Τα συσσίτια των άπορων

Είναι και αυτά ένα θεάρεστο έργο πρωτοστατούντων των μητροπόλεων, των ενοριών και των φιλανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που υπάρχουν σε κάθε περιοχή.
Αυτοί οι άνθρωποι, πρωτοστατούσης της Εκκλησίας όπως σε κάθε εποχή σε πολύ δύσκολα χρόνια για έθνος και τον λαό, έκαναν και κάνουν ό,τι τους ήταν και είναι δυνατόν για να ανακουφίσουν τους άπορους, ιδιαιτέρως, συνανθρώπους.
Ο λαός βέβαια, τουλάχιστον ο περισσότερος, τους αναγνωρίζει το φιλανθρωπικό τους έργο.
Ομως το “ουδέν καλό αμιγές κακού” υπάρχει και σε αυτή τη θεάρεστη ανθρωπιστική πράξη, εν γνώση και εν αγνοία των φιλανθρώπων. Διότι δυστυχώς δημιουργεί χωρίς να το γνωρίζει “άδουλους” όχι άνεργους, διότι όποιος είναι εργατικός ποτέ δεν μένει άνεργος σε όλη τη ζωή του.
Σήμερα χάρη σε αυτά τα συσσίτια και τη διανομή δωρεάν διαφόρων τροφίμων και κηπευτικών διάφοροι, και δυστυχώς αρκετοί, άνθρωποι και μάλιστα νέοι είκοσι- τριάντα ετών διατρέφονται από αυτά και δεν εργάζονται. Αυτοί οι άνθρωποι, οι τεμπέληδες, “γρουσούζηδες” κατά τους παλιούς μας, τι προσφέρουν πρώτα στον εαυτό τους και εν συνεχεία στην κοινωνία;
Ενας μικρός διακριτικός έλεγχος δεν θα ήταν περιττός διότι το κακό διαιωνίζεται εις βάρος ποιανού; Ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται κατά δύναμη σε όλη του τη ζωή προς όφελος δικό του και της ανθρωπότητας.
Ιωάννης Αντ. Φατσέας
Ο μπαρμπά Γιάννης