναι η αληθινή µας φύση. Επενδύουµε στους ανθρώπους, όχι από ανασφάλεια, αλλά από διάθεση ανταλλαγής, αγάπης και προσφοράς. Επενδύουµε στους ανθρώπους, γιατί και οι πιο κακές επενδύσεις σε αυτόν τον τοµέα, έχουν κάτι να µας προσφέρουν.
Χτίζοντας τα σπίτια µας λοιπόν, µέσα τους, περιµένουµε να είµαστε πάντα ευπρόσδεκτοι σε αυτά τα σπίτια. Όµως όταν αρχίζουµε να βασίζουµε τη δική µας αυτοεκτίµηση, στο πόσο ευπρόσδεκτοι είµαστε στα σπίτια που φτιάξαµε, τότε το κακό αρχίζει να µπαίνει µέσα στην καρδιά µας. Και αυτό που δεν συνειδητοποιούµε είναι, ότι όταν χτίζεις το σπίτι σου στους άλλους, τους δίνεις τη δύναµη να σε κάνουν άστεγο.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι σε παρατήσουν, αυτά τα σπίτια φεύγουν µαζί τους και ξαφνικά αισθανόµαστε άδειοι και µόνοι, γιατί ότι είχαµε και το βάλαµε µέσα σε αυτά, µας το πήραν και µάλιστα µε σκληρό και ανέντιµο τρόπο. Εµπιστευόµαστε τους άλλους δίνοντας τους κοµµάτια από τον εαυτό µας. Όµως, πρέπει να ξέρουµε ότι αυτά τα κοµµάτια δεν θα µας λείψουν ποτέ, όσα κι αν µας πάρουν οι άλλοι, αυτά θα συνεχίσουν να ξαναεµφανίζονται και να πολλαπλασιάζονται.
Η µοναξιά και η εγκατάλειψη που αισθανόµαστε, όταν πια σε αυτά τα σπίτια που χτίσαµε δεν είµαστε ευπρόσδεκτοι, δεν είναι γιατί εµείς κάναµε κάτι λάθος, ούτε γιατί µέσα µας υπάρχει κάποια έλλειψη.
Είναι γιατί απλά χτίσαµε ένα σπίτι σε µία λάθος θέση.
Όσο κακό είναι αυτό, όσο σκληρό κι αν είναι το γεγονός ότι δώσαµε χρόνο και πολύτιµα υλικά για αυτή τη δηµιουργία και τη βλέπουµε να γκρεµίζεται µπροστά στα µάτια µας, άλλη τόση δύναµη µας προσφέρεται για να ξαναχτίσουµε κι άλλα κι άλλα σπιτάκια. Να ξαναµείνουµε άστεγοι κι άλλες φορές, αλλά ποτέ να µην σταµατήσουµε να χτίζουµε, να µην σταµατήσουµε να προσφέρουµε, να µην σταµατήσουµε να αγαπάµε να µην σταµατήσουµε να επενδύουµε στους ανθρώπους, γιατί µόνο έτσι θα καταφέρουµε να είµαστε άστεγοι µεν, αλλά µε όλα τα πλούτη του κόσµου αυτού περιτριγυρισµένοι.
Πάντα χτίζε κι αν στα χαλάνε ξανάχτισε καλύτερα. Πάντα ανέβαινε κι αν σε ρίξουν στόχευσε ακόµα πιο ψηλά. Πάντα αγάπα κι αν σε µισούν, αγάπησε περισσότερο.
