Τα στοιχεία του λαϊκισμού

Κύριε διευθυντά,
Είναι γεγονός ότι ο λαϊκισμός αποτελεί βασικό παράγοντα που δεν συμβάλει στην εξέλιξη της Δημοκρατίας, αλλ’ ούτε στον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Ιδιαίτερα όταν αυτός αποτελεί στοιχείο μιας κυβερνητικής πολιτικής είναι καταστροφικός για την ορθή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Γιατί τότε η κυβέρνηση ταυτίζει το κράτος με το κόμμα.
Σήμερα ο τόπος μας, όπως όλες οι χώρες του πλανήτη, βρίσκεται σε μια “εμπόλεμη” κατάσταση με ένα θανατηφόρο ιό. Eτσι χαρακτήρισε η κυβέρνηση την επικρατούσα κατάσταση. Και το δέχτηκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, όλοι οι πολίτες, όλο το υγειονομικό προσωπικό. Και στήριξαν αυτά τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Δυστυχώς όμως ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης με αιχμή του “δόρατος” ιδιωτικά κανάλια, προσπαθεί να προσδώσει κομματικά οφέλη στο κυβερνητικό κόμμα. Ακολουθείται ένας λαϊκισμός που δεν ταιριάζει στην προσπάθεια που γίνεται από τον λαό μας και την πολιτεία. Γιατί αυτή η προσπάθεια είναι πανεθνική και όχι κομματική. Δημιουργείται δηλαδή η εκτίμηση, ότι τώρα είναι ευκαιρία να κερδίσουμε και κομματικά. Σχεδόν λοιπόν κάθε βδομάδα παρουσιάζονται από ιδιωτικά κανάλια “γκάλοπ” που έχουν σαν στόχο να “θεοποιήσουν” την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Και μάλιστα σε μια περίοδο έκτακτων συνθηκών, που το ενδιαφέρον του Έλληνα πολίτη είναι στραμμένο σε δύο στόχους:
α) Να βγει σώος από την πανδημία του ιού.
β) Να επιβιώσει οικονομικά, ύστερα από την λαίλαπα των μέτρων.
Ενέργειες λαϊκισμού δεν ταιριάζουν, γιατί αποτελούν πρόκληση για τους Έλληνες που ζουν πρωτόγνωρες συνθήκες. Σε συνθήκες πανδημίας του ιού και της “πανδημίας” της οικονομικής ύφεσης. Σε τέτοιες συνθήκες ο πολίτης έχει την ανάγκη να συσπειρωθεί στην εκάστοτε κεντρική εξουσία. Τα “γκάλοπ” δεν χρειάζονται να το επιβεβαιώσουν. Αλλά ο στόχος τους είναι προπαγανδιστικός!
Είναι λοιπόν, τουλάχιστον απρεπές όταν καλείται ο λαός να συμβάλει σε μια πανεθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση όχι μόνο της πανδημίας του θανατηφόρου ιού, αλλά και των επακόλουθων της οικονομικής ύφεσης, να επιχειρείται η δημιουργία κλίματος μονοκρατορίας για την κυβέρνηση και εξαφάνισης κάθε αντιπολιτευτικής παρουσίας. Προσπαθούν αυτή την πανεθνική προσπάθεια να την μετατρέψουν σε κομματικό “θρίαμβο”! Και έτσι μειώνουν την υπεύθυνη στάση του λαού μας, που σήμερα τον απασχολεί η επιβίωσή του και μόνο. Και προχωρούν ακόμη παραπέρα. Μεσ’ την “αναμπουμπούλα” μιλούν για πρόωρες εκλογές! Όσοι πιστεύουν σε μια τέτοια προοπτική, δεν τους ενδιαφέρει η ζημιά που θα υποστεί η χώρα;
Η οικονομία βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Ότι κατάφερε ο λαός μας στα 10 χρόνια των μνημονίων, υπάρχει φόβος να πάνε χαμένα. Λέγεται ότι το δημόσιο χρέος θα ξεπεράσει το 200%, η ανεργία το 20% και η ύφεση το 10%!! Παρ’ όλα αυτά επικρατεί ένας επικίνδυνος λαϊκισμός. Δεν σκέπτονται την πορεία της οικονομίας, την καταστροφή χιλιάδων επιχειρήσεων, τους χιλιάδες ανέργους, τα οικογενειακά δράματα; Και ότι σε λίγο καιρό ο Έλληνας θα ζει όχι μόνο μαζί με τον φόβο του ιού, αλλά και με την καταδυνάστευση των εισπρακτικών εταιριών. Όλοι αυτοί που εισηγούνται πρόωρες εκλογές, δεν τους ενδιαφέρει ότι μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, μέσα σε συνθήκες υγειονομικών προφυλάξεων και της λαίλαπας της οικονομικής ύφεσης, θα αποτελέσει πλήγμα για την πορεία της χώρας. Είναι ασέβεια προς τον λαό που δίνει μια μάχη για να επιβιώσει.
Εάν η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει το μέγεθος της επερχόμενης κρίσης, οφείλει να το ομολογήσει και να καλέσει και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις σε μια πανεθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προηγείται η σωτηρία της χώρας και κανένα κομματικό συμφέρον.
Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση τα σχέδια “εξόντωσης” των αντιπάλων και να κοιτάξει το μέλλον του τόπου. Τους πολιτικούς δεν τους στέλνει στο περιθώριο ο φθόνος των αντιπάλων. Αλλά ο λαός. Κάτι τέτοιο επιχείρησε να κάνει ο Κ. Μητσοτάκης το 1990 για τον αντίπαλό το Α. Παπανδρέου. Και ο Α. Παπανδρέου επανήλθε πανηγυρικά το 1993! Εκτός κι αν επιδιώκει να δραπετεύσει από τις ευθύνες της και θέλει να τις μετακυλήσει σε νέο μνημόνιο.
Τα προπαγανδιστικά “παιχνίδια” που καθοδηγούν ένα επικίνδυνο κυβερνητικό λαϊκισμό, δεν έχουν καμιά θέση στην σημερινή Ελλάδα με τα τεράστια προβλήματα. Αυτό που προέχει είναι η σωτηρία της πατρίδας. Το κόμμα της ΝΔ ζήτησε ισχυρή πλειοψηφία για να κυβερνήσει την χώρα. Και την πήρε. Δεν βρήκε “καμμένη” γη αλλά 37 δισεκ. ευρώ. Τι παραπάνω προσδοκά σε περίπτωση νέων εκλογών; Να πάρει την κυβέρνηση; Μα την έχει και μάλιστα με άνετη πλειοψηφία. Και της απομένουν ακόμη τρία χρόνια διακυβέρνησης. Δηλαδή σχεδόν μια τετραετία. Να λύσει τα οικονομικά προβλήματα; Μα αυτά θα υπάρχουν και τώρα και στο μέλλον. Και μάλιστα μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος θα χειροτερέψει την οικονομία. Θα ‘ναι καταστροφή! Να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση; Μα εκεί βρίσκεται σήμερα.
Ας αφήσουν λοιπόν τους “λεονταρισμούς” και αντίστοιχες πολιτικές αναλύσεις και ας κοιτάξουν το συμφέρον της χώρας. Και όχι το κομματικό συμφέρον. Ας κοιτάξουν να κυβερνήσουν. Αυτή την εντολή πήραν από τον λαό πριν από μόλις ένα χρόνο.

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Αν κανένας ανατρέξει στην στάση που επιδεικνύει ο λαός σε έκτακτες συνθήκες, θα διαπιστώσει ότι τις περισσότερες φορές επιδεικνύει υψηλό αίσθημα ευθύνης και ιδιαίτερα διαπιστώνει την ανάγκη του να συσπειρώνεται στην εκάστοτε κεντρική εξουσία. Αυτές τις συμπεριφορές δείχνει στο Έπος του 1940 αλλά και στην αντιμετώπιση του θανατηφόρου ιού.
Δυστυχώς αυτή την στάση του λαού σε έκτακτες συνθήκες προσπαθούν να οικειοποιηθούν είτε πολιτικά πρόσωπα, είτε πολιτικές δυνάμεις. Το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού στο αλβανικό Έπος του ‘40 προσπάθησε να το οικειοποιηθεί ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς. Την πανεθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση του ιού προσπαθεί να οικειοποιηθεί το κυβερνητικό κόμμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ταυτίζεται η δικτατορία Μεταξά με την δημοκρατικά εκλεγμένη σημερινή κυβέρνηση. Είναι γνωστό ότι ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν “πρωθυπουργός” όταν ο φασίστας Μουσολίνι απαίτησε την παράδοση της χώρας άνευ όρων. Ο Μεταξάς είπε στον ομοϊδεάτη του ΟΧΙ. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής δεν μπορούσε να πει ΝΑΙ. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι εκείνη την περίοδο χιλιάδες Έλληνες δημοκράτες βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Οι πολιτικοί της εποχής εκείνης στην εξορία και 300 Χανιώτες δημοκράτες στις φυλακές της Πύλου και της Αίγινας, γιατί ζήτησαν Δημοκρατία το 1938! Παρ’ όλα αυτά ο λαός μας επικρότησε τη στάση του δικτάτορα. Δεν τον εμπόδισε η ύπαρξη του δικτατορικού καθεστώτος να το κάνει. Ακόμη και ο φυλακισμένος Ζαχαριάδης.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν ότι σε έκτακτες καταστάσεις ο λαός έχει την ανάγκη να συσπειρώνεται στην κεντρική εξουσία. Δηλαδή δεν υπεισέρχονται ιδεολογικές προϋποθέσεις. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της πανδημίας. Ο λαός μας στήριξε τα κυβερνητικά μέτρα αντιμετώπισής της, όπως και όλο το πολιτικό σύστημα. Αυτή λοιπόν την τάση συσπείρωσης του λαού μας προς την κεντρική εξουσία, κοιτάζει το κυβερνητικό κόμμα να οικειοποιηθεί. Είναι όμως μια πρόκληση όταν απ’ αυτή την λαϊκή βούληση, επιχειρείται από την κυβέρνηση να αποσπάσει κομματικά οφέλη.

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ MARFIN
Στοιχεία όμως κυβερνητικού λαϊκισμού υπάρχουν και για την εκδήλωση για τα θύματα της MARFIN. Έχουμε καθήκον και υποχρέωση να τιμούμε όλα τα θύματα της βίας. Όμως μέχρι εκεί. Δεν πρέπει αυτά τα θύματα να γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι γεγονός ότι η παμψηφία των Ελλήνων καταδικάζει κάθε πράξη βίας και μάλιστα όταν δημιουργεί ανθρώπινα θύματα. Η κυβέρνηση θυμήθηκε ύστερα από 10 χρόνια τους νεκρούς της MARFIN και μάλιστα επανεξετάζει τον φάκελο αυτού του δραματικού γεγονότος! Αλήθεια γιατί δεν το ‘κανε στην περίοδο 2010 – 2015 που κυβερνούσαν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ;
Ας δεχτούμε ότι αυτή η στάση της κυβέρνησης δεν εμπεριέχει στοιχεία λαϊκισμού και εντυπωσιασμού και ότι πραγματικά θέλησε να στείλει ένα μήνυμα κατά της βίας μ’ αυτή την εκδήλωση. Δίπλα στην MARFIN και σε απόσταση 10 μέτρων, υπάρχει και μια άλλη πλακέτα που θυμίζει στον διαβάτη ότι το 1965 σκοτώθηκε ο φοιτητής Σωτήρης Πετρούλας από την βία των αστυνομικών δυνάμεων. Γιατί τόλμησε να ζητήσει σεβασμό στο Σύνταγμα της χώρας, που το είχαν κάνει “κουρελόχαρτο” το παλάτι και οι αποστάτες. Γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός δεν κατέθεσε ένα λουλούδι; μα δίπλα στην MARFIN σκοτώθηκε.
Αυτό το τραγικό γεγονός, δεν είναι αποτέλεσμα της βίας; Διακόσια μέτρα από την MARFIN βρίσκεται το Πολυτεχνείο. Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο αποτελεί μια από τις λαμπρές σελίδες της Ιστορίας μας, γιατί έγινε για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Για να απολαμβάνουμε όλοι μας σήμερα τα αγαθά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Σ’ αυτό τον αγώνα δολοφονήθηκαν δεκάδες νέοι μας και τραυματίσθηκαν εκατοντάδες αγωνιστές. Γιατί δεν πήγε ο πρωθυπουργός τον περασμένο Νοέμβρη να τιμήσει την μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου; Να τιμήσει αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους και που διαφορετικά δεν θα ήταν πρωθυπουργός σήμερα, αν δεν αγωνίζονταν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αυτό το ιστορικό γεγονός δεν αποτελεί πράξη βίας; Τριακόσια μέτρα από την MARFIN δολοφονήθηκε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί από την αστυνομική βία. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Γιατί δεν τιμήθηκε η μνήμη του από την κυβέρνηση; Αυτό δεν αποτελεί πράξη βίας; Το ίδιο ερώτημα τίθεται και για τις δολοφονίες Λαμπράκη και Τεμπονέρα από το παρακράτος της σκληρής Δεξιάς. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Γιατί όλα αυτά τα θύματα που ανέφερα, υπήρξαν θύματα της κρατικής βίας και του παρακράτους της σκληρής Δεξιάς. Δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις για τα θύματα της βίας.
Δεν επιτρέπεται να γίνεται επιλογή των θυμάτων, γιατί τότε φαλκιδεύεται το μήνυμα κατά της βίας. Δεν πρέπει να γίνεται κομματική εκμετάλλευση των θυμάτων της βίας, γιατί τότε δεν υπάρχει συνολική καταδίκη της. Υπάρχουν στοιχεία κυβερνητικού λαϊκισμού.
Ένας λαϊκισμός που διέπεται είτε από ένα “θρησκευτικό φονταμενταλισμό”, αφού κάθε αντιπολιτευτική διαφωνία χαρακτηρίζεται σαν “συνωμοσία” κατά του κυβερνώντος κόμματος. Είτε γιατί επιχειρείται η διατήρηση της εξουσίας με την υποταγή των θεσμών και των μέσων προπαγάνδας στο κομματικό συμφέρον. Είτε γιατί δημιουργούνται κυκλώματα εξουσίας για την μετατροπή των θεσμών σε “φέουδα” και για την αναπαραγωγή της εξουσίας. Είτε γιατί πιστεύουν ότι υπάρχει μια αδιαμεσολάβητη σχέση μεταξύ πρωθυπουργού και λαού και ότι αυτοί οι δύο πόλοι επενδύονται με “υπερβατικές δυνάμεις” που ξεπερνούν τους θεσμούς. Είτε γιατί κάθε κυβερνητική πράξη γίνεται αντικείμενο επικοινωνιακής προπαγάνδας. Είτε γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός θέλει να επιβληθεί σαν ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτό επιχειρείται με τα απανωτά διαγγέλματα.

Βασίλης Πεντάρης,
π. βουλευτής Χανίων