Απ’ ό,τι φαίνεται, ο κόσµος αποφάσισε να σηκωθεί από τον καναπέ του και να αντιδράσει, για τα συσσωρευµένα προβλήµατα που αντιµετωπίζει. Με αφορµή το τραγικό δυστύχηµα στα Τέµπη,εκπέµπονται διαχρονικά µηνύµατα, πολλών ετών, µε παραλήπτη, το πολιτικό µας προσωπικό.
Ο κόσµος φορτισµένος συναισθηµατικά, συνειδητοποίησε ότι, ο καθένας µας θα µπορούσε να είναι στην θέση των θυµάτων, γιατί τελικά το βαθύ, αναξιόπιστο και επικίνδυνο βαθύ κράτος, είναι ακόµα εδώ, δηµιούργηµα του πολιτικού προσωπικού και των κοµµάτων της µεταπολίτευσης. Ένα κράτος αναξιοκρατίας, ρεµούλας και σπατάλης, του δηµοσίου χρήµατος στους ηµέτερους, ένα κράτος που ακόµα και µετά από τέτοια τραγικά γεγονότα, µε διάτρητες έρευνες,.. µετά από δύο χρόνια εξετάζουν τα συντρίµµια… προσπαθεί να προσπεράσει και να συγκαλύψει, τις παθογένειες και την ανικανότητα του. Θα µου πείτε υπερβολές, ας το δούµε µε νούµερα:
Από το 2000 έως το 2020 ΟΣΕ και ΤΡΑΙΝΟΣΕ πήραν συνολικά 27 δισ. ευρώ. Επιπλέον το µισθολογικό κόστος… στους δικούς τους ανθρώπους, όπως η ρουσφετολογική µετάταξη του ακατάλληλου µοιραίου σταθµάρχη… για τους εργαζόµενους στην Τραινοσε ήταν προ κρίσης, 60.000 ευρώ το χρόνο. Για να συνειδητοποιήσουµε το µέγεθος αυτής της απάτης, όλων των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν κοµµάτια αυτού του αστρονοµικού ποσού, µε αυτά τα χρήµατα, θα είχαµε φτιάξει τους κεντρικούς αυτοκινητόδροµους σε όλη την χώρα, συµπεριλαµβανοµένου και του ΒΟΑΚ. Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου µεταφορών σε συνεργασία µε τις διορισµένες διοικήσεις στον ΟΣΕ, σκορπούσαν τα χρήµατα του κράτους, σε µελέτες που δεν υλοποιήθηκαν και σε αναβαθµίσεις γραµµών, 40 εκατ. για την γραµµή ∆υτικής Θεσσαλίας, 60 εκατ. για ∆. Μακεδονία, 70 εκατ. για Πελοπόννησο… που δεν λειτούργησαν ποτέ. Ακόµα και οι αποζηµιώσεις των απαλλοτριώσεων σε περιοχές που θα περνούσε το δίκτυο, όπως στην Πελοπόννησο, είχαν εκτοξευθεί στο τετραπλάσιο. Με αυτή την ασυδοσία, τα χρέη του ΟΣΕ είχαν φτάσει στο 4 % του ΑΕΠ, κάτι παραπάνω από αυτά που ξοδεύουµε για την άµυνα της χώρας. Για να φτάσουµε και στην περιβόητη σύµβαση 717, για την αναβάθµιση των συστηµάτων ασφαλείας των σιδηροδρόµων, που υπογράφτηκε το 2014 παρακαλώ, µε προϋπολογισµό 41 εκατ. και προθεσµία υλοποίησης δύο χρόνια… η υλοποίησή της παραµένει ακόµα σε εκκρεµότητα που σύµφωνα µε το πρόσφατο πόρισµα της επιτροπής διερεύνησης του ατυχήµατος, εάν είχε ολοκληρωθεί το έργο στην ώρα του, δεν θα είχε συµβεί η µεγάλη τραγωδία.
Πέραν της ασύλληπτης σπατάλης, υπήρχε και η αδιαφορία των υπευθύνων, όπου εγκατέλειπαν πανάκριβο υλικό χωρίς φύλαξη και το οποίο ήταν αντικείµενο κλοπής από διάφορες συµµορίες του σκραπ. Ένας άλλος λόγος που η χώρα µας δεν έχει σιδηροδροµικό δίκτυο, είναι το πελατειακό κράτος, που κάτω από την πίεση κλειστών επαγγελµάτων, τους είχε παραχωρήσει τα προνόµια των εµπορευµατικών και των επιβατικών συγκοινωνιών, παραµελώντας τα σιδηροδροµικά δίκτυα. Έτσι φτάσαµε να είµαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη, σε σιδηροδροµικές υποδοµές και σύµφωνα µε έκθεση του Βρετανικού οργανισµού Οδικό ∆ίκτυο και Σιδηροδρόµων: «Οι Ελληνικοί σιδηρόδροµοι καταγράφουν µακράν τον υψηλότερο κίνδυνο για τους επιβάτες µεταξύ 2017 και 2021, από τότε που υπάρχουν στοιχεία». Με το τραγικό δυστύχηµα των Τεµπών ήρθε η επιβεβαίωση, που δυστυχώς εδώ µιλάµε για θανάτους ανθρώπων, για τους οποίους σύµφωνα µε τα παραπάνω, ευθύνονται διαχρονικά, πρωτίστως αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις, δηλαδή τα στελέχη και οι υπουργοί των αρµόδιων υπουργείων. Περισσότερο από όλους όµως, ο υπουργός που έγινε επί των ηµερών του το τραγικό δυστύχηµα και ο οποίος µε θρασύτητα και κουνώντας το δάχτυλο µέσα στη Βουλή κατηγόρησε στελέχη και συνδικαλιστές του ΟΣΕ που τον προειδοποιούσαν για πιθανά ατυχήµατα. Και µόνο για αυτήν την προκλητική του συµπεριφορά, µήπως φέρει και τυχόν ποινικές ευθύνες; Να θυµίσω ότι σύµφωνα µε δηµοσιεύµατα, ο τότε διευθύνων σύµβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ µε εµπιστευτική του επιστολή, 6 Σεπτεµβρίου 2021, είχε προειδοποιήσει τον υπουργό, ότι:
«…τα προβλήµατα οδηγούν σε µονοδροµήσεις γραµµών, καθιστώντας περισσότερο πιθανά τα ανθρώπινα λάθη, µε απρόβλεπτες συνέπειες». Μήπως µετά από 8 µέρες τον παραίτησαν και όχι όπως µας ανακοίνωσαν παραιτήθηκε; Να θυµίσω την απάντηση του υπουργού στους εργαζόµενους που τον προειδοποιούσαν, λίγο πριν το δυστύχηµα; «Είναι ντροπή και ντρέποµαι που θέτετε θέµατα ασφαλείας, και θα ήθελα να ανακαλέσετε αµέσως όταν σας εξήγησα ότι διασφαλίζουµε την ασφάλεια… εποµένως θέµα ασφάλειας δεν υπάρχει…».
Και εµείς κ. Καραµανλή θα θέλαµε να βρεθείτε, αντιµέτωπος µε τον φυσικό σας δικαστή, για να µας εξηγήσετε τι ασφάλεια µας διασφαλίσατε. Η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε επί ηµερών Τσίπρα, µε το ευτελές αντίτιµο των 45 εκατ. µε την υποχρέωση να γίνουν επενδύσεις πάνω 650 εκατ. από τον νέο ιδιοκτήτη την Hellenic Train και από την πλευρά του, το ελληνικό ∆ηµόσιο ανέλαβε την υποχρέωση να της πληρώνει 50 εκατ. κατ’ έτος, για τις άγονες γραµµές, εκ των οποίων όπως αναφέραµε οι πολλές δεν λειτουργούν. Με την αλλαγή της κυβέρνησης ο νέος υπουργός Υποδοµών και Μεταφορών, υπέγραψε για τη µείωση των υποχρεωτικών επενδύσεων, στα 163 εκατ. ενώ το ελληνικό ∆ηµόσιο, θα συνεχίζει να πληρώνει τα συµφωνηθέντα. Αυτό όµως που είναι εξωφρενικό, είναι ότι, µετά το δυστύχηµα πέρασαν τρία 24ωρα, για να εκφράσει ο Ιταλός πρόεδρος της εταιρείας τα συλλυπητήριά του. Η Hellenic Train για να αποφύγει και τις συνέπειες, έβγαλε το πόρισµα της, ότι η έκρηξη οφείλεται στα ηλεκτρικά τόξα και το βραχυκύκλωµα στον εναέριο ηλεκτροφόρο αγωγό. Οι συνέπειες πέραν των αποζηµιώσεων, θα ήταν και η επιστροφή των σιδηροδρόµων, υπό δηµόσιο έλεγχο, όπως έγινε µε τους Βρετανικούς Σιδηρόδροµους, που µετά από δύο δυστυχήµατα το 1999 και το 2000 επανήλθαν υπό δηµόσιο έλεγχο, όπως και στην Σκωτία που επανακρατικοποιήθηκαν πλήρως. Οι Ιταλικοί, οι Γαλλικοί αλλά και οι γνωστοί για την ακρίβεια και την κερδοφορία τους Ελβετικοί Σιδηρόδροµοι, είναι δηµόσιοι Οργανισµοί κοινής ωφελείας. Από ό,τι φαίνεται το πολιτικό µας προσωπικό είναι εν τέλει ανίκανο, να έχει υπό τον έλεγχο του τέτοιους ∆ηµόσιους Οργανισµούς. Είναι όµως ικανό, να σπαταλά τα χρήµατα των φορολογουµένων.
Αν και θερµός θιασώτης της αξιολόγησης ο κ. πρωθυπουργός αρνείται ουσιαστικά να αξιολογήσει ο ίδιος τον υπουργό του και την κρατική Ιταλική εταιρεία. Με ποια λογική όµως, η αντιπολίτευση αρνείται να το απαιτήσει και αυτό που την ενδιαφέρει φαίνεται να είναι µόνο τα δηµοσκοπικά ωφέλει; Ποιο είναι το επίδικο, αυτήν την περίοδο αν όχι η αποφυγή µιας νέας τραγωδίας, µε την απόδοση ευθυνών και την προώθηση των λιγότερο ενεργοβόρων και των πιο ασφαλή µαζικών µέσων µεταφοράς που είναι ο σιδηρόδροµος.
